Hukuki Temelde Türkiye’de Zorunlu Din Dersi

Türkiye’de zorunlu din dersi, dini eğitimin bir parçası olarak ülkenin kendine özgü şartları içerisinde uygulanmaktadır. Anayasada geçen; devlet gözetiminde dini eğitim, laiklik ve din ve vicdan hürriyeti zorunlu din dersi konusunda temel ilkelerdir. Türk yargısı muhafazakâr bir yaklaşımla zorunlu din derslerinin devamına dayanak oluşturmaktadır. Buna karşın, AHİM zorunlu din dersine ilişkin önemli içtihatlar oluşturmuş ve Türkiye aleyhine kararlar vermiştir. Zorunlu din dersi konusunda Türkiye’nin tek bir tip olarak örnek alacağı bir model bulunmamaktadır. Türkiye’de zorunlu din dersi sorununa en uygun çözüm; din derslerinin zorunluluğunun devamı ile birlikte içerik ve anlatım olarak bilimsel bir nitelik kazanmasıdır.

Anahtar Kelimeler:

Zorunlu Din Dersi, Anayasa, Yargı Kararları, AHİM, Batılı Modeller

Compulsory Religion Course in Turkey on Legal Basis

Compulsory religion course in Turkey, a part of religious education, has been implemented in conditions peculiar to the country. Religious education under the control of state, secularism and freedom of religion and conscience are the main constitutional principles on compulsory religion course. Turkish jurisdiction makes ground on continuing of obligation of religion course through conservati-ve approach. On the other hand, ECHR made important jurisprudences and gave decisions against Turkey. In the subject of compulsory religion course, a model a unique type does not exist which Turkey should follow. The best solution to the problem of compulsory religion course in Turkey is making the lecture scientific through its content and type of education by adopting good implementations of West.

Keywords:

Compulsory Religion Course, Constitution, Jurisdiction, ECHR, Western Models,

PDF

___

ADALET BAKANLIĞI. (2011), “AİHM Çalışma Ziyareti Raporu”, http://www.hsyk.gov.tr/etkinlikler/ziyaretler/2011/nisan/Strazburgrapor.pdf (12 Kasım 2014).
AKKAN, Bahattin. (2010), “Avrupa İnsan Hakları Mahkemesinin Bağlayıcılığı ve Yerine Getirilmesi” Adalet Dergisi, Sayı 36, 42-64.
AYDIN, Mehmet Zeki. (2007), “Okulda Din Dersi Tartışmaları”, Cumhuriyet Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, Cilt 7, Sayı 51, s.7-51.
BAHÇEKAPILI, Mehmet. (2013), Yeni Eğitim Sisteminde Seçmeli Din Dersleri Raporu, İlke Yayınları, İstanbul.
BİLGİN, Beyza. (2001), Eğitim Bilimi ve Din Eğitimi, Gün Yayıncılık, Ankara.
ÇAHA, Ömer. (2004), “Ana Temalarıyla 1980 Sonrası İslami Uyanış”, Modern Türkiye'de Siyasi Düşünce 6 İslamcılık, Ed. Tanıl Bora ve Murat Gültekingil, İletişim Yayınları, İstanbul, s.476-493. EVREN, Kenan, (2000). “Kahramanmaraş Konuşması”, 27 Aralık 1985, Seçme Konuşmalar, Doğan Kitap, İstanbul.
GÖZÜBÜYÜK, Şeref ve GÖLCÜKLÜ, Feyyaz (2004), Avrupa İnsan Hakları Sözleşmesi ve Uygulaması, Turhan Kitabevi, Ankara.
GÖZÜBÜYÜK, Şeref ve TAN, Turgut. (1998), İdare Hukuku, Turhan Kitabevi, Ankara.
GÜNDÜZ, Turgay. (1998), “Türkiye'de Cumhuriyet Dönemi Din Eğitimi ve Öğretimi Kronolojisi (1923-1998)”, Uludağ Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, Cilt 7, Sayı 1, 543-557.
HÜRRİYET, 12 Temmuz 2012.
HÜRRİYET, 18 Aralık 2012.
HÜRRİYET, 21 Aralık 2012.
KAYMAKCAN, Recep. (2006), “Türkiye’de Din Eğitimi Politikaları Üzerine Düşünceler”, EKEV Akademi Dergisi, Sayı 27, s.21-36.
MARDİN, Şerif. (2013), Türkiye’de Toplum ve Siyaset, İletişim Yayınları, İstanbul.
MİLLİYET, 8 Eylül 2011.
ÖZBUDUN, Ergun. (2004), Türk Anayasa Hukuku, Yetkin Yayınları, Ankara, 2004.
ÖZENÇ, Berke. (2006), Avrupa İnsan Hakları Sözleşmesi ve İnanç Özgürlüğü, Kitap Yayınevi, İstanbul.
YÜRÜK, Tuğrul. (2001), “Cumhuriyet Döneminde Din Derslerinin Statüsü ile İlgili Tartışma ve Öneriler”, Ankara Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, Cilt 1, Sayı 52, s.239-254.