bir tabiri ile “bahçemin çiçekleri’dediği bütün bir irfan ailesi, hocalarının ölüm haberi karşısında bu felâkete inanmamak için kalplerinde bir teselli, bir ümit ararlarken geçmişe bakıyor orada pek çok sevilip, sayılan hocayı kalkık omuzları arasında daima mütevazı duran başıyla, dudaklarından nadiren uzaklaşan ağırbaşlı ve temiz tebessümüyle, tutukluğunda bile kendisine özgü bir çekicilik taşıyan ifade tarzıyla, kendisini dinleyenlere saygı ve güven telkin eden saf ve rahat edasıyla hayal gibi görüyor, sanki hocalarıyla aralarına ölümün aşılmaz korkunçluğu girmemiş gibi onun karşısında geçirdikleri dikkat ve heyecan dakikalarını tekrar yaşıyorlar