Kamu Personelinin Belirtilmiş Dindarlık Düzeyleri ile Görev Motivasyonları İlişkisi Üzerine Bir İnceleme

Günümüzde, kamu yönetiminin esnek, hesap verebilir, etkili ve verimli biçimde yürütülmesinin gerekliliği genel kabul gören bir zorunluluk olarak belirmiş durumdadır. Bunun sağlanması için de kamu hizmetlerinin mümkün olan en yüksek kalite ve yeterlilikte sunulması gerekmektedir. İşte bu nedenle, kamusal hizmetin yerine getirilmesini sağlayan kamu personelinin görevlerine yönelik motivasyon düzeyleri büyük önem taşımaktadır. Motivasyon konusunda oluşturulmuş teorilerin hepsinin odak noktasında, hangi yöntem ve araçlar kullanılırsa kullanılsın, çalışanın içsel tatmininin sağlanması gereğinin bulunmakta olduğu görülmektedir. Bu durumda da kişinin içsel hayatını şekillendiren vicdan ve inanç kavramlarının etkisi söz konusu olmaktadır. Kişinin mensup olduğu inanç sistemini yaşamına uygulama düzeyi anlamında dindarlık, insan hayatını şekillendirme potansiyeli taşımaktadır. Çalışma hayatı da günlük hayatın önemli bir parçası olduğundan, dindarlık düzeyinin kişinin çalışma hayatındaki motivasyonuna etki etmesi mümkün görülmektedir. Çalışma ile motivasyon düzeyinin, dindarlık düzeyi ile bir ilişkisinin olup olmadığı, varsa bu ilişkinin kuvveti ve yönü belirlenmeye çalışılmıştır. Bu sayede kamu personel yönetimi özelinde kamu çalışanlarının motivasyonlarının artırılması yönlü çalışmalara katkı sunmak amaçlanmaktadır. Çalışma