SİVİL TOPLUM VE HUKUK

Sivil toplum, siyasal iktidarın hem belirleyicisi, hem de sınırlayıcısı olarak demokrasi analizlerinde en çok başvurulan kavramlardan birisidir. Sivil toplum bunun dışında pozitif hukukun belirleyicisi siyasal toplum üzerinden hukukun hem kaynağı, hem muhatabı, hem de hukuka meşruiyet veren bir yapıdır. Hukuk, nihayetinde insanların ve toplumun kabulü doğrultusunda varlık bulan bir kurumdur. Hem siyasal toplumun sınırlanması hem de sivil toplumun yeniden üretilmesinde önemli bir rolü olan hukukun, sivil toplumla olan ilişkileri bu makalede analiz edilmeye çalışılacaktır

Anahtar Kelimeler:

Sivil Toplum, Hukuk, Demokrasi, İnsan Hakları

CIVIL SOCIETY AND LAW

Civil society is one of the most frequently used concepts in democracy analysis at both determinant and the constraint of political power. Apart from this, civil society is a structure that gives legitimacy to the law, as well as the source and addressee of the law through the political society that determines the positive law. Law is an institution that ultimately exists in line with the acceptance of people and society. The relationship between law and civil society, which has an important role in both limiting the political society and reproducing civil society will be analyzed in this article.

Keywords:

