EĞİTSEL OYUNLARIN ZİHİNSEL ENGELLİ ÇOCUKLARIN ÖFKE DÜZEYLERİNE ETKİSİ

Bu çalışmanın amacı eğitsel oyunların zihinsel engelli çocukların öfke düzeylerine etkisini incelemektir. Araştırmaya, Ağrı ilinde bulunan milli eğitim müdürlüğüne bağlı Ağrı özel eğitim uygulama merkezinde eğitim alan 1. kademe yaşları 8-15 arasın da olan 56 engelli çocuk katılmıştır. Çocuklar rastgele seçilerek, deney ve kontrol grubu şeklinde iki gruba ayrılmıştır. Deney grubuna 8 hafta süre ile haftada 1 gün 3 saat, eğitsel oyun çalışmaları uygulanmış olup kontrol grubu yalnızca özel eğitim merkezinde ki çalışmalarına devam etmiştir. Çalışma öncesi ve sonrası olmak üzere deneklerin ebeveynlerine sürekli öfke ve öfke ifade tarzı ölçeği uygulanmıştır. Verilerin normallik sınaması yapılarak normal dağılım gösterdiği tespit edilmiştir. Grup içi karşılaştırmalarda two paired samples T testi kullanılmış olup gruplar arası karşılaştırmalarda ise independent T testi kullanılmıştır. Bu çalışmada hata payı 0.05 alınmıştır. Elde edilen bulgular incelendiğinde; deney ve kontrol grubuna ilişkin son test sonuçları arasında istatistiksel olarak herhangi bir anlamlı farklılık tespit edilememiştir. Diğer taraftan, deney grubuna ilişkin ön test son test sonuçları arasında da istatistiksel olarak herhangi bir anlamlı farklılık tespit edilememiştir ancak kontrol grubunun sürekli öfke ve dışa yönelik öfke durumuna ilişkin ön test-son test sonuçları karşılaştırıldığında son test sonuçlarının anlamlı ölçüde yüksek olduğu görülmektedir (P<0,05). Deney ve kontrol grubuna ilişkin engel durumları açısından ön test-son test sonuçlarının karşılaştırılmasında ise deney grubunda bulunan iki engel türüne sahip bireylerin ön test-son test sonuçları arasında istatistiksel olarak anlamlı farklılık tespit edilememiştir. Diğer yandan kontrol grubunda bulunan otizm’li bireylerin sürekli öfke ve dışa yönelik öfke ortalamaları incelendiğinde son test sonuçlarının istatistiksel olarak anlamlı ölçüde yüksek olduğu görülmektedir (P<0.05).

Anahtar Kelimeler:

Eğitsel oyunlar, Öfke, Öfke ifade tarzı

THE EFFECT OF EDUCATIONAL GAMES ON THE ANGER LEVELS OF MENTALLY DISABLED CHILDREN

Aim of this study is to examine the effects of educational games on the anger levels of mentally disabled children. First grade 56 disabled children in age of 8 - 15 who are studying at the Ağrı special education practicing center that is affiliated with directorate of national education located at Ağrı province, participated into the research. Children were randomly selected and divided into two groups as test group and control group. While education game studies were applied on the test group for 3 hours in one day of the week for 8 weeks, the control group only continued its studies in the special education center. Anger scale and anger expression scale were applied on the parents of subjects in the pre-study and post-study process. It was determined that data showed normal distribution by making normality test. Two-paired samples T test was used in intra-group comparisons, independent T test was used in the intergroup comparisons. Margin of error was regarded as 0.05 in this study. When the findings obtained were examined; a statistically significant difference could not be found between the last test results of test and control groups. On the other hand, a statistically significant difference could not be found between the pretest posttest results of the test group, however, when pretest-posttest test results of the control group regarding continuous anger and extrinsic anger state were compared, it is seen that posttest results are significantly higher (P<0,05). In the comparison of pretest-posttest test results of the test group and control group in terms of disability condition, a statistically significant difference could not be found between pretest-posttest test results of individuals who have two types of disability in the test group. On the other hand, when continuous anger and extrinsic anger means of autistic individuals in the control group were examined, it is seen that posttest test results are higher at a statistically significant extent (P<0.05).

