Bu çalışmada Yusuf Atılgan’ın Aylak Adam (1959), Anayurt Oteli (1973) ve yarım kalan romanı Canistan’da (2000) can sıkıntısının nasıl deneyimlendiği incelenmektedir. Lars Svendsen’in Sıkıntının Felsefesi (2008) kitabından hareketle bu üç metinde sıkıntının başka duygulanım biçimleriyle ilişkisi ortaya çıkarılmakta, genellikle anomali belirtisi olarak görülen can sıkıntısına kavramsal açıdan yaklaşılmaktadır. Bu üç eserdeki baş kişilerin anomali kapsamında değerlendirilmesi eleştirilmekte, sıkıntının tembellikten ziyade dünyayla iletişim biçimi olduğu gösterilmektedir. Sıkıntıyı felsefi bir problem olarak ele alan bu çalışmada üç metnin başkişisinin sıkıntısının kaynağına ulaşılmaya çalışılmaktadır. C’nin toplumla olan derdinin, Zebercet’in bakmayla ilişkisinin ve Selim’in çocukluk arkadaşına karşı hınç duygusunun sıkıntıyla bağı çözüldüğünde anlamın var olma, özne oluş meselelerinde durduğu görülmektedir.

This study is based on how boredom is experienced in Yusuf Atılgan's Aylak Adam (1959), Anayurt Oteli (1973) and his unfinished novel Canistan (2000). Based on Lars Svendsen's book The Philosophy of Boredom (2008), these three texts reveal the relationship of boredom with other forms of affect, and approach boredom, which is generally seen as an anomaly symptom, from a conceptual point of view. The evaluation of the main characters in these three works within the scope of anomaly is criticized and it is shown that boredom is a form communication with the world rather than laziness. In this context which deals with distress as a philosophical problem, it is tried to reach the source of the trouble of the protagonist of three texts. It is stated that when C's tried to problem with society, Zebercet's relationship with looking and Selim's resentment towards his childhood friend are resolved, the meaning stops in the issues of existence and becoming a subject.