Türkiye’de Sosyal Belediyecilik Çerçevesinde Sosyal Harcamalar Üzerine Genel Bir Değerlendirme

Sosyal belediyecilik, günümüzde en belirgin belediyecilik eğilimlerinden birisi haline gelmiştir. Türkiye’de sosyal belediye hizmeti adı altında, dezavantajlı kesimler olarak ifade edilen kadın, çocuk, yaşlı, yoksul, işsiz ve gençlere yönelik hizmetler sunulmaktadır. Günümüz sosyal belediyecilik anlayışında belediyeler, sınırları dâhilinde yaşayan ihtiyaç sahibi bireylerin yoksunluklarının giderilmesi amacıyla sistemli ve programlı hizmetlerin yürütülmesi için sosyal harcama yapılması yönünde kendilerini zorunlu hissetmektedirler. Çalışmada, elde edilen bulgular doğrultusunda, Türkiye’de sosyal belediyecilik hizmetlerine yönelik olarak yapılan sosyal harcamalar incelenmiştir

Anahtar Kelimeler:

Sosyal Belediyecilik, Türkiye, Sosyal Harcamalar

AN OVERALL EVALUATION OF SOCIAL EXPENDITURES IN THE FRAMEWORK OF SOCIAL MUNICIPALITY IN TURKEY

Social municipality has become one of the most prominent municipal tendencies today. Under the name of social municipal services in Turkey, services are delivered for women, children, the elderly, the poor, the unemployed and the youth, which are expressed as disadvantaged segments. In today’s social municipal understanding, municipalities feel obliged to make social expenditures to carry out systematic and programmed services for overcoming the deprivations of disadvantaged individuals living within their boundaries. This study examines the social spending on social municipal services in Turkey in line with the findings

Keywords:

