İŞYERİ HEKİMLERİNİN İLERİ MESLEKİ EĞİTİM İHTİYAÇLARI

Giriş-Amaç: İş sağlığı ve güvenliği alanındaki bilimsel gelişmeler, mevzuat ve standartlarda güncellemeler ülkemizde yenileme eğitimlerinin zorunluluğunu tekrar gündeme getirmektedir. Araştırma, işyeri hekimlerinin ihtiyaç duydukları eğitim konularının saptanması amacıyla yapılmıştır. Gereç-Yöntem: Araştırma tanımlayıcı tiptedir, e-anket yöntemi ile Nisan-Temmuz 2018 tarihlerinde yapılmıştır. Yanıtlayan 561 kişi araştırma grubunu oluşturmaktadır. İş Sağlığı ve Güvenliği Genel Müdürlüğü’nden izin alınmıştır. Bulgular: Katılımcıların %36,5’i 20-29 yıl önce mezun olmuştur, %54,6’sı Türk Tabipleri Birliği’nden sertifika eğitimi almıştır. %94,1’i halen, %56,2’si ortak sağlık ve güvenlik birimi bünyesinde çalışmaktadır. %28,4’ü “sertifika eğitimi içerik bakımından yeterlidir”, %47,4’ü “sertifika eğitimi, sahada çalışırken ihtiyaç duyulan bilgi ve beceriler bakımından yeterlidir” önermelerine katılmadığını ya da hiç katılmadığını belirtmiştir. İleri mesleki eğitim için önerilen ilk 5 konu (kişi ve yanıt sayısına göre sırası ile) şunlardır: Görev yetki, sorumluluklarının hukuksal boyutu (%37,3-%12,5), Sağlık gözetimi (%30,7-%10,3), Sektörlere özel konular (%29,9-%10,0), İşle ilişkili hastalıklar, risk faktörleri, tanı ve izlem çalışmaları, elektrokardiyografi yorumlama (%27,6-%9,3), solunum fonksiyon testi temel değerlendirme (%25,8-%8,8). Tartışma-Sonuç: İşyeri hekimlerinin ileri mesleki eğitimleri planlanmalı, eğitim kapsam ve süresinin belirlenmesinde işyeri hekimlerinin ihtiyaç ve talepleri dikkate alınmalıdır. Pratik uygulamalara yönelik beceri eğitimleri ve sektörel konular önemsenmelidir.

___

  • Choudhry NK, Fletcher RH, Soumerai SB. Systematic review: the relationship between clinical experience and quality of health care. Annals of Internal medicine 2005; 142(4):260-273.
  • Hugenholtz NI, De Croon EM, Smits PB, Van Dijk FJ, Nieuwenhuijsen K. Effectiveness of e-learning in continuing medical education for occupational physicians. Occupational Medicine 2008; 58(5):370-372.
  • Rest KM, Cordes DH, Hake JC. Teaching occupational health to medical students. The Journal of family practice 1983; 16(5):979-983.
  • Çımrın A, Albayrak S, Tabak L. Türkiye’de tıp eğitiminde iş sağlığı konusunun ağırlığı. Tüberküloz ve Toraks Dergisi 2010; 58(2):142-146.
  • Bilir N, Yıldız AN İş Sağlığı ve Güvenliği. Üçüncü baskı. Ankara: Hacettepe Üniversitesi Yayını; 2014.
  • Önal B. (ILO Türkiye Ofisi işbirliği ile). İSG Profesyonellerinin Eğitim Programlarının Gözden Geçirilmesi, Final Raporu. Ankara: 2017.
  • Bilir N. İş Sağlığı ve Güvenliği Profili: Türkiye. Ankara: ILO Türkiye Ofisi Yayını; 2016.
  • Mevzuat Bilgi Sistemi: e-Mevzuat. Erişim: 10.07.2018 www.mevzuat.gov.tr
  • İş Sağlığı ve Güvenliği Kayıt, Takip ve İzleme Programı. T.C. Aile, Çalışma ve Sosyal Hizmetler Bakanlığı, İş Sağlığı ve Güvenliği Genel Müdürlüğü. Erişim: 26.06.2018 https://isgkatip.csgb.gov.tr/Logout.aspx
  • Zodpey SP, Negandhi HN, Tiwari RR. Online resources for occupational health physicians. Indian journal of occupational and environmental medicine 2011; 15(1):3.
  • Densen P. Challenges and opportunities facing medical education. Transactions of the American Clinical and Climatological Association 2011; 122:48.
  • Bailey K. The use of evidence-based clinical tools in occupational medicine. Occupational medicine 2008; 58(8):556-560.
  • Macdonald EB, Ritchie KA, Murray KJ, Gilmour WH. Requirements for occupational medicine training in Europe: a Delphi study. Occupational and environmental medicine 2000; 57(2):98-105.
  • Reetoo KN, Harrington JM, Macdonald EB. Required competencies of occupational physicians: a Delphi survey of UK customers. Occupational and environmental medicine 2005; 62(6):406-413.
  • Berk M, Önal B, Güven R. (T.C. Çalışma ve Sosyal Güvenlik Bakanlığı). Meslek Hastalıkları Rehberi. Ankara: Matsa Basımevi; 2011.
  • Morris L, Taitsman JK. The agenda for continuing medical education-limiting industry's influence. The New England journal of medicine 2009; 361(25):2478.