Giriş ve Amaç: Çocuğa yönelik cinsel istismar olgularının değerlendirilmesinde; aile ve çocuğun travmatize edilmeden bir defada çok yönlü değerlendirilmesi, adli olgu bildirimi yapılması, koruma, sağlık, eğitim vb. tedbirler alınarak müdahale edilmesi gerekmektedir. Ayırt edici tanı koymak bu sürecin en önemli kısmıdır. Çalışmada bu tür olgularda ayırt edici tanı koymak sürecinde adli tıbbi değerlendirmenin öneminin vurgulanması amaçlanmıştır.   Olgu: Sekiz yaşında erkek çocuğudur. On yedi yaşındaki öz dayısının oğlu tarafından son bir ay içerisinde birkaç kez anal yoldan cinsel istismara maruz kaldığı iddiası ile son olay tarihinden yaklaşık 10 gün sonra küçüğün poposunun üzerine oturmada güçlük çekmesi, sık tuvalete gitmesi, dışkılama değişikliği şikayetleri nedeniyle öz teyzesi tarafından bir üniversite hastanesinin Çocuk Sağlığı ve Hastalıkları Anabilim Dalı Acil Birimi'ne gece nöbetinde getirilmiştir. Küçük başvuru öncesinde üç adet özel hastaneye götürülmüş ancak adli olgu özelliği nedeniyle üniversite hastanesine götürülmesi önerilmiştir. Olguyu ilk muayene eden klinisyen hekim gece Adli Tıp Anabilim Dalı Öğretim Üyesi'ni aramış ve nasıl hareket etmesi gerektiği hususunda fikir almıştır. Yapılan yönlendirmede olgu ile ilgili hastane polisinin bilgilendirilmesi ve gözlem altında tutularak taburcu edilmemesi talimatı verilmiştir. Ertesi gün Kadın Hastalıkları ve Doğum, Çocuk Cerrahisi, Çocuk Ruh Sağlığı Hastalıkları ile Adli Tıp olmak üzere tıpta uzmanlık alanlarından hekimler bir araya gelerek olguyu değerlendirmişlerdir. Küçüğün anal muayenesinde; dışarıdan çıplak gözle fark edilemeyen ve anal mukozanın iç kısmında mevcut dört adet derin laserasyon belirlenmiş olup, çocukta tespit edilen olay sonrasında ortaya çıkan ruhsal travma bulguları ile birlikte anal yoldan cinsel istismara maruz kaldığına dair kesin tıbbi delil niteliğinde olduğu kanaatine varılmıştır.   Tartışma ve Sonuç: Bu tür olgularda genital bölgede saptanan travmatik lezyonların derin bir bölgede yerleşim göstermesi sebebi ile lezyonların atlanması ve deneyimsiz bir ekip tarafından doğru olarak belirlenememesi ve değerlendirilememesi riski bulunmaktadır. Ayrıca bu olguları ilk gören hekim grubu; genellikle acil ünitelerde çalışan ve tedavi edici hekimlik üzerine odaklanan, bu konuda deneyim kazanmış dolayısıyla olgunun adli tıp boyutunu değerlendirebilecek özel bir eğitim almamışsa ayırıcı tanı koymada güçlük yaşaması kaçınılmaz olacaktır. Olgunun doğru tanı almasındaki en önemli etken ise; acil ünitelerdeki adli olgu değerlendirme aşamasında deneyimli klinisyen hekimin; multidisipliner yaklaşımla adli tıbbi destek almasıdır. Bu sebeple üniversite gibi kompleks yapılanma arz eden birimlerde; çocukluk çağı cinsel istismar olguları bütüncül ve multidisipliner olarak değerlendirilmeli ve hizmet içi eğitimlerde adli olgu değerlendirmesine yönelik eğitim programlarına yer verilmelidir.