İlköğretim birinci kademesinde çoklu zeka kuramı uygulamalarının erişiye etkisi

Bu araştırma, İlköğretimin beşinci sınıf Fen Bilgisi dersi “Ses” ünitesinin öğretiminde, Çoklu Zekâ Kuramının öğrencilerin erişisine etkisini incelemek amacıyla gerçekleştirilmiştir. Araştırma deneysel desendedir ve ön test-son test kontrol gruplu modelde çalışılmıştır. Araştırmanın katılımcıları, TED Özel Aliağa İlköğretim Okulunun beşinci sınıfına devam eden öğrenciler arasından seçilmiştir. Toplam 57 öğrenci üzerinde yürütülen bu araştırma, beşinci sınıf Fen Bilgisi dersi “Ses” ünitesine ilişkin bilişsel alanın bilgi, kavrama ve uygulama düzeylerindeki davranışları ile sınırlandırılmıştır. Veri toplama aracı olarak düzey belirleme (erişi) testi kullanılmış; bu araçtan elde edilen bulgular ile denenceler test edilmiştir. Buna göre, İlköğretim Fen Bilgisi dersi “Ses” ünitesinde Çoklu Zekâ Kuramının uygulandığı deney grubu ile geleneksel yöntemin uygulandığı kontrol grubu öğrencilerinin bilişsel alanın bilgi, uygulama ve toplam erişi düzeyleri arasında deney grubu lehine anlamlı farklar vardır. Sonuç olarak, Fen Bilgisi dersinde Çoklu Zekâ uygulamalarının, bilişsel öğrenmelerle ilgili davranışları gerçekleştirmede etkili olduğu ifade edilebilir.

