Çatışma sosyal ortamın gerçeklerinden biridir. Örgütlerin verimli, sağlıklı ve etkin çalışmaları için çatışmaların yönetilmesini zorunludur. Bugün çatışma konusunda çalışma yapan birçok bilim adamının buluştuğu ortak nokta, çatışmanın azından da fazlasından da kaçınılması gerektiğidir. Çatışmaların çok fazla olduğu örgütlerde, örgütsel amaç ve hedeflerden sapma, tarafları yoran rekabet ortamının oluşumu ve örgütün yaşamını sürdürmesinin tehlikeye düşmesi gibi sorunlar ortaya çıkmaktadır. Çatışmanın az olduğu veya hiç olmadığı örgütlerde ise, yenilik ve yaratıcılık zaman içerisinde yok olabilmekte, kişisel yeteneklerin gelişimi yavaşlayabilmekte ve örgütsel verimlilik azalabilmektedir. Bunun için yöneticiler çatışmaları örgütsel fayda doğrultusunda yönetmelidirler. Ayrıca örgütlerin doğası gereği çatışma yönetimi işletmelerde, kamu örgütleri ve sivil toplum kuruluşlarında farklı yöntemlerle gerçekleştirilebilmektedir. Yapmış olduğumuz araştırma sonucunda kendisini demokratik veya otokratik olarak tanımlayan yöneticilerde tutum farklılığının sadece yumuşatma stratejisinde olduğu, çatışmaya bakış açısından işletme yöneticilerinin daha çok etkileşimci yaklaşıma kamu yöneticilerinin ise geleneksel yaklaşıma yakın oldukları görülmüştür. Çatışmaya ilişkin azaltma ve teşvik stratejilerinin her ikisinden de bazılarının uygulanmasına olumlu bakılırken, azaltma stratejisinden meşgul etme, kura çekme, kaynakları artırma; teşvik etme stratejilerinden haberleşmede yeni düzenlemelere gidilmesi, rekabetin teşviki ve uygun yönetici seçilmesi gibi stratejiler açısından tutum farklılıkları söz konusudur