Türkiye’de ilk defa Özal ile başlayan sonrasında Demirel ile devam eden Başkanlık sistemi tartışmaları sivil anayasa tartışmalarına paralel olarak Adalet ve Kalkınma Partisi tarafından tekrar gündeme getirilmiştir. Bu kapsamda Anayasa Uzlaşma Komisyonuna yeni bir model önerisi şeklinde sunulan “Başkanlık Sistemi’’ parlamenter sisteme alternatif olarak önerilmektedir. Söz konusu sistem, 1909’da parlamenter sistemi benimsemiş ve 100 yıllık Parlamenter demokrasi tecrübesi olan ve uygulamada bazı aksaklıklarına rağmen belirli bir olgunluğa erişmiş Türkiye’de kamuoyunda belirli parametreler üzerinden tartışılmaktadır. Başkanlık sistemi ile kuvvetler ayrılığının teoride ve pratikte nasıl sağlanacağı ve bu temelde denetim ve denge mekanizmalarının nasıl uygulanacağı, parti disiplinin geçerli olduğu Türkiye’de siyasal parti sisteminin sisteme evrilmeye ayak uydurabilirliği, tekli yasama organının başkanın üzerinde gensoru ve güvenoyu yetkisi olmaz iken Başkanın yasama organının onayı olmaksızın üst düzey kamu görevlilerini(Büyükelçi, üst düzey bürokratlar) ve özellikle yargı organlarına tek başına yapacağı atamalar(Anayasa Mahkemesi, YÖK, HSYK ve Danıştay üyelerinin yarısı) ile yargı organları üzerinde vesayet oluşturup oluşturmayacağı, Başkanın yasa gücünde Başkanlık kararnamesi çıkarabilmesi ile yasama organının işlevsiz hale gelip gelmeyeceği, yasama organının yaptığı kanunların Başkan tarafından veto edildikten sonra ikinci defa kabulü için yasama organında nitelikli çoğunluk aranmasının Başkanın yasama organı üzerinde mutlak güç meydana getirip getirmeyeceği, Başkan ve yasama organının birbirlerini feshetme ve aynı anda seçimlerle yenileyebilme yetkisinin siyasal sistemde yaratacağı etki tartışmaları çalışmanın konusunu oluşturmaktadır.

The presidential system discussions, for the first time begin with Ozal and continued with Demirel, have been raised again by the Justice and Development Party in parallel to the discussion of the Civil Constitution. In this context the presidential system, presented as a new model to Constitutional Reconciliation Commission, is suggested as an alternative to parliamentary system. The system is discussed via specific parameters in public of Turkey, adopted the parliamentary system in 1909 and has a hundred years of parliamentary democracy experience and reached a certain maturity despite some flaws in the application. The study aims to search the debates as follows; how to achieve the separation of the forces in theory and practice with Presidential system, and on this basis how to implement the mechanisms of checks and balances, compatibility of the political party system to evolve in the presidential system in Turkey, where party discipline is valid, whether to create wardship over judicial bodies of the President’s on one’s own assignments of senior public officials (ambassador, senior bureaucrats) and in particular the judicial organs (Constitutional Court, the Council of Higher Education, half of the members of the High Council of Judges and Prosecutors and the Council of State) while the single legislature has no authority of interpellation and vote of confidence over the president, whether the legislature to become dysfunctional and ineffective with the President’s Decree, whether the President to have absolute power over the legislature searching of the qualified majority for the adoption of the laws of the legislature for the second time after being vetoed by the President and the discussions of the impact of the authority of terminating each other and renewing the elections at the same time of the President and the legislature to the political system.