İmamiye Şiası müntesipleri, saygılarının bir tezahürü olarak, çağlar bo­yunca Atebat’ı ziyaret etmişler, buralara kıymetli hediyeler göndermişler, paralar vakfetmişlerdir. İşte bu geleneğe uygun olarak, Hindistan’daki eşraf tarafından Atebat’taki müçtehitlere “vasiyet akçaları” bırakılmış ve 19. yy.ın birinci yarısından 20. yy. ortalarına kadar düzenli bir şekilde büyük paralar gönderilmiştir. Bu paranın uzun vadede eyalet üzerinde bazı tesirleri ol­muştur. Bağdat eyaletinde “pûl-i hindî” olarak bilinen bu paranın, Şia’nın kurumsal yapılarının güçlenmesinde büyük katkısı olmuştur. Ayrıca, 19. yy.ın ikinci yarısından itibaren bu paranın dağıtımına İngilizlerin müdahil olması, eyalette huzursuzluğa yol açmıştır. Yüzyılın sonuna doğru, önceleri hayır maksadıyla vakfedilmiş olan bu para, yüzyılın sonu itibarıyla İngiliz­lerin bölgedeki siyasî manevraları için bir malzeme hâline gelmiştir. Yetkili­lerin İngilizleri engelleyememesi, neticede eyaletteki etnik ve mezhep ayrılı­ğının daha da derinleşmesine neden olmuştur.

The followers of Imamiyya Shia, as a reflection of their respect, visited atabats, sent valuable gifts and bequeathed large amount of money to them for centuries. From 19th century to mid-20th century, a large amount of money was bequeathed by Indian nobles and regularly sent from India to mujtahids in atabats. This money, in the long term, had some effect on the province of Baghdat. The money known in the province as “pûl-i hindî” (Indian money), contributed to strengthening the institutions of shia there. Besides, British involvement and intervention from the second half of the 19th century in the distrubution of the money caused disturbances in the province. Towards the end of the century, the money meant to be a charity at the beginning, became an instrument of political manoeuvres of the British in the area. The fact that distrubiton of the money by the British could not be prevented by the authorities, eventually helped to deepen the ethnic and secterian tensions and divisions in the province.