___

• Arıcı, A, (2015). Yeni Medya Çağında Siyasal İletişim: Siyasi Partilerin ve Siyasi Parti Liderlerinin Sosyal Medya Performansları Üzerine Araştırma. Pazarlama ve Pazarlama Araştırmaları Dergisi. Ocak 2015, Sayı: 15, ss. 49-67.
• Akgün, B. (2008). Küreselleşme, Bilgi Toplumu ve E-Demokrasi. (Editör), Zülfikar Damlapınar, Medya ve Siyaset, Konya: Eğitim Kitabevi, s.165-186.
• Akyıldız, F. ve Negiz, N. (2012). Yerel Seçimlerde Seçmenin Tercihi Üzerinde Aday İmajının Etkisi: Uşak Örneği. Süleyman Demirel Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi. Yıl: 2012/1, Sayı:15.
• Atabek, N. (1998). Gündem Belirleme Yaklaşımı. İstanbul Üniversitesi İletişim Fakültesi Dergisi. Sayı: 7, 155-174.
• Aziz, A.(2013). Siyasal İletişim (4. Baskı). Nobel Yayınları.
• Balcı, Ş; Tarhan, A ve Bal, E. (2013). Medya ve Siyasal Katılım. Literatürk Akademi.
• Barlas, N. (2018).Siyasal İletişimde Dijitalleşme: 24 Haziran 2018 Cumhurbaşkanlığı Seçimleri Üzerine Karşılaştırmalı Bir Twitter Analizi(Yüksek Lisans Tezi). Kadir Has Üniversitesi Lisansüstü Eğitim Enstitüsü, İletişim Bilimleri Anabilim Dalı.
• Bingöl, U. ve Yılmaz, U. (2017). T.C. Cumhurbaşkanı İle Siyasi Parti Liderlerinin Resmi Twitter Hesaplarının Cumhurbaşkanlığı Hükümet Sistemi Referandumu Kapsamında Nitel Analizi. Uluslarası Ekonomik Araştırmalar Dergisi, Haziran 2017, Cilt:3, Sayı:2.
• Castells, M. (2012) Ağ Toplumunda İletişim, İktidar ve Karşı İktidar, Yeni Medya Üzerine. Akdeniz Üniversitesi İletişim Araştırma ve Uygulama Merkezi.
• Cohen, B.C. (1963). The Press and Foreign Policy. Princeton, NJ: Princeton University Pres.
• Çağlar, N; Köklü, P.H. (2017). Yeni Medyanın Siyasal İletişim Aracı Olarak Kullanımı: Siyasal Partilerin Resmî Web Sitelerine Yönelik Bir Araştırma. Gümüşhane Üniversitesi İletişim Fakültesi Elektronik Dergisi, Cilt:5, Sayı:1, Mart 2016.
• Çankaya, E. (2008). İktidar Bu Kapağın Altındadır. BoyutYayıncılık.
• Dahlberg, L. (2007). The Internet and Discursive Exclusion: From Deliberative to Agonistic Public Sphere Theory. (Editörler), Lincoln Dahlberg ve Eugenia Siapera. Radical Democracy and the Internet. New York: Palgrave Macmillan, s.128-147.
• Dilber, F. (2018). Siyasette Sosyal Medyanın Rolü: AKP, CHP VE MHP’nin Sosyal Medyanın Kullanım Düzeylerinin Karşılaştırılması, Middle Black Sea Journal of Communication Studies. 2018. 3(2): 54-66.
• Demirhan K. (2017). Yeni Medyada Siyasal İletişim Sürecinin Kavramsallaştırılmasında Alternatif Modeller: Müzakereci ve Agonistik Demokrasi Yaklaşımları, Gümüşhane Üniversitesi İletişim Fakültesi Elektronik Dergisi,5(1):174-174.
