Velittin BALCI, Erdem ÇAKALOĞLU, Övünç ERDEVECİLER, Onur BOLAT, Alp ÇELİK

KAPALI ALANLARDA FİZİKSEL AKTİVİTE YAPAN BİREYLERİN DOĞAYA BAĞLILIKLARININ İNCELENMESİ

Yoğun kent yaşamında gri beton yığınları arasında hayatlarını sürdürmeye çalışan bireylerin bedensel ve ruhsal gerilimden kurtulmaları, sağlık durumlarının gelişmesi veya mevcut olan sağlık durumlarının korunmasında fiziksel aktivite en etkili araçlardan biri olarak karsımıza çıkmaktadır. Bir yandan özünde doğanın bir parçası olmaya çalışan insan, diğer yandan doğadan uzaklaşarak kapalı alanlara hapsolmak durumunda kalmaktadır. Bu düşünceden hareketle çalışmamızın amacı kapalı alanlarda fiziksel aktivite yapan bireylerin doğaya bağlılık düzeylerinin çeşitli değişkenlere göre incelenmesidir. Araştırmada nicel araştırma modellerinden ilişkisel tarama modeli kullanılmış olup, olasılığa dayalı örnekleme yöntemlerinden küme örnekleme yöntemi ile veriler toplanmıştır. Çalışma grubunu 2019 yılında Ankara ilindeki özel spor merkezlerinde haftanın belirli günleri fiziksel aktivite yapmaya gelen 280 katılımcı oluşturmaktadır. Katılımcıların doğaya bağlılık düzeylerini belirlemek amacıyla Bektaş ve ark. (2017) tarafından Türkçe uyarlaması yapılan “Doğaya Bağlılık Ölçeği” kullanılmıştır. Ölçeğin geneli ve alt boyutları için seçilerek testlere geçmeden önce Cronbach’s Alpha güvenirlik katsayısına bakılmış ve ölçeğin belirtilen grup için güvenilir olduğu belirlenmiştir(α=,879). Çalışma verilerinin normallik varsayımı da test edilmiş olup, normal dağılım gösterdiği yapılan analizler sonucu tespit edilmiştir. Çalışmanın sonuçlarına göre katılımcıların doğaya bağlılık düzeyleri yaş, eğitim düzeyi ve fiziksel aktivite yapma sıklığına göre anlamlı farklılık gösterirken, cinsiyet ve meslek gruplarına göre ölçeğin genelinde anlamlı farklılığa rastlanmadığı gözlenmiştir. Doğaya bağlılık ve doğanın korunması hususunda fiziksel aktivite sıklığı büyük öneme sahiptir.

Anahtar Kelimeler:

Doğaya bağlılık, Fiziksel Aktivite, Kapalı Alan Aktiviteleri

INVESTIGATION OF CONNECTEDNESS TO NATURE OF INDIVIDUALS WHO PARTICIPATED INDOOR PHYSICAL ACTIVITY

Physical activity is one of the most effective tools for individuals who try to survive among the gray concrete piles in the busy urban life, to get rid of physical and mental stress, to improve their health status, or to protect their existing health conditions. On the one hand, people trying to be a part of nature in essence, on the other hand, have to be confined to closed areas by moving away from nature. Based on this idea, the aim of our study is to examine the level of connectedness to nature of individuals who do physical activity in closed spaces according to various variables. In the study, relational scanning model, one of the quantitative research models, was used, and data were collected by cluster sampling method, one of the probability-based sampling methods. The working group consists of 280 participants who come to do physical activity on certain days of the week in private sports centers in Ankara in 2019. In order to determine the level of connectedness to nature of the participants, "Connectedness to Nature Scale" was used. Cronbach's Alpha reliability coefficient was examined before passing the tests by choosing for the general and sub-dimensions of the scale and it was determined that the scale was reliable for the specified group (α =, 879). The normality assumption of the study data was also tested, and it was determined because of the analysis that it showed a normal distribution. According to the results of the study, while the level of connectedness to nature of the participants differed significantly according to their age, education level and the frequency of doing physical activity, it was observed that there was no significant difference across the scale according to gender and occupation groups. The frequency of physical activity is of great importance in terms of connectedness to nature and protection of nature.

