Romantik İlişkilerde Yakınlık Ölçeği Geliştirme Çalışması

Bu çalışmanın amacı, romantik ilişkilerde yakınlık düzeyini ölçmek için kullanılabilecek bir ölçek geliştirmektir. Çalışmada Kişisel Bilgi Formu, Romantik İlişkilerde Yakınlık Ölçeği Deneme Formu, UCLA Yalnızlık Ölçeği ve İlişki Değerlendirme Ölçeği kullanılmıştır. Katılımcılar, amaçlı örnekleme tekniği kullanılarak belirlenmiştir. Veriler, %56.5’i (F=239) kadın, %43.5’i (F=184) erkek, yaşları 18 ile 34 arasında değişen ve yaş ortalamaları 23.74(SS= 3.20) olan 423 kişiden toplanmıştır. Yapılan açımlayıcı faktör analizi sonucunda özdeğeri 1’den büyük 4 faktör ortaya çıkmıştır. Birinci faktörün açıkladığı varyans 15.62, ikinci faktörün açıkladığı varyans 15.00, üçüncü faktörün açıkladığı varyans 14.80, dördüncü faktörün açıkladığı varyans 13.70’tir. Dolayısıyla dört faktör toplam varyansın %59.12’sini açıklamaktadır. Ardından yapılan birinci düzey ve ikinci düzey doğrulayıcı faktör analizi sonuçları ölçeğin kabul edilebilir ve iyi uyum iyi değerlerine sahip olduğuna işaret etmiştir. Ölçüt geçerliliğini test etmek için katılımcıların ölçeğin deneme formundan aldıkları puanlar ile UCLA Yalnızlık Ölçeği ve İlişki Değerlendirme Ölçeğinden aldıkları puanlar arasındaki korelasyon değerleri hesaplanmıştır. Bulgular, ölçüt geçerliliği için kanıt niteliğindedir. Güvenirlik analizleri sonucunda Cronbach Alpha iç tutarlılık katsayısı ölçeğin tamamı için .88, Faktör 1 için .79, Faktör 2 için .83, Faktör 3 için .81 ve Faktör 4 için .72 bulunmuştur. Madde-toplam puan korelasyon değerleri bütün alt ölçekler için kabul edilebilir aralıktadır (.49-.78). Ölçeğin test-tekrar test güvenilirliği analizi sonucunda, iki uygulama arasında hesaplanan korelasyon katsayısı .89’dur. Sonuç olarak elde edilen bulguların, Romantik İlişkilerde Yakınlık Ölçeğinin (RİYÖ), romantik ilişkilerde yakınlık düzeyini ölçmek için kullanılabileceğini ortaya koyduğu söylenebilir.

Anahtar Kelimeler:

Romantik ilişkiler, yakınlık, ölçek geliştirme

A Study on Developing Intimacy Scale in Romantic Relationships

The aim of this study is to develop a scale that can be used to measure the level of intimacy in romantic relationships. In the study, Personal Information Form, Intimacy Scale in Romantic Relationships, UCLA Loneliness Scale and Relationship Assessment Scale were used. Participants were determined using purposive sampling technique. The data were collected from 423 people with 56.5% (F = 239) female, 43.5% (F = 184) male, aged between 18 and 34 years with a mean age of 23.74 (SD = 3.20). As a result of the explanatory factor analysis, 4 factors with eigenvalues greater than 1 emerged. The variance explained by the first factor is 15.62, the variance explained by the second factor is 15.00, the variance explained by the third factor is 14.80, and the variance explained by the fourth factor is 13.70. Therefore, four factors explain 59.12% of the total variance. Subsequently, the first level and second level confirmatory factor analysis results indicated that the scale is acceptable and has good fit values. In order to test the validity of the criterion, the correlation values between the points obtained from the trial form of the scale and the scores obtained from the UCLA Loneliness Scale and the Relationship Assessment Scale were calculated. The findings are evidence for criterion validity. As a result of the reliability analysis; we conclude that the Cronbach Alpha internal consistency coefficient is .88 for the whole scale, .79 for Factor 1, .83 for Factor 2, .81 for Factor 3 and .72 for Factor 4. Item-total score correlation values are in acceptable range for all subscales (.49-.78). As a result of the test-retest reliability analysis, the correlation coefficients between the two applications were calculated .89.In conclusion, it can be said that the Romantic Relationships Intimacy Scale can be used to measure the level of closeness in romantic relationships.

