G-7 ve G-20 Ülkelerinde İyi Yönetişim Nasıl Olmalı?: Teorik Bir Değerlendirme

Küreselleşmenin hakim olduğu dünya genelinde yaşanan ekonomik, toplumsal, siyasal ve teknolojik gelişmeler, her alanda olduğu gibi yönetsel alanda da etkili olmuştur. Sınırların ortadan kalktığı bu durum, günümüz dünyasında yönetim alanında yeni kavramlar, anlayışlar ve kurumlar ortaya çıkmasına sebep olmuştur. İşletmeden kamu yönetimine, siyasetten uluslararası ilişkilere kadar uzanan birçok disiplini etkileyen ve son yıllar itibariyle özellikle kamu yönetimine damgasını vuran söz konusu yeni kavramlardan biri ‘yönetişim’dir. Terim olarak ilk kez Kuzey Avrupa’da kullanılan yönetişim kavramının kökeni 16. yüzyıla kadar dayanmaktadır. Bugünkü anlamında, ilk defa 1989 yılında yayımlanan Dünya Bankası’nın bir raporunda ‘Good Governance’ olarak yer alan yönetişim, ortak fayda için resmi ve resmi olmayan gelenekler ve kurumlardan kaynaklanan yetkinin kullanılması olarak tanımlanmaktadır. Yönetişim özellikle politik, ekonomik ve sosyal olmak üzere birçok alanda farklı tanımlamalar ile kullanılan bir kavramdır. Yaşanan küreselleşme olgusu ile birlikte yönetişim çerçevesinde öne çıkan kavram ise uluslararası yönetişim olmuştur. Uluslararası yönetişimin devletlerarası iş birliği şeklinde öne çıkan en temel yansımaları olarak G-7 ve G-20 zirveleri kabul edildiği bilinmektedir. Dolayısıyla bu bildirinin amacı uluslararası yönetişim kavramı çerçevesinde bu yansımaları incelemektir. Bu bağlamda bildiride, öncelikle yönetişim kavramının tarihsel gelişimi ve tanımı üzerinde durularak, uluslararası yönetişimin yansımaları olan G- 7 ve G-20 zirveleri incelenmektedir. Dünya ölçeğinde ortaya çıkan fırsatlar ve sorunlar arasında denge noktasının bulunması oldukça önemlidir. Bu durum ancak iyi bir yönetişim yapısının kurulması ile mümkün olabilecektir. Peki mevcut küresel yönetişimin yapısı nasıl iyileştirilecek ve ‘iyi yönetişim’ nasıl sağlanacaktır? Bu doğrultuda bildirinin son bölümünde, G-7 ve G-20 zirvelerinde iyi yönetişimin nasıl olması gerektiği ele alınmaktadır.

Anahtar Kelimeler:

Yönetişim, Uluslararası Yönetişim, İyi Yönetişim, G-7, G-20

How Should Good Governance Be In The G7 and G20 Countries?: A Theoretical Review

The economic, social and technological developments in the world dominated by globalization have been effective in the administrative field as in every field. This situation in which boundaries disappeared, led to the emergence of new concepts, understandings and institutions in the field of management in today's world. One of the new concepts is ‘governance’ that affect many disciplines, from business to public administration, from politics to international relations and which has been the hallmark of especially public administration in recent years. The origin of the concept of governance, which was first used in Northern Europe, dates back to the sixteenth century. In today's sense, governance which was mentioned as ‘Good Governance’ in a report World Bank's published for the first time in 1989, is defined as the use of authority derived from formal and informal traditions and institutions for common benefit. Governance is a concept that is used with different definitions in many areas, including especially political, economic and social. With the globalization, international governance has been the concept that stands out in the context of governance. It is known that G-7 and G-20 summits are accepted as the most important reflections of international governance prominent in the form of inter-state cooperation. Therefore, the purpose of this paper is to examine these reflections within the framework of international governance. In this context, the paper dwell on the historical development and definition of the concept of governance and are examine the G-7 and G-20 summits, which are reflections of international governance. It is very important to find a equilibrium point between opportunities and problems that arise on a world scale. This situation will only be possible by establishing a good governance structure. Well, how will the structure of the current global governance be improved and how will good governance be achieved? In this direction the last section of the paper address how should be good governance at the G7 and G20 summits.

