Robert M. Adams (1979, 1987a, 1987b), ilahi buyruk teorisinin özgün bir yorumunu (MDCT) savunarak bu yorumun teorik yeterliliğinden kılgısal olarak hareket eden rasyonel teistik bir ispat öne sürer. Adams’a göre; MDCT’ye ahlaki diskuru en yetkin şekilde temellendiren teori olarak inanmak meşru olarak MDCT’nin varsayımı olan Tanrı’nın varlığına da inanılması gerektiğine dair kılgısal bir gerekçe sağlar. Bu makalede, Adams'ın ahlak argümanının altında yatan formel argüman yapısı ve kılgısal ispat yöntemini dikkate alarak bu argümanı belirgin bir ispat gücü taşımadığı için eleştireceğim. Buna göre Adams’ın kılgısal ispat stratejisi- yani teorik olarak güvenilir de-ontik inançlar vasıtasıyla bazı teistik inançların güvenilirliğini çıkarsamak- en iyi haliyle ayrıştırıcı bir ispat gücü taşımamaktır, çünkü mevcut argüman yapısı ve stratejisi kullanılarak sözde yetkin teoriler vasıtasıyla sınırsız sayıda ve türde kılgısal argüman Tanrı’nın varlığı adına ve hatta yokluğu adına sunulabilmektedir. Adams’ın argüman stratejisi ve yapısının bu geçirgenliği giderilmediği sürece Adams’ın ispatının ikna ediciliği benzer strateji ve yapıyı takip eden diğer ispatlar karşısında anlamsızlaşır. Bu noktada, Adams’ın savunduğu üzere bu ahlak argümanını MDCT’nin özgün teorik içerik ve açıklama gücü üzerinden ayrıştırmak mümkün görünse de bu manevra Adams’ın kendi kılgısal stratejisi ile çelişen başka sorunları beraberinde getirmektedir

Robert M. Adams (1979, 1987a, 1987b) defends a modified variant of the divine command theory (hereafter MDCT) to the effect that he proposes a moral argument for God’s existence driven in the form of practical reasoning with respect to rational moral agents’ beliefs in the adequacy of MDCT. For Adams, one’s commitment to MDCT as the most adequate theory legitimately provides her a practical reason for why she ought to believe in God’s existence which MDCT implies. In this paper, I criticize the viability of Adams’ moral argument considering its argumentative structure and strategy. Adams’ strategy behind his moral argument, i.e. mediating theistic beliefs with deontic ones, seeks out a non-decisive medium that might be used to ubiquitously generate equally plausible arguments for/against God’s existence based on distinct sorts of allegedly adequate theories of some subject matter. Thus, his argument does not seem to distinctively ground God’s existence in comparison with a myriad of practical arguments which might follow the same argumentative strategy on the same practical grounds. More significantly, there seems to be coherent no way for Adams to disambiguate his argument on theoretical grounds.