Keywords:

Connectedness to nature, physical activity, indoor activities,

PDF

___

Ardahan, F. (2012). Doğa yürüyüşü yapanların yaşam doyum düzeyleri ile duygusal zeka ve yaşam doyumu arasındaki ilişkinin incelenmesi. Mediterranean Journal of Humanities, 1(2), 11-19.
Aygün, B., Mutlu, A. (2006). Ekolojik toplumun organik toplumla ilişkisi üzerine. Ankara Üniversitesi SBF Dergisi, 61(1), 3-35.
Ayyildiz, E., Sunay, H., Köse, B., Atli, A. (2019). Investigationof the life quality of women in ankara according to their participation in physical activity. Acta Medica Mediterranea, 3427(10).
Bal, E., Sunay, H., Uyar, Y., Kaya, B., Bianco, A. (2020). The effect of regular physical activity on women's self-confidence levels: An exploratory research. Acta Medica, 36, 3607.
Balcı, V., Erdeveciler, Ö., Alp Gülşen, D. B., Altunay, B. R. (2019). Ankara ilindeki küçük ölçekli spor merkezlerinin sürdürülebilirliklerinin swot yaklaşımıyla ilişkilendirilmesi. Electronic Turkish Studies, 14(6).
Barton, J., Bragg, R., Pretty, J., Roberts, J., Wood, C. (2016). The wilderness expedition: An effective life course intervention to improve young people’s well-being and connectedness to nature. Journal of Experiential Education, 39(1), 59-72.
Bruni, C. M., Schultz, P. W. (2010). Implicit beliefs about self and nature: Evidence from an IAT game. Journal of environmental psychology, 30(1), 95-102.
Buttel, F. H., Flinn, W. L. (1978). Social class and mass environmental beliefs: A reconsideration. Environment and Behavior, 10(3), 433-450.
Caro, T. M., Pelkey, N., Grigione, M. (1994). Effects of conservation biology education on attitudes toward nature. Conservation Biology, 8(3), 846-852.
Çukur, D., Özgüner, H. (2008). Kentsel alanda çocuklara doğa bilinci kazandırmada oyun meknı tasarımının rolü. Turkish Journal of Forestry, 9(2), 177-187.
Değirmenci, B. (2020). Çevresel bilinç ile çevresel bağlılık ilişkisinin “demografik özellikler” bağlamında incelenmesi. Balkan ve Yakın Doğu Sosyal Bilimler Dergisi, 6(4), 1-13.
Demir, S. T. (2017). Modern kültürde kentten kaçmanın ve uzaklara gitmenin sosyolojisi. İnsan ve İnsan, 4(13), 242-252.
Deretarla Gül, E., Polat, P. (2018). Anasınıfına devam eden çocuklar ve annelerinin doğaya yakınlık (biyofili) seviyelerinin incelenmesi.
Di Fabio, A., Rosen, M. A. (2019). Accounting for individual differences in connectedness to nature: Personality and gender differences. Sustainability, 11(6), 1693.
Fırat, A. S. (2014). Doğayı ve insanı yoksullaştırıcı kentleşme pratikleri. TESAM Akademi, 1(2), 31-64.
Fişek, K. (1998). Devlet politikası ve toplumsal yapıyla ilişkileri açısından Dünya’da ve Türkiye’de spor yönetimi. Ankara: Bağırgan Yayımevi.
Frantz, C., Mayer, F. S., Norton, C., Rock, M. (2005). There is no “I” in nature: The influence of self-awareness on connectedness to nature. Journal of environmental psychology, 25(4), 427-436.
Fikri, G. Ü. L. (2013). İnsan-doğa ilişkisi bağlamında çevre sorunları ve felsefe. Pamukkale Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, (14), 17-21.
Haluza, D., Simic, S., Höltge, J., Cervinka, R., Moshammer, H. (2014). Connectedness to nature and public (skin) health perspectives: Results of a representative, population-based survey among Austrian residents. International journal of environmental research and public health, 11(1), 1176-1191.
İlboğa, M., Aygül, H. H. (2015). Birlikte yaşama kültürü bağlamında insan-doğa diyalektiği. Akademik Bakış Uluslararası Hakemli Sosyal Bilimler Dergisi, (52), 64-78.