Keywords:

Governance, Global Governance. Good Governance, G-7, G-20,

PDF

___

Batal, Salih (2010). ‘Yeni̇ Kamu Yönetiminde Yönetişim Kavramı ve Türki̇ye’de Yerel Yönetimler Alanındaki̇ Uygulama Örnekleri̇’, Mevzuat Dergisi. Sayı:13(145). s.1-13.
Bayramoğlu, Sonay (2002). ‘Küreselleşmenin Yeni Siyasal İktidar Modeli: Yönetişim’, Praksis 7. s.85-116.
Bozkurt, Ömer, Turgay, Ergun ve Seriye, Sezen (1998). Kamu Yönetimi Sözlüğü, TODAİE Yayınları.
Çukurçayır, M. Akif ve Si̇pahi̇, Esra B. (2003). ‘Yönetişim Yaklaşımı Ve Kamu Yönetiminde Kalite’, Sayıştay Dergisi. Sayı:50-51. s.35-66.
Demirci, M. (2013). Yönetişim, Otorite ve Meşruiyet, Yönetişim ve Yönetim Ekseninde Kamu Yönetimi, Edit: Fatma Neval Genç. Ekin Yayınevi.
Eryılmaz, B. (2012). Kamu Yönetimi: Düşünceler Yapılar Fonksiyonlar Politikalar, 5.Baskı, Umuttepe Yayınları.
Fidan, Yahya (2011). ‘Yönetimden Yönetişime: Kavramsal Bir Bakış’, Yalova Sosyal Bilimler Dergisi. Sayı 1. s. 7.
Gaudin, J.P. (1998). ‘Modern Governance, Yesterday and Today: Some Clarifications to be Gained From French Goverment Policies’, International Social Science Journal. Sayı: 155.
Göymen, Korel (2000). ‘Türkiye’de Yerel Yönetimler ve Yönetişim: Gereksinmeler, Önermeler, Yönelimler’, Amme İdaresi Dergisi. Sayı:9(2). s.3-13.
Gür, Nurullah (2015). ‘G20 Ve Küresel Fi̇nans Yöneti̇şi̇mi̇’, Siyaset, Ekonomi ve Toplum Araştırmaları Vakfı. Sayı:129. s.1-28.
Güzelsarı, Selime (2003). ‘Neo-Liberal Politikalar ve Yönetişim Modeli’, Amme İdaresi Dergisi. Sayı:3 (2). s.18.
HABİTAT II (2000). İstanbul 5 Ülke Raporu, Yönetişim Alt Bölümü, İstanbul.
Jessop Bob (1998). ‘The Rise of Governance And The Risks of Failure: The Case of Economic Development’, International Social Science Journal. Sayı:155. s.29-45.
Karaman, Zerrin Toprak (2000). ‘Yönetim Stratejilerindeki Gelişmeler’, Türk İdare Dergisi. Sayı:72(426). s.5-44.
Kaufmann, Daniel (2003). ‘Rethinking Governance Empirical Lessons Challenge Orthodoxy’, Discussion Paper. The World Bank.
Kaufmann, Daniel, Aart Kraay and Pablo Zoido-Lobatón., (1999). ‘Governance Matters’, The World Bank: Policy Research Working Paper, 2196, s.64.
Kazancıgil, Ali (1998). ‘Governance and Science: Marketlike Modes of Managing Society and Producing Knowledge’, International Social Science Journal. Sayı:50(155). s.69-79.
Kjaer, Anne Mette (2004). Governance (Key Concepts), Polity Press: Cambridge.
Koçel, Tamer (2010). İşletme Yöneticiliği, Beta Yayınları.
Kooıman, Jan. (1993). Modern Governance: New Government Society Interactions, Sage Pub., London.
Krahmann, Elke (2003). ‘National, Regional, and Global Governance: One Phenomenon or Many?’, Global Governance. Sayı:9(3). s.323-346.
Löffler, E. (2003). Governance and Government Networking With External Stakeholders. Tony Bovaird and Elke Löffler (Ed.) Public Management and Governance. London: Routledge.