• Doğu, B; Özçetin, B; Bayraktutan, G; Binark, M; Çomu, T; Aydemir, A. T; İslamoğlu, G. (2014). Siyasetin Yeni Hali: Vaka-İ Sosyal Medya. Kalkedon Yayınları.
• Edman, H. (2010). Twittering to the Top: A Content Analysis of Corporate Tweets to Measure Organization-public Relationships. Louisiana State University, 2010.
• Erdoğan, İ. (2003). Pozitivist Metodoloji. Erk Yayınları.
• Finlayson, A. (2009). Rhetoric and Radical Democratic Political Theory. (Editörler), Adrian Little ve Moya Lloyd. The Politics of Radical Democracy, UK: Edinburgh University Press, s.13-32.
• Gençalp, B. (2019). Siyasal İletişimde Yeni Medya Kullanımı: 24 Haziran 2018 Genel Seçimleri E-Miting Örneği (Yüksek Lisans Tezi). İstanbul Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Halkla İlişkiler ve Tanıtım Anabilim Dalı.
• Genel, M. G. (2012). Siyasal İletişim Kampanyalarında Sosyal Medyanın Kullanımı (12 Haziran 2011 Seçimleri “Twitter” Örneği). The Turkish Online Journal of Design, Art and Communication - TOJDAC October 2012 Volume 2 Issue 4.
• Güngör, N. (2013). İletişim Kuramlar ve Yaklaşımlar. Siyasal Kitabevi.
• Güz, N. (2005). Haberde Yönlendirme ve Kamuoyu Araştırmaları. Nobel Yayınları.
• Kalkan, V. D., Keskin, H. ve Akgün, A. E. (2002). İnternet ve Siyasal Yaşam: Literatür Değerlendirmesi ve Bir Sentez Arayışı. VIII. Türkiye’de İnternet Konferansı Bildirileri, 19-21 Aralık 2002.
• Kılıçaslan, E. (2008). İdeoloji ve Medya İlişkisi. Kriter Yayınları.
• Kuyucu, M. (2013). Yeni İletişim Aracı Olarak Sosyal Medya ve Sosyal Ağlar Üzerine Bir Güncelleme, (Editörler) Mihalis Kuyucu ve Tüba Karahisar. Yeni İletişim Teknolojileri ve Yeni Medya, İstanbul: Zinde Yayıncılık, S. 114-150.
• Laclau, E. ve Mouffe, C. (2010). Hegemonya ve Sosyalist Strateji, (Çev: Ahmet Kardam). İstanbul: İletişim Yayınları.
• Manovich, L. (2001). The Language Of New Media. Cambridge: Massachusetts Institute Of Technology.
• Metin, O. (2010). “Sosyal Politika Açısından Akp Dönemi: Sosyal Yardım Alanında Yaşananlar”. Çalışma ve Toplum, 28(1), Ss. 179-200.
• Mouffe, C. (2010). Siyasal Üzerine (Mehmet Ratip, Çev.).: İletişim Yayınları.
• Mutlu, E. (2004). İletişim Sözlüğü. Bilim-Sanat Yayınları.
• Oktay, M. (2002). Politikada Halkla İlişkiler. Derin Yayınları.
• Ölçer, N. (2016). 1 Kasım 2015 Genel Seçimleri Örneğinde Siyasi Parti Liderlerinin Twitter Kullanım Pratikleri. Gümüşhane Üniversitesi İletişim Fakültesi Elektronik Dergisi, Cilt:4, Sayı:2, Eylül 2016.
• Özer, M. A. (2014). Siyasal İletişimin Etkinliğinde Algılama Yönetiminin Rolü. HAK-İŞ Uluslararası Emek ve Toplum Dergisi ©, Cilt: 3, Yıl: 3, Sayı: 7 (2014/3) ISSN: 2147-3668
• Öztürk, İ. (2014). Siyasal İletişim Aracı Olarak Sosyal Medya: 2012 Amerikan Başkanlık Seçimlerinde Twitter Kullanımı Üzerine Bir Araştırma. (Editör) İdil Sayımer. Yeni Medya Araştırmaları, Literatürk Academia, s. 399-436.
