SÜRDÜRÜLEBİLİR KALKINMAYI ÖLÇMEK: Türkiye Üzerine Bir Değerlendirme
Özet: Kalkınma, ekonomik büyüme ile eş anlamlı değildir, çevresel açıdan sürdürülebilir olması halinde bir anlam ifade etmektedir. Çevresel gerçeği göz önüne alındığında, “sürdürülebilir kalkınma”, insanların refah düzeyini yükseltmek amacıyla ekonomik sermayenin doğal sermaye ve toplumsal sermaye ile birlikte değerlendirilmesini zorunlu hale getirmektedir. Bu yüzden beslenme, barınma olanakları, sağlık hizmetleri, eğitim hizmetleri, insan hakları ve benzeri göstergelerin de kalkınma kavramının içinde yer alması yani bir çok ekonomik, toplumsal ve çevresel gösterge ile ölçülmesi gerekmektedir. Çalışmanın amacı, sürdürülebilir kalkınmanın ölçülmesinde kullanılan çeşitli endeksler ve gösterge setlerinin incelenerek bu göstergelere göre Türkiye’de sürdürülebilir kalkınmayı değerledirmektir. Bu amaç doğrultusunda çalışmada öncelikle dünyada ve Türkiye’de sürdürülebilir kalkınmanın gelişimi aktarılmış daha sonra sürdürülebilir kalkınmanın ölçülmesinde kullanılan endeksler incelenmiştir. Bu endekslerden Çevresel Performans Endeksine göre Türkiye’nin puanının artığı fakat ve sıralamadaki yerinin gerilediği görülmüştür. Çevresel Sürdürülebilirlik Endeksi’nde Türkiye 91. sırada yer almıştır. Türkiye’nin performansını, özellikle su kalitesi, arazi kullanımı, uluslararası organizayonlara katılım göstergelerinde aldığı düşük puanlar olumsuz etkilemiştir.
___
- ADAMS, William Mark (2001). Green Development. 2. Baskı. Routledge. Newyork.
ALAGÖZ, Mehmet (2004). “Sürdürülebilir Kalkınmanın Paradigması”. Selçuk Üniversitesi İİBF Sosyal ve Ekonomik Araştırmalar Dergisi. Sayı: 8.
ARAT, Güzin ve Murat TÜRKEŞ (2002). Uluslararası Sözleşmeler Ön Rapor. Çevre ve Sürdürülebilir Kalkınma Paneli. Ankara.
ASHEIM, Geir (2000). “Green National Accounting: Why and How?”. Environment and Development Economics. 5(1).
DULUPÇU, Murat Ali (2000). “Sürdürülebilir Kalkınma Politikasına Yönelik Gelişmeler”. Dış Ticaret Dergisi. Sayı: 20.
EGELİ, Gülün (1996) Avrupa Birligi ve Türkiye’de çevre sorunları. TÇV Yayını. Ankara.
HARRIS, Jonathan (2000). Basic Principles of Sustainable Development. Global LOBAL Development and Environment Institute. Working Paper 00-04. Tufts University USA.
KITCHIN Rob, Tracey LAURIAULT and Gavin MCARDLE (2015). “Knowing and governing cities through urban indicators, city benchmarking and real-time dashboards”. Regional Studies, Regional Science. 2(1).
MENGİ, Ayşegül ve Nesrin ALGAN (2003). Küreselleşme ve Yerelleşme Çağında Bölgesel Sürdürülebilir Gelişme: AB ve Türkiye Örneği. Siyasal Kitabevi. Ankara.
MILLER, Clark (2005). “New Civic Epistemologies of Quantification: Making Sense of Local and Global Indicators of Sustainability”. Science, Technology and Human Values. 16(4).
OKUMUŞ, Kerem (2002). Turkey’s Environment. Hungary: REC-CEE.
ÖZER, Nazlı Beril (2013), “Uluslararası Kuruluşların Sürdürülebilir Kalkınma Politikaları”, Ankara Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Sosyoloji Anabilim Dalı, Yüksek Lisans Tezi. Ankara.
ÖZMEHMET, Ecehan (2008). “Dünayda ve Türkiye’de Sürdürülebilir Kalkınma Yaklaşımları”. Journal of Yasar University. 3(12).
SAVAŞ, Halit (2012). “Tüketim Toplumu, Çevre Performans Endeksi ve Türkiye’nin Çevre Performans Endekse göre Değerlendirilmesi”. Tarih Kültür ve Sanat Araştırmaları Dergisi. 1(4).
TALBERTH John, Clifford COBB, and Noah SLATTERY (2007). The Genuine Progress Indicator 2006: A Tool for Sustainable Development. Redefining Progress The Nature of Economics. Oakland, CA.
THIRLWALL, Anthony (1994). Growth and Development. Macmillan. London.
VENETOULIS, Jason and John, TALBERTH (2005). “Refining the ecological footprint” Environment, Development and Sustainability. 10(4).
WEF (World Economic Forum, 2010). Environmental Performance Index. European Commission Joint Research Centre. Yale Center for Environmental Law and Policy and Center for International Earth Scinece Information Network.
YIKMAZ, Rıza Fikret (2011). Sürdürebilir Kalkınmanın Ölçülmesi ve Türkiye için Yöntem Geliştirilmesi. T.C. Başbakanlık Devlet Planlama Teşkilatı Sosyal Sektörler ve Koordinasyon Genel Müdürlüğü, Uzmanlık Tezi. Yayın No: 2820. Ankara.