Mehmet Kaplan, Eski Türk edebiyatı metinlerine dayalı ‘metin şerhi’ yerine ‘metin tahlili’ metodunu uygulayarak Yeni Türk edebiyatına analiz tekniğini kazandırmış ve üzerinde çalıştığı şiir ve hikâye tahlilleriyle bir edebî eserde ‘neyin anlatıldığını’ değil ‘nasıl anlatıldığını’ açıklama amacını gütmüştür. ‘İnsanlar arasındaki anlaşmazlık ve çatışma’nın hikâyede önemli bir yer tuttuğunu ifade eden Kaplan’ın, 1940’ta gençlik yıllarında yazdığı ve dönemin önde gelen süreli yayınlarından Çığır’da yayımladığı hikâyelerinde bu düşüncenin etkileri de görülür. O, hikâyede ‘genel’ değil ‘özel’ insanın anlatıldığı düşüncesindedir ve kendi hikâyelerinde de bir psikolog, bir sosyolog, bir filozof ve hatta insanı onlardan daha iyi anladığına inandığı bir hikâyeci gözüyle “basit” insanın “zengin” ve “renkli” dünyasını gözler önüne sermiştir. Bu makalede bir edebiyat eleştirmeni kimliğiyle tanınan Mehmet Kaplan’ın hikâyeci yönü “metin tahlili” yöntemiyle ortaya konmaya çalışılmıştır.