Bu makalede, Fransız felsefeci ve yazar Jean-Paul Sartre’ın Gizli Oturum (1947) tiyatro metninde yer alan kişilerin kimlik özelliklerini ortaya çıkarmak amacıyla ‘ethos’ kavramından yararlanılmıştır. Aristoteles retoriğinde yer alan ‘ethos’ kavramı daha sonra sosyal ve beşeri bilimlerin çeşitli disiplinlerinde de kullanılmaya başlanmıştır. Bilindiği gibi ‘ethos’, Aristoteles tarafından önerilen üçlünün önemli bir parçasıdır: logos (mantık-söz), ethos (özsunum) ve pathos (duygulayım). Fransız Ekolü Söylem Çözümlemesinde ethos terimi, konuşucunun sözel iletişim sırasında oluşturduğu image de soi (‘öz-imge’) ve pésentation de soi (‘öz-sunum’) anlamında kullanılır. Ethos kavramını Söylem Çözümlemesinde ele alan Fransız dilbilimci Dominique Maingueneau bir yandan ‘söylem sırasındaki özsunum’ ile ‘söylem öncesi özsunum’u, diğer yandan da ‘söylenen özsunum’ ile ‘gösterilen özsunum’u birbirinden ayırır. Sartre, yarattığı üç karaktere birbirleriyle kesinlikle anlaşamayacak kadar farklı özsunumlar yüklemiştir. Çok ayrı toplumsal çevrelerden gelen ve birbirine benzemeyen yaşam öyküleri olan Garcin, Inès ve Estelle ilk kez cehennemde karşılaşırlar. İçlerinden ikisi, Garcin ve Estelle, cazip kişilik özelliklerini ön plana çıkararak kendilerini sunmaya çalışır, ama sahici ve basiretli özsunumuyla kendilerinden farklı olan Inès’in gözünde güvenilir bir özsunum oluşturmayı başaramazlar. Kısacası, Inès uyumlu özsunumuyla diğerlerinden ayrılırken, onun zıttı sayılabilecek Estelle’in özsunumu uyumsuzdur. Garcin ise, bağımlı özne konumunu ortaya koyan bir özsunum salınımı içindedir. Bu çözümlemede niyetlilik, sahicilik, anlambilimsel ve göstergebilimsel roller gibi değişkenler kullanılmıştır.

In this article, the concept of ethos was used to highlight the three characters' identity traits as well as their ethos in Huis clos by Jean-Paul Sartre (1947). The ethos borrowed from ancient rhetoric was later introduced in various disciplines of the social and human sciences. Ethos is one of the elements constituting the triad proposed by Aristotle: logos, ethos, pathos. In the discourse analysis, ethos is used in the sense of self-image or self-presentation that the speaker constructs during the exchange. Dominique Maingueneau distinguished between the discursive ethos and the prediscursive (or prior) ethos on the one hand, and the said ethos and the shown ethos on the other. Sartre attributed to his three characters such different ethos that they can never get along with each other. Garcin, Inès and Estelle coming from very different social backgrounds and having life stories that are not alike meet for the first time in hell. Two of these characters, Garcin and Estelle, try to present themselves by highlighting attractive character traits, but without succeeding in building a credible ethos in the eyes of Inès, who, for her part, is distinguished by her authentic ethos. and lucid. Ultimately, Inès differs from others by exhibiting an ethotic concordance while Estelle's ethos, her opposite, is discordant. As for Garcin, it is an ethotic oscillation that testifies to his status as a heteronomous subject. In the analysis from the ethotic point of view, we used parameters such as intentionality, authenticity, semantic and semiotic roles.