Keywords:

Romantic relationships, intimacy, scale development,

PDF

___

Büyüköztürk, Ş. (2002). Sosyal bilimler için veri analizi el kitabı. Ankara: PegemA Yayıncılık.
Can, A. (2014). SPSS ile bilimsel araştırma sürecinde nicel veri analizi. Ankara: Pegem Akademi.
Curun, F. (2001). The effects of sexism and sex role orientation on romantic relationship satisfaction. Master of science, Middle East Technical University, The Department of Educational Sciences, Ankara.
Demir, A. (1989). UCLA yalnızlık ölçeğinin geçerlik ve güvenirliği. Turkish Journal of Psychology, 7, 14-18.
Erikson, E. H. (1963). Childhood and society. W. W. New York: Norton & Company.
Erikson, E. H. (1968). Identity: Youth and crisis. W. W. New York: Norton & Company.
Hendrick, S. S. (1988). A generic measure of relationship satisfaction. Journal of Marriage and the Family, 50, 93-98.
Johnson, B. ve Christensen, L. (2014). Nicel, nitel ve karma araştırma. (Çev. Ed. Selçuk Beşir Demir). Ankara: Eğiten Kitap.
Kılınçer, A. S. ve Tuzgöl Dost, M. (2013). Romantik ilişkiyi değerlendirme ölçeği’nin geliştirilmesi. Eğitimde ve Psikolojide Ölçme ve Değerlendirme Dergisi, 4(1), 15-32.
Kuzgun, Y. (1973). Kişisel yönelim envanteri (POI)’nin, Türk toplumuna uyarlanması. Hacettepe Sosyal ve Beşeri Bilimler Dergisi, 5(2), 136-145.
Kuzgun, Y. (1989). Edwards kişisel tercih envanteri el kitabı. Ankara: Meteksan.
Monsour, M. (1988). Cross-sex friendships in a changing society: A comparative analysis of cross-sex friendships, same-sex friendships, and romantic relationships. Unpublished doctoral dissertation, University of Illinois, Champaign.
Moss, B. F. ve Schwebel, A. I.(1993). Defining intimacy in romantic relationships. Family Relations, 42(1), 31-37.
Odacı, H. (1994). Karadeniz Teknik Üniversitesi Fatih Eğitim Fakültesi öğrencilerinin yalnızlık, benlik-saygısı ve yakın ilişkiler kurabilme düzeylerinin ve bu düzeyler arasındaki ilişkilerin incelenmesi. Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi, Karadeniz Teknik Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Trabzon.
Ören, Ş. (1995). Sosyo-ekonomik düzey ile kendini gerçekleştirmenin bazı boyutları arasındaki ilişkiler (zamanı iyi kullanma, desteği içten alma, kendini kabul edebilme ve başkaları ile yakınlık kurabilme). Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi, Atatürk Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Erzurum.
Öztürk, İ. (1990). Anababa tutumlarının üniversite öğrencilerinin bağımsızlık, duyguları anlama, yakınlık, başatlık, kendini suçlama ve saldırganlık düzeylerine etkisi. Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi, Hacettepe Üniversitesi, Ankara.
Prager, K. J. (1995). The psychology of intimacy. New York: The Guilford Press.
Russell, D., Peplau, L. A. ve Cutrona, C. E. (1980).The revised UCLA loneliness scale: Concurrent and discriminant validity evidence. Journal of Personality and Social Psychology, 39(3), 472-480.
Schermelleh-Engel, K., Moosbrugger, H. ve Müller, H. (2003). Evaluating the fit of structural equation models: Tests of significance and descriptive goodness-of-fit measures. Methods of Psychological Research, 8, 23-74.
Seki, K., Matsumoto, D. ve Imahori, T. T. (2002). The conceptualisation and expression of intimacy in Japan and the United States. Journal of Cross-Cultural Psychology, 33, 303-319.
Steinberg, L. (2007). Ergenlik (Çev. Ed. F. Çok). Ankara: İmge Yayınları.
Sternberg. R. J. (1986). A triangular theory of love. Psychological Review, 93(2), 119-135.
Sternberg. R.J. (1988). Triangulating love. In R.J. Sternberg & M. L. Barnes (Eds.).The psychology of love (p.119-138). New Hawen: Yale University Press.
Sternberg. R. J. (1998). Cupid’s arrow. Cambridge: Cambridge University Press.
Sullivan, H. S. (1953). Interpersonal theory of psychiatry. New York: Norton.
Şimsek, Ö. F. (2007). Yapısal eşitlik modellemesine giriş¸ temel ilkeler ve lisrel uygulamaları. Ankara: Ekinoks Yayınları.