Özel güvenlik tarihi Roma imparatorluğuna kadar uzanır.  Özel güvenlik görevi, Antik Roma’da şehri gözetleyen “vigiles” adı verilen kişilerce yapılırdı1.  Cumhuriyet Türkiyesi’nde ise genel kolluk dışı güvenlik kavramı, 1930’larda orman güvenliği, belediye zabıtası gibi görevlerde kendini daha fazla göstermiştir diyebiliriz.      Adı üzerinde özel güvenlik, genel kolluğun yanında bir güvenlik hizmeti olarak karşımıza çıkmaktadır.  Buna bazı görüşler devletin tekelindeki yetkinin bir kısmının özelleştirilmesi de demektedir.  Özelleştirme uygulamalarına paralel olarak, özel güvenlik kuruluşlarının da arttığını görmekteyiz.  Bu yazımızdan özelleştirmeye karşı olduğumuz anlaşılmamalıdır.  Ancak özelleştirmenin olumlu yanları olduğu gibi olumsuz yanları da bulunmaktadır.  Bu doğal bir durumdur.  Birçok şeyin ekonomik sektör içinde belirlendiği günümüzde, talebin artmasıyla özel güvenlik şirketlerinin kurulması da sektöre bağlı olarak; ancak kanun dışı yollardan, 1990’lı yıllarda gelişmiştir.  5188 sayılı Özel Güvenlik Hizmetleri Kanunu bu yasal olmayan oluşumları 2004 yılında meşrulaştırmıştır.  Bu da olumlu gelişme olarak görülebilir.  Genel anlayış şu idi: “Alışveriş merkezlerinde artık polis beklemesin, konserlerde polis, jandarma fazla mesai harcamasın”.  Bu tür yerlerde polis ve jandarma gibi güvenlik güçlerinin görülmesi halkta tedirginlik yaratabilir ve bir olay mı var dedirtebilir.  Ancak, özel güvenlik görevlilerinin bu gibi yerlerde istihdam edilmesi ve bunun rutin olarak yapılması toplumda güven oluşturur ve hatta sıkıntılı bir durum yaşadığında, sorununu anlatabileceği bir kişi olarak, özel güvenlik görevlisini gördüğü için, vatandaş kendini rahat ve güvende hissedecektir.  Bu çerçevede, özel güvenlik hizmetleri Devletin de güvenlik işini kolaylaştırmaktadır.  Kimi görüşlere göre ise 2495 sayılı Kanun yetersiz kalmıştır.   Özelleştirmelerin sebebi budur denmiştir.