Social Municipality, Turkey, Social Expenditures,

PDF

___

Akarsu, S., (2014), Sosyal Belediyecilik (Zeytinburnu Belediyesi Örneği), İstanbul Aydın Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Siyaset Bilimi ve Uluslararası İlişkiler Anabilim Dalı Mahalli İdareler ve Yerinden Yönetim Bilim Dalı Yüksek Lisans Tezi, İstanbul.
Akdoğan, Y. (2002), “Ulusal Soruna Yerel Çözüm: Sosyal Belediyecilik”, Eminönü Bülteni, Şubat Sayısı.
Arslan, M. (2013), Mahalli İdareler ve Yerinden Yönetim Yerel Yönetimlerde Sosyal Belediyecilik Faaliyetleri (Arnavutköy Belediyesi Örneği), İstanbul Aydın Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Siyaset Bilimi ve Uluslararası İlişkiler Bölümü, Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi, İstanbul.
Artan T., (2011), Yeni Yerel Yönetim Yapılanmasında Sosyal Hizmetler; İstanbul Örneği, Doktora Tezi, Marmara Üniversitesi, İstanbul.
Ateş, H. (2009), “Sosyal Belediyecilik”, MÜSİAD Çerçeve Dergisi, Sayı: 49.
Beki, A. (2008), Türkiye’de Sosyal Belediyecilik Uygulamaları: Ümraniye Belediyesi, Sakarya Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Yayımlanmış Doktora Tezi, Sakarya.
Berk, Z. (2010), Kent Yoksulluğu ve Sosyal Belediyecilik Uygulamaları: Kırıkkale Belediyesi Örneği, Süleyman Demirel Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Kamu Yönetimi Ana Bilim Dalı, Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi, Isparta.
Buğra, A. ve S. Adar (2007), Türkiye’nin Sosyal Koruma Harcamalarının Karşılaştırmalı Analizi, Boğaziçi Üniversitesi Sosyal Politika Forumu, İstanbul.
Çiçek, E. (2012). Türkiye’de Belediyelerin Sosyal Hizmet ve Sosyal Yardım Politikaları, Ankara, Koza Yayıncılık, Alındığı Tarih: 12.05.2016 http:// www.tbb.gov.tr/online/yayinlar/turkiyedebelediyelerinsosyal
DPT (2008), Dokuzuncu Kalkınma Planı (2007-2013) 2009 Yılı Programı.
Erdoğdu, M.M. (2013), “Sosyal Harcamaların Kapsamı ve Türkiye’de Sosyal Bütçe”, içinde Kamu Bütçesinde Yeni Yaklaşımlar (Ed. Figen Altuğ, Ahmet Kesik, Murat Şeker), Seçkin Yayıncılık, Ankara, ss.53-95.
Erdoğdu, M. ve E. Yenigün (2008), Türkiye’de Sosyal Bütçe-Nasıl Yapılıyor? Nasıl İzlenir?, Ed. Ahmet Buldam, Tesev Yayınları, Ekim.
Es, M. (2007), Kent Üzerine Düşünceler, İstanbul: Plato Danışmanlık ve Eğitim Yayınları.
Esping-Andersen, G. (1990), The Three Worlds of Welfare Capitalism, Polity Press, Cambridge.
Esping-Andersen, G. (2006), “Toplumsal Riskler ve Refah Devletleri”, Ayşe Buğra ve Çağlar Keyder (der.), Sosyal Politika Yazıları, Burcu Yakut Çakar ve Utku Barış Balaban (çev.). İstanbul: İletişim, ss. 33–54.
Eurostat (2007), Europe in Figures-Eurostat Yearbook, 2006-2007, European Commission.
Eurostat (2014), Social Protection Statistics, (http://epp.eurostat.ec.europa.eu/ statistics _explained/index.php/Social_protection_statistics, Erişim Tarihi: 10.06.2014).
George, G. ve P. Wilding (1994), Welfare and Ideology, Harvester/Wheatsheaf, Heel Hempstead, Hertfordshire.
Güven, S. (1997), Sosyal Politikanın Temelleri, 2. Baskı, Bursa: Ezgi Kitabevi.
Kalkınma Bakanlığı (2012), Dokuzuncu Kalkınma Planı (2007-2013) 2013 Yılı Programı.
Kalkınma Bakanlığı (2015), Onuncu Kalkınma Planı (2014-2018) 2016 Yılı Programı.
Koçak, O. ve E. Kavi (2014), “Sosyal Politika Aktörü Olarak Sosyal Girişimci Belediyecilik”, Hak-İş Uluslararası Emek ve Toplum Dergisi, Cilt: 3, Yıl: 3, Sayı: 6.
Levin, H. M. (1975), “Some Methodological Problems in Economic Policy Research Determining How Much Should be Spent on Compensatory Education”, Urban Society, 7 (3).
Mermer, B. (2016), Türkiye’de Sosyal Belediyecilik Uygulamaları: Denizli Büyükşehir Belediyesi Üzerinde Bir İnceleme, Süleyman Demirel Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Maliye Anabilim Dalı (Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi), Isparta.
Mishra, R. (1990), The Welfare State in Capitalist Society: Policies of Retrenchment and Maintenance in Europe, North America and Australia, Harvester/ Wheatsheaf, New York ve London.
OECD (2007), The Social Expenditure Database: An Interpretive Guide, SOCX 1980-2003.
Öz, C. S. (2010), Sosyal Belediyecilik Bağlamında Evde Bakım Hizmetleri (İstanbul, Ankara, Kocaeli Büyükşehir Belediyeleri Örnekleri), Sakarya Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü (Yayımlanmış Doktora Tezi), Sakarya.
Özdemir, S. (2005), “Başlangıcından Günümüze Refah Devletlerinde Sosyal Harcamaların Analizi”, Sosyal Siyaset Konferansları Dergisi, Sayı: 50.
Pampel, F. Ve J. Williamson (1988), “Welfare Spending in Advanced Industrial Democracies, 1950-1980”, The American Journal of Sociology, https:// www2.bc.edu/~jbw/ documents/WilliamsonPampel1988.pdf, (Erişim Tarihi: 10.05.2015).
Pekşen, S.N., (2014), Sosyal Belediyecilik Çerçevesinde Engellilere Sunulan Hizmetler: Ankara Büyükşehir Belediyesi Örneği, Sakarya Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Çalışma Ekonomisi ve Endüstri İlişkileri Anabilim Dalı, Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi, Sakarya.
Resmi Gazete (2006), TBMM Kararı, Sayı: 26215, IX. Kalkınma Planı 2007- 2013, Ankara, https://pbk.tbmm.gov.tr/dokumanlar/kalkinma-plani-9- genel-kurul.pdf, (19.11.2016).
Sallan Gül, S. (2004), Sosyal Devlet Bitti, Yaşasın Piyasa , Etik Yayınları, İstanbul.
Sönmez, M.B. (2009), Sosyal Belediyecilik Uygulamaları: Ümraniye Belediyesi Örneği, Marmara Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Kamu Yönetimi Anabilim Dalı, Mahalli İdareler ve Yerinden Yönetim Bilim Dalı, Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi, İstanbul.
Şahinoğlu, İlker. (2014), Avrupa Birliği Uyum Sürecinde Türkiye’de Sosyal Belediyecilik Anlayışı, Marmara Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Kamu Yönetim Ana Bilim Dalı, Yayımlanmış Yüksek Lisans Tezi, İstanbul.
Şeker, M. (2011), Yerel Yönetimlerde Sosyal Bütçeyi İzleme Raporu, TESEV Yayınları, Mart.
Şenkal, A. (2007), Küreselleşme Sürecinde Sosyal Politika, 2. Baskı, Alfa Yayınları, İstanbul, Ekim.
Tuna, O. ve N. Yalçıntaş (1999), Sosyal Siyaset, Filiz Kitabevi, İstanbul.
Uslu, H. (2013), “Sosyal Politika Açısından Belediyeler ve Sosyal Belediyecilik”, içinde Kemal Özden (der.), Yerel Yönetimlerde Güncel Sorunlar ve Tartışmalar.
Yılmaz, M. (2010), Sosyal Devlet Anlayışı Çerçevesinde Sosyal Harcamaların OECD ve Türkiye’de Karşılaştırılmalı Analizi, Marmara Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Yüksek Lisans Tezi, İstanbul.
Yıldırım, U., ve Göktürk, İ., (2008), Toplumsal Sorunların Çözümünde Yeni Belediyecilik Anlayışı: Sosyal Belediyecilik Yaklaşımı, 1. Ulusal Yerel Yönetimler Sempozyumu, Sakarya Üniversitesi, Sakarya, Ekim, ss. 232- 255.