Kaplan, R., Kaplan, S. (2002). Adolescents and the natural environment: A time out? In P. H. Kahn, S. R. Kellert (Eds.). Children and nature: Psychological, sociocultural, and evolutionary investigations (pp. 227–257). Cambridge, MA: MIT Press.
Karademir, Y. (2017). Öğretmen adaylarının doğaya bağlılık düzeyleri ve etik tutumları, Yüksek Lisans Tezi, Muğla Sıtkı Koçman Üniversitesi, Fen Bilimleri Enstitüsü. Muğla.
Kızılaslan, H., Kızılaslan, N. (2005). Çevre konularında kırsal halkın bilinç düzeyi ve davranışları tokat ili artova ilçesi örneği. Uluslararası Yönetim İktisat ve İşletme Dergisi, 1(1), 67-89.
Klassen, M.J. (2010) Connectedness to nature: Comparing rural and urban youths’ relationships with nature, M.Sc Thesis, Royal Roads University, Canada, 148s.
Klineberg, S.L., M. McKeever, B. Rothenbach. 1998. Demographic predictors of environmental concern: It does make a difference how it’ s measured. Social Science Quarterly 79(4), 734 –53.
Krettenauer, T. (2017). Pro-environmental behavior and adolescent moral development. Journal of Research on Adolescence, 27(3), 581–593. http://doi.org/10.1111/jora. 12300.
Kül, S. Y., Balcı, V. T. D. (2011). Ankara’daki özel spor işletmelerine üye olan kişilerin üye olma ve üyeliği devam ettirme nedenleri (Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi), Ankara Üniversitesi Sağlık Bilimleri Enstitüsü Spor Yönetim Bilimleri Anabilim Dalı). Ankara
Liefländer, A. K., Fröhlich, G., Bogner, F. X., Schultz, P. W. (2013). Promoting connectedness with nature through environmental education. Environmental education research, 19(3), 370-384.
Lodico, M. G., Spaulding, D. T., Voegtle, K. H., (2006). Methods in educational research from theory to practice. San Francisco: Jossey-Bass AWiley Imprint.
Mayer, F. S., Frantz, C. M. (2004).The natüre connectedness scale: A measure of ndividuals' feeling in community with nature. Journal of Environmental Psychology, 24, 503-515.
Morgil, İ., Yılmaz, A., & Cingör, N. (2002). Fen eğitiminde çevre ve çevre koruma projesi hazırlamasına yönelik çalışma. V. Ulusal Fen bilimleri ve Matematik Eğitimi Kongresi Bildiriler Kitabı, 45.
Musitu-Ferrer, D., León-Moreno, C., Callejas-Jerónimo, J. E., Esteban-Ibáñez, M., Musitu-Ochoa, G. (2019). Relationships between parental socialization styles, empathy and connectedness with nature: Their implications in environmentalism. International journal of environmental research and public health, 16(14), 2461.
Perkins, H. E. (2010). Measuring love and care for nature. Journal of environmental psychology, 30(4), 455-463.
Polat, E., Akoğlu, H. E., Konak, O., Güçlü, Ö. (2019). Fiziksel aktivite yapan ve yapmayan bireylerde sürdürülebilir tüketim davranışlarının incelenmesi. Spormetre Beden Eğitimi ve Spor Bilimleri Dergisi, 17(2), 53-63.
Schultz, P. W. (2002). Inclusion with nature: The psychology of human-nature relations. In Psychology of sustainable development (pp. 61-78). Springer, Boston, MA.
Triantafyllidis, S., Darvin, L. (2020). Mass-participant sport events and sustainable development: gender, social bonding, and connectedness to nature as predictors of socially and environmentally responsible behavior intentions. Sustainability Science, 1-15.
Zhang, J. W., Howell, R. T., Iyer, R. (2014). Engagement with natural beauty moderates the positive relation between connectedness with nature and psychological well-being. Journal of Environmental Psychology, 38, 55-63.