• Shaw, D. L. ve McCombs, M. E. (1977). The Emergence of American Political Issues: The Agenda-Setting Function of thePress. St. Paul: West, 1977).
• Simons, J. (2005). The Radical Democratic Possibilities of Popular Culture. (Editörler); Lars Tonder ve Lasse Thomassen. Radical Democracy, Manchester: Manchester University, s,149-166.
• Şen, A. (2005). 24 Ocak Kararlarının Siyasal Ekonomisi: 1980’li Yıllardaki Reformlar Sürecinin Ekonomik Gelişmeleri, İç ve Dış Siyasal Faktörlerle Etkileşimi. (Ed. S. Bakan,
• A. Küçük, A. Karadağ), 21. Yüzyılın Eşiğinde Türkiye’de Siyasal Hayat, Bursa: Aktüel Yayınları, Ss. 1165-1196.
• Şener, G., Emre, P. Ö. ve Akyıldız, F. (2015). Türkiye’de Sosyal Medyanın Siyasi Katılıma Etkileri. CIU Folklor/Edebiyat,Cilt:21, Sayı:83, 2015/3.
• Tereci, A. (2017). Siyasi Partilerin Y Nesli ile Bağ Kurmada Sosyal Medya Kullanımı Üzerine Bir Çalışma (Yüksek Lisans Tezi). Doğuş Üniversitesi veri tabanından erişildi.
• Thompson, J. B. (1995). The Media And Modernity: A Social Theory Of The Media, California: Stanford University Press.
• Timisi N. (2003) Yeni İletişim Teknolojileri ve Demokrasi, Dost Kitabevi, Ankara,
• Tocci, R. J.; Widmer, N. S.; Moss, G. L. (2007). Digital Systems: Principles And Applications. New Jersey: Pearson Education Ltd.
• Toprak, Ö. ve Küçük, O. (2016). Siyasi Partilerin Sosyal Medya Kullanımı: Başbakan Ahmet Davutoğlu Facebook Resmi Sayfası Örneği. İstanbul Gelişim Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, Ekim 2016, 3(2):101.
• Türk, M. S. (2014). Sosyal Medya Nedir. Kamu’da Sosyal Politika Dergisi, Yıl:8, Sayı 27, Nisan-Mayıs-Haziran 2014.
• We Are Social. (2020). Digital In 2020.https://wearesocial.com/digital-2020
• Williams, B. A. (2003). “The New Media Environment, Internet Chatrooms, And Public Discourse After 9/11” War And The Media – Reporting Conflict 24/7, (Ed. Daya Kishan Thussu, Des Freedman), London: Sage Publications.
• Wolton, D. (1991). Medya Siyasal İletişimin Zayıf Halkası. Birikim (30), 51-58.
• Yalın, B. (2006). Siyasal İletişimin Reklam Boyutuna İlişkin Kuramsal Bir İnceleme. İstanbul Üniversitesi İletişim Fakültesi Dergisi, 25, s, 169- 180.
• Yetkin, B. (2019). 2019 Yerel Seçimlerinde Adayların Twitter Kullanımı. Hacettepe Üniversitesi İletişim Fakültesi Kültürel Çalışmalar Dergisi, 2019, 6(2): 382-405.
• Yılmaz, S. H. (2007). İdris Küçükömer’in Siyasal Tezleri Bağlamında Akp ve Chp Parti Programlarının Analizi. Selçuk İletişim Dergisi, 5(1), Ss. 156-173.
• Yüksel, E. (2007). Kamuoyu Oluşturma ve Gündem Belirleme Kavramları Nerede Kesişmekte, Nerede Ayrılmaktadır. Sosyal Bilimler Dergisi, No 1, 571-586.