PDF

___

Açıkgöz, K. Ü. (2004). Aktif öğrenme. İzmir: D.E.Ü. Buca Eğitim Fakültesi.
Arends, R. I. (1988). Learning to tecah. Toronto: Random House of Canada Ltd.
Baloğlu, N. (2001). Etkili sınıf yönetimi. Ankara: Baran Ofset.
Barth, J. L., Demirtaş, A. (1997). İlköğretim sosyal bilgiler öğretimi. Ankara: YÖK/Dünya Bankası Milli Eğitimi Geliştirme Projesi.
Budak, Y., Demirel, Ö. (2003). Öğretmenlerin hizmetiçi eğitim ihtiyacı. Kuramdan Uygulamaya Eğitim Yönetimi Dergisi, Sayı: 33, 62-81.
Büyükalan Filiz, S. (2002). Soru-cevap yöntemine ilişkin öğretimin öğretmenlerin soru sorma düzeyi ve tekniklerine etkisi. Yayınlanmamış doktora tezi, Gazi Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Ankara.
Büyükkaragöz, S. S., Çivi, C. (1997). Genel öğretim metotları. İstanbul: Öz Eğitim Yay.
Çalışkan, N. (2003). Sınıf öğretmenlerinin sözel olmayan iletişim davranışlarının değerlendirilmesi. Yayınlanmamış doktora tezi, A.Ü. Sosyal Bilimler Enstitüsü, Erzurum.
Doğan, C. (2004). Sınıf öğretmenlerinin derslere ilişkin görüşleri ve tercih ettikleri öğretim yöntemleri. Türk Eğitim Bilimleri Dergisi, 2, 193-203.
Dunkin, M. J., A. Welch, A. Merritt, R. Phillips and R. Craven (1998). Teachers’ explanations of classroom events: knowledge and beliefs about teaching civics and citizenship. Teaching and Teacher Education, 14(2), 141-151.
Emiroğlu, G. (2002). İlköğretimde Türkiye cumhuriyeti inkılap tarihi ve Atatürkçülük dersi konularının öğretimi üzerine bir araştırma. Yayınlanmamış doktora tezi, S.Ü. Sosyal Bilimler Enstitüsü, Konya.
Fleming, M. L. (1987). “Displays and communication.” (Edited by R. M. Gagne), Instructional Technology: Foundations. New Jersey: Lawrence Erlbaum Associates.
Flowers, N., Shiman, D. A. (1997). “Teacher education and the human rights vision”, Human Rights Education for the Twenty-First Century. Unıversity of Pensilvanya Press, Philadelphia, 161-175.
Gagné, R. M. (1987). (Editör). “Introduction”, Instructional Technology: Foundations. New Jersey: Lawrence Erlbaum Associates.
Gagné, R. M., Briggs, L., Wager, W. W. (1992). Principles of ınstructional design.New York: Holt, Rinehart and Winston, Inc. http://www.yok.gov.tr /egitim/ogretmen/programlar_icerikler.htm (11.09.2007).
İzgören, A. Ş. (2000). Dikkat vücudumuz konuşuyor. Ankara: Academyplus Yayınevi.
James, J. (1995). Beden dili: olumlu imaj oluşturma. İstanbul: Alfa Yayınları.
Kaptan, F. (2004). Fen bilgisi öğretmen adaylarının teknolojiyi kullanmayla ilgili yeterlikleri üzerine bir inceleme. Çağdaş Eğitim Dergisi, 311, 39-47.
Karasar, N. (1999). Bilimsel araştırma yöntemi. Ankara: Nobel Yayınevi.
Kauchak, Donald P., Eggen Paul, D. (1998). Learning and teaching: research based method. Boston: A Viacom Company 160 Gould Street Needham Heights.
Kıncal, R.Y. (2004). Öğretmenlik mesleğine giriş. Ankara: Nobel Yayınevi.
Kıncal, R.Y. (2001). Vatandaşlık bilgisi. Erzurum: Eser Ofset.
Küçükahmet, L. (1997). Eğitim programları ve öğretim. Ankara: Gazi Yayınevi.
Molcho, S. (2000). Beden dili. (Çev. E. T. Batır). İstanbul: Gün Yayıncılık.
Moore, K. D. (2000). Öğretim becerileri. (Edit. Ersin Altıntaş), (Çev. Nizamettin Kaya). Ankara: Nobel Yayınevi.
Morgan, N., Saxton, J. (1994). Asking better questions. Ontario: Pembroke Publishers.
Özkal, N., Güngör, A., Çetingöz, D. (2004). Sosyal bilgiler dersine ilişkin öğretmen görüşleri ve öğrencilerin bu derse yönelik tutumları. Kuramdan Uygulamaya Eğitim Yönetimi Dergisi, 40, 600-615.
Sabaz, S. (2004). Hizmet içi eğitime bakış. Çağdaş Eğitim Dergisi, 307, 58-59.
Schober, O. (1999). Beden dili (Çev: Süeda Özbent). İstanbul: Arion Yayınevi.
Senemoğlu, N. (1997). Gelişim, öğrenme ve öğretim. Ankara: H.Ü. Eğitim Fakültesi.
Smeltzer, P., Others. (1991). A guide to middle school curriculum planning in exploring life's work. Madison: Wisconsin State Dept. of Public Instruction.
Sönmez, V. (1993). Öğretmen elkitabı. Ankara: Adım Yayıncılık.
Tabak, R. S., Karakoç, Ş. (2004). Sorgulayıcı öğretim stratejisi. Çağdaş Eğitim Dergisi, 313, 9-15.
Tekin, H. (1994). Eğitimde ölçme ve değerlendirme. Ankara: Yargı Yayın.
Tobias, S. (1987). Learner characteristics. (Edited by R.M. Gagne), Instructional Technology: Foundations. New Jersey: Lawrence Erlbaum Associates.
Vural, S. (2000). Sınıf ortamında öğretim araçları. İçinde L. Küçükahmet (Ed.), Sınıf Yönetimi. Ankara: Nobel Yayınevi, 195-212.
Yeşil, R. (1996). Sosyal bilgiler programının niteliği. Yayınlanmamış yüksek lisans tezi, S.Ü. Sosyal Bil. Enstitüsü, Konya.
Yeşil, R. (2001). İlköğretim düzeyinde okul ve ailenin demokratik davranışlar kazandırmadaki etkisi. Yayınlanmamış doktora tezi, A.Ü. Sosyal Bilimler Enstitüsü, Erzurum.
Yeşil, R. (2006). Sosyal bilgiler öğretmenlerinin sınıf içi öğretim yeterlikleri. Ahi Evran Üniversitesi Kırşehir Eğitim Fakültesi Dergisi, 7, 2, 61-78.
YÖK. (1998). Eğitim fakültesi öğretmen yetiştirme lisans programları. Ankara: YÖK Başkanlığı.
YÖK. (1999). Türkiye’de öğretmen eğitiminde standartlar ve akreditasyon. Ankara: YÖK Başkanlığı.