Keywords:

educational games, anger, disabled person,

PDF

___

Aslan Ş, Çalışkan T. (2017). Zihinsel Engellilerde Egzersiz Ve Sportif Oyun Programı Öncesi Ve Sonrası Öfke Durumunun Karşılaştırılması. Beden Eğitimi ve Spor Bilimleri Dergisi, 19(1), 32-40.
Beasley CR. (1982). Effects Of A Jogging Program On Cardiovascular Fitness And Working Performance On Mentally Disabled Adults. American Journal of Mental Deficiency, 86(6), 609-613.
Bilge F. (1996). Danışandan Hız Alan Ve Bilişsel Davranışçı Yaklaşımlara Dayalı Olarak Yapılan Grupla Psikolojik Danışmanın Üniversite Öğrencilerinin Kızgınlık Düzeyleri Üzerine Etkisi. Yayımlanmamış doktora tezi, Hacettepe Üniversitesi, Ankara.
Binbaşıoğlu C. (1995). Eğitim Psikolojisi. Ankara: Yargıcı Matbaası.
Calfas KJ, Wendell CT. (1994). Effects Of Physical Activity On Psychological Variables İn Adolescents. Pediatric Exercise Science. 6(4), 406-423.
Chiang, T. (2003). Effects Of A Therapeutic Recreation İntervention Within A Technology-Based Physical Activity Context On The Social İnteraction Of Male Youth With Autism Spectrum Disorders , Indiana University.
Erkal M. (1992). Sosyolojik Açıdan Spor. İstanbul: Kutsun Matbaası, 89.
Ersoy Ö, Avcı N. (2000). Özel Gereksinimi Olan Çocuklar ve Eğitimleri. Özel Eğitim. İstanbul: YA-PA Yayınları,158.
Garmezy N, Rutter M. (1985). Stress, Coping And Development İn Children. New York, Mc Grawhill.
Gençöz F. (1997). The Effects Of Basketball Training On The Maadaptive Behaviours Of Trainable Mentally Retarded Children, Research İn Developmental Disabilities, 18, 1-8.
Groff DG, Lundberg NR, Zabriskie RB. (2009). Influence Of Adapted Sport On Quality Of Life: Perceptions Of Athletes With Cerebral Palsy. Disability Rehabilitation, 31 (4): 318-326.
Hutton DG, Baumeister RF. (1992). Self-Awareness And Attitude Change: Seeing Oneself On The Central Route To Persuasion. Personality And Social Psychology Bulletin, 18, 68–75.
İlhan L. (2008). Eğitilebilir Zihinsel Engelli Çocuklarda Beden Eğitimi Ve Sporun Sosyalleşme Düzeylerine Etkisi. Kastamonu Eğitim Dergisi, 16(1), 315-324.
Luhn RR. (1996). “Kızgınlıkla Başa Çıkma.” İstanbul. Alfa Yayınevi.
Mcmahon DJ. (1998). Social Acceptance Of Children With Developmental Handicaps İn İntegrated Daycamps, University Of Toronto (Canada).
Öner N. (1996). “Türkiye’de Kullanılan Psikolojik Testler.” 2. Basım. İstanbul: Boğaziçi Üniversitesi Matbaası.
Özer K. (1994). Sürekli Öfke (SL-Öfke) Ve Öfke İfade Tarzı (Öfke-Tarz) Ölçekleri Ön Çalışması. Türk Psikoloji Dergisi, 9(31), 26-35.
Rose J, West C. (1999). Assessment of Anger in People With Intellectual Disabilities. Journal of Applied Research in Intellectual Disabilities. 12(3):211–224.
Savaşır I, Şahin NH. (1997). Bilişsel-Davranışçı Terapilerde Değerlendirme: Sık Kullanılan Ölçekler. Psikologlar Derneği Yayınları. No:9 Ankara.
Siklos S, Kerrns K. (2006). Assessing Need For Social Support İn Parents Of Children With Autism And Down Syndrome, Journal Of Autism Development Disorders 36, 921–933.
Sonuç A. (2012). Zihinsel Engellilerde Sporun Öfke Düzeyine Ekisi. Yüksek Lisans Tezi. Karaman: Karamanoğlu Mehmet Bey Üniversitesi Sosyal Bilimleri Enstitüsü.
Soyer F, Gülle M, Mızrak O, Zengin S, Kaya E. (2013). Spor Yapan Bedensel Engelli Bireylerin Çeşitli Değişkenlere Göre Yılmaz Düzeylerinin İncelenmesi. Beden Egitimi Ve Spor Bilimleri Dergisi, 7(2).
Spielberger C, Jacobs G, Russell S, Crane R. (1983). Assessment Of Anger: The Statetrait Anger Scale. Adv Pers Assess 2: 159-187.
Yavuzer H. (2000). Çocuk Psikolojisi, Altın Kitaplar, İstanbul ,55.
Yetim A. (2000). Sosyoloji ve Spor. Ankara: Topkar Matbaacılık.
Yetim AA. (2014). Engelliler Sporuna Sosyolojik Yaklaşım. II. Uluslararası Engellilerde Beden Eğitimi ve Spor Kongresi Bildiri Özetleri kitabı. 2-4 Mayıs. Batman. 3-9.
Yılmaz N. (2004). Öfke ile Başa Çıkma Eğitiminin ve Grupla Psikolojik Danışmanın Ergenlerin Öfke ile Başa Çıkabilmeleri Üzerindeki Etkileri. Yayımlanmamış Doktora Tezi, Hacettepe Üniversitesi, Ankara.