Aynanın ilk zamanlardan günümüze kadar insan hayatındaki önemi açıktır. Bu önemin aynanın kazandığı metaforik anlamlarla ilişkili olduğu bilinmektedir. Bu bağlamda birçok disiplin içerisinde yer bulan aynanın, edebiyat, felsefe, psikoloji ve tasavvuf gibi alanlarda da imgesel ve simgesel düzlemlerde yer aldığı görülmektedir. Bizim çalışmamızdaki amacımız da Türk şiirinde doğrudan “ayna” olarak kullanılan nesneyi pratik, simgesel ve imgesel boyutları ile inceleyerek “ayna”ya bir anlam alanı oluşturmaktır. Çalışmamızın problemini ortaya koymak ve önemini gösterebilmek için 1920-1950 yılları arasındaki Türk şiirinde kullanılan “ayna” nın, geçmişi işaret ederek hafıza özelliği kazandığı şiirleri inceledik. Tanpınar, Kısakürek ve Dıranas’a ait olan bu şiirleri çalışmamızın amacı doğrultusunda çözümleyebilmek için kuramsal ve eleştirel bağlamda literatür taranmış ve giriş bölümünde kavramsal bir çerçeve kurulmuştur. İncelenen şiirlerde dikkat çeken görüntü ayna karşısındaki şair öznelerdir. Bu şair öznelerin aynadaki kendi nesneleri üzerinden sevgiliyi, benliği, pişmanlıkları görerek zihinlerinde geçmiş yaşantılarını canlandırdıkları; hayatı, geçen zamanı ve ölümü düşünerek aynaya bir hafıza mekân özelliği yükledikleri tespit edilmiştir.