Bu makale, Cicely Hamilton'ın 1909 yılında yazdığı siyasi oyunu A Pageant of Great Women eserinin metin ve performansında temsil edilen olağanüstü kadınlık kavramına ışık tutmayı amaçlamaktadır. Bu yazı ayrıca, oyunun, sadece siyasi mesaj veren Edward dönemi sosyal oyunlarının bir taklidi olmadığını savunmaktadır. Bunun yerine, yazarın kadın karakterlerin yaratılmasında çok çeşitli kaynaklardan yararlandığını göz önüne sermektedir. Oyun, zengin kostümleri, büyük bir sahne ve çok büyük oyuncu kadrosu ile kendini göstermektedir ve ilk sahne performansı, olağanüstü kadının niteliklerini sahnede temsil eden Edward döneminin ünlü aktrisleri tarafından gerçekleştirilmiştir. Ancak, oyun sıradan ve olağanüstü ile ne ölçüde sıradan kadınların, olağanüstünün temsili yoluyla, yazarın argümanlarına çekilebileceği arasında bir karışıklığı da ortaya koymaktadır. Hamilton’ın kitlelere ulaşmak için, olağanüstüye dolayısıyla azınlığa bel bağlaması, elitist bir strateji olarak görünmektedir. Yazarın stratejisi, olağanüstülükleri özel olarak yüceltmesinden dolayı elitisttir ama stratejinin kapsamı ve bu olağanüstülüklerin yelpazesi ile nasıl sıradan insanlara uygulanabilir olduğu konusunda sınırlamalar gözükmektredir. Sonuç olarak bu makale, temsil edilen ile temsilin nesnesi arasında, oyunun metni ve sahnelenmesinde ortaya çıkan gerginliği incelemekte ve bu gerginliğin yazar tarafından kısmen de olsa nasıl çözüldüğünü göstermeye çalışmaktadır.

This paper aims to shed light on the concept of exceptional femininities in the script and performance of Cicely Hamilton’s political play A Pageant of Great Women, which she wrote in 1909. It also argues that her play was not only an imitation of Edwardian social drama with a political message. Instead, it suggests that she exploited a large variety of sources in the construction of her female characters. The play showcases rich costumes, a large stage and a very large cast, and its first production was performed by famous Edwardian actresses who represent the exceptional qualities of femininity they promoted on the stage. However, it also reveals confusion about the ordinary and the exceptional and to what extent ordinary women could be attracted to the playwright’s arguments through her representation of exceptionality. Hamilton’s relying solely on the exceptional, hence the minority, for mass appeal, suggests an elitist strategy. It is elitist due to its exclusive idealisation of exceptionality, but her strategy has limitations in elucidating the scope and the range of exceptionality and how it could be applied to the ordinary. This paper will examine the tension between the represented and the object of representation in the construction and production of the play and will attempt to show how this tension is partly resolved through the playwright’s unique solution.