Mali̇ye Bakanlığı (2003). İyi Yönetişimin Temel Unsurları, Ankara.
Metin, Hasan (2011). ‘Empatik İletişim ve Yönetişim’, İletişim Kuram ve Araştırma Dergisi. Sayı:32. s.177-203.
Orhan, Ufuk (2015). ‘Yönetişimin Hatalı Karar Vermeye Etkisi: Çimento Sektöründe Bir Araştırma’, Uluslararası Alanya İşletme Fakültesi Dergisi. Sayı:7(1). s. 81-93.
Özer, M. Akif (2008). ‘Yöneti̇şi̇m Üzeri̇ne Notlar’, Sayıştay Dergisi, Sayı:63. s.59-89.
Özülke, Füsun (2015). ‘Yönetim’den ‘Yönetişim’e Kavramsal Bir Değişim Yolculuğu’, Erişim Tarihi (21.09.2018).
Palabıyık, H. (2003). Yönetimden Yönetişime: Yönetişim, Kentsel Yönetişim ve Uygulamaları İle Yönetişimde Ölçülebilirlik Üzerine Açıklamalar, Yerel ve Kentsel Politikalar, Çizgi Kitabevi. s.227.
Rhodes, R.A.W. (1996). ‘The New Governance: Governing without Government’, Political Studies. XLIV, 652-667.
Sobacı, Mehmet Zahid (2007). ‘Yönetişim Kavramı ve Türkiye’de Uygulanabilirliği’, Yönetim Bilimleri Dergisi. Sayı (5: 1) s.219-235.
Soyupek, Yusuf (2018). Eğitim, Sağlık, Ekonomi ve Bireysel Özgürlüklerin Yönetişime Etkisi Manisa Celal Bayar Üniversitesi İİBF Yönetim ve Ekonomi. Sayı: 1(25). s.291-308.
Stoker, Garry (1998). ‘Governance As Theory: Five Positions’, International Sociel Science Journal. Sayı:50(1). s.17-29.
Şaylan, Gencay (2000). ‘Kamu Yönetimi Disiplininde Bunalım Ve Yeni Açılımlar Üzerine Düşünceler’, Amme İdaresi Dergisi. Sayı: 33(2). s.1-21.
Talu, Özgün (2005). ‘G-8 Zirveleri’, Dışişleri Bakanlığı Yayınları: Uluslararası Ekonomik Sorunlar Dergisi. Sayı:18.
Tarım, Şule (2011). ‘G 20’nin Kuruluşundan Günümüze Gelişimi’, TOBB Dış Ekonomik İlişkiler Daire Başkanlığı Uluslararası İlişkiler Müdürlüğü. s.84-89.
TODAİE (1998). Kamu Yönetimi Sözlüğü, TODAİE Yayınları.
Toksöz, F. (2008). İyi Yönetişim El Kitabı, TESEV Yayınları.
Turunç, Sencer (2015). ‘G-20 Gündeminde Yer Alan Kalkınma Konuları’, Maliye Bakanlığı. s.1- 6.
UNESCAP (2005). What is Good Governance?, Bangkok: United Nations Economic and Social Commission for Asia and the Pacific (UNESCAP), ErişimTarihi (18.09.2018).
World Bank (1989). Sub-saharan Africa: from Crisis to Sustainable Development, Washington D.C.: World Bank.
World Bank (1992). Govemance and Development, Washington D.C.: World Bank.
World Bank (1992). Governance and Development. Washington, D.C.: International Bank for Reconstruction and Development.
World Bank (1994). Governance: The World’s Bank’s Experience, Washington: World Bank.
World Bank (1997). World Development Report 1997: The State in a Changing World, New York: Oxford University Press.
Yüksel, Mehmet (2000). ‘Yönetişim Kavramı Üzerine’, Ankara Barosu Dergisi. Sayı:3. s.145- 160.
Zabcı Çulha, Filiz (2002). ‘Dünya Bankası'nın Küresel Pazar İçin Yeni Stratejisi: Yönetişim’ Ankara Üniversitesi SBF Dergisi. Sayı: 57-3. s.150-179. www.g20.org www.gov.uk/g8 g7.gc.ca/g7-summit