düzenini göstermenin ön planda olduğunu, geç Ortaçağ örneklerinde ise insan- ların bu ilahi düzenin sınırları içinde etkin olma imkânlarına daha fazla vurgu yapıldığını öne sürmektedir. Geç Ortaçağ’da benimsenen yaklaşım, bütün modern öncesi dönemde önemini koruyacaktır. Tasvirlerde tespit edilebilen bu değişme (ilahi düzene vurgu’dan insanın bu düzende etkin olabilme imkânı) aynı zamanda Berlekamp’ın kitabının ana tezidir