Civil Society, Law, Democracy, Human Rights,

PDF

___

AKAL, C. B. (2017). Hukuk Nedir? Ankara: Dost Kitabevi Yayınları.
ARSLAN, Z. (2000, Kasım). Devletin Hukuku, Hukuk Devleti ve Özgürlük Sarkacı. Doğu Batı Düşünce Dergisi(13), 65-85.
BENTHAM, J. (2017, Haziran). Önsöz. Yasamanın İlkeleri. (B. Asal, Çev.) İstanbul: On İki Levha Yayıncılık.
COHEN, L. J., & Arato, A. (2013). Sivil Toplum ve Siyasal Teori. İstanbul: Efil Yayınevi.
ÇAHA, Ö. (2016). Sivil Toplum ve Devlet. Ankara: Orion Yayınevi.
DOĞAN, İ. (2015). Sivil Toplum Anlayışı ve Siyasal Sistemler. Ankara: Astana Yayıncılık.
DUVERGER, M. (2004). Siyaset Sosyolojisi. (Ş. Tekeli, Çev.) İstanbul: Varlık Yayınları.
ERDOĞAN, M. (1998). Liberal Toplum Libaral Siyaset. Ankara: Siyasal Kitabevi.
GİDDENS, A. (2005). Sosyoloji. (C. Güzel, Çev.) Ankara: Ayraç Yayınevi.
GÜLENÇ, K. (2010). Hukuk ve Şiddetin Hayaletimsi Birlikteliğinin Benjaminci Eleştirisi Üzerine Bir İnceleme. Hukuk Felsefesi ve Sosyoloji Arkivi (Cilt 20, s. 59-67). içinde İstanbul: İstanbul Barosu.
GÜRBÜZ, A. (2013). Hukuk ve Meşruluk. İstanbul: Beta Yayınları.
GÜRBÜZ, A. (2016). Hukuksal Muhakemenin Temel Paradigması Olarak Evrensel Hukuk Değerleri ve İlkeleri Nasıl İşlevselleştirilebilir. Uyuşmazlık Mahkemesi Dergisi(7), 609-619.
GÜRİZ, A. (2000). Hukuk Başlangıcı. Ankara: Siyasal Kitabevi.
HABERMAS, J. (2001). İletişimsel Eylem Kuramı C.II. İşlevselci Aklın Eleştirisi Üzerine. (M. Tüzel, Çev.) İstanbul: Kabalcı Yayınevi.
HABERMAS, J. (2018). Kamusallığın Yapısal Dönüşümü. (M. S. T. Bora, Çev.) İstanbul: İletişim Yayınları.
HAYEK, F. A. (1994). Kanun Yasama Faaliyeti ve Özgürlük. (A. Yayla, Çev.) Ankara: T. İş Bankası Yayınları.
HEPER, M. (2006). Türkiye'de Devlet Geleneği. İstanbul: Doğu-Batı Yayınları.
İNCEOĞLU, M. (2010). Tutum Algı İletişim. İstanbul: Beykent Üniversitesi Yayınları.
IŞIKTAÇ, Y. (2001). Bir Hukuk Tanımı Vermenin Zorunluluğu. Vecdi Aral'a Armağan (s. 127-132). içinde Kocaeli: Kocaeli Üniversitesi Hukuk Fakültesi.
IŞIKTAÇ, Y., & Koloş, U. (2015). Hukuk Sosyolojisi. İstanbul: İstanbul Bilgi Üniversitesi Yayınları.
JORGENSEN, S. (2001). Hukuk ve Toplum. (Ü. Yükselbaba, Çev.) İstanbul: Donkişot Yayınları.
KALAYCIOĞLU, E. (1984). Çağdaş Siyasal Bilim. İstanbul: Beta Basım Yayım Dağıtım. KEANE, J. (1993). Sivil Toplum ve Devlet. İstanbul: Ayrıntı Yayınları.
KEYNES, J. M. (1969). İstihdam Faiz ve Para Genel Teorisi. (A.Baltacıgil, Çev.) İstanbul.
KILIÇ, M. (2016). Normatif Olgu- Bireysel Hak ve Özgürlükler İlişkisinin Felsefi Bağlamı. Hukuk Felsefesi ve Sosyolojisi Arkivi(27), 221-230.
KOLOŞ, U. (2015). Foucault İktidar ve Hukuk. İstanbul: İstanbul Bilgi Üniversitesi Yayınları.
KUÇURADİ, I. (2003). Etik İlkeler ve Hukuk. (H. Ökçesiz, Dü.) Hukuk Felsefesi ve Sosyoloji Arkivi(8), 7-10.
LOCKE, J. (2019). Yönetim Üzerine İkinci İnceleme. (F. Bakırcı, Çev.) Ankara: Serbest Kitaplar.
ÖZBUDUN, E. (2014). Türkiye'de Demokratikleşme Süreci Anayasa Yapımı ve Anayasa Yargısı. İstanbul: İstanbul Bilgi Üniversitesi Yayınları.
ÖZCAN, M. T. (2017). Modern Toplum ve Hukuk Devleti. İstanbul: Tekin Yayınevi.
ÖZKALP, E. (2013). Sosyolojiye Giriş. Bursa: Ekin Basım Yayın Dağıtım.
RADBRUCH, G. (2015). Yasal Haksızlık ve Yasaüstü Hukuk. S. H. Metin içinde, Ceza Hukuku Felesefesine Katkı: Radbruch Formülü (s. 75-101). İstanbul: Tekin Yayınevi.
SARIBAY, A. Y. (2003, Ocak-Şubat-Mart). Sivil Toplum: Universitas mı, Societas mı? Sivil Toplum(1), 15-19.
SCHMITT, C. (2016). Kanunilik ve Meşruiyet. (M. C. Ozansü, Çev.) İstanbul: İthaki Yayınları.
SHİLS, E. (2002). Merkez ve Çevre. Türkiye Günlüğü, 70.
TAMER, M. (2010). Tarihsel Süreçte Sivil Toplum. Hacettepe Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Dergisi, 91-92.
TEZİÇ, E. (2012). Anayasa Hukuku. İstanbul: Beta Basım Yayım Dağıtım.
TÜRKÖZER, B. G. (2001). Gurvitch'de Sosyal Hukuk Düşüncesi. Vecdi Aral'a Armağan (s. 276-299). içinde Kocaeli: Kocaeli Üniversitesi Hukuk Fakültesi Yayınları.
UYGUR, G. (2014). Ioanna Kuçuradi'nin Görüşlerinden Hareketle Hukuk Normlarının Türetilmesindeki Temel Problem: Etik mi? Ahlak mı? G. U. Betül Çotuksöken (Dü.) içinde, Çağın Olayları Arasında (s. 161-172). İstanbul: Tarihçi Kitabevi.
YÜKSELBABA, Ü. (2008). Habermas'ta Kamusal Alan Özel Alan Ayrımı. İstanbul: Yayınlanmamış Doktora Tezi.
YÜKSEL, M. (2002). Modernite Postmodernite ve Hukuk. Ankara: Siyasal Kitabevi.