1989 ile 2019 yılları arasında 30 yıl boyunca iktidarda kalan Sudan İslami hareketi, bu özelliğiyle bölgedeki tüm İslami hareketlerden ayrılmaktadır. İslami hareketlerin, Siyasal İslam’ın en güçlü olduğu ülkelerde bile böylesine uzun süre iktidarda kalmadığını ifade etmek mümkündür. Literatürde Sudan’daki İslami hareketin iktidarda kaldığı süre içerisindeki faaliyetlerine yoğunlaşan birçok çalışma vardır. Bu makale literatürdeki çalışmalardan farklı olarak Sudan’daki İslami Hareketi iktidara taşıyan sürecin analizini yapmayı amaçlamaktadır. Bu analiz çerçevesinde çalışmanın temel tezi, hareketi iktidara taşıyan en önemli sebebin ülkedeki farklı aktörler ve müesseselerle kurduğu ilişkiler olduğu şeklindedir. Hareketin kuruluşu, gelişimi ve metotları hakkında bilgi verilerek başlayan çalışma, henüz muhalefeteyken ordu dahil olmak üzere öğrenciler, diğer siyasi partiler, Komünistler, Sufiler, Selefiler ve daha birçok aktörle nasıl bir ilişki tesis ettiğini izah etmektedir. Böylece yapılacak olan izahla birlikte 1940’larda kurulan Sudan’daki İslami hareketin 1989’da iktidara nasıl geldiği anlaşılmış olacaktır.

The Sudanese Islamic Movement, unlike other Islamic movements in the region, managed to remain in power for 30 years uninterruptedly between 1989 and 2019. This is what makes it a unique case for the scholarship, as in nowhere else the Islamic movements did not stay in power for such a long time, even in countries where Political Islam has a strong popular and institutional base. Having been led by this fact, the scholarly literature has extensively studied how and why the Movement stayed in power for such a long time. This paper suggests shifting the scholarly focus from how the Islamic Movement stayed in power to how the Movement came to power in the first place, a discussion long overlooked in studying the political Islamic experience of Sudan. This paper, thus, aims to analyse the process that brought the Islamic Movement to power in Sudan and argues that it was the capability of the Movement to establish and maintain good relations with diverse actors, segments of society and institutions in the country, something also suggestive of how the Movement stayed in power for such a long time. The paper elaborately examines the Movement’s relations, as an opposition group, with the student organizations, political parties, Sufis, Salafis and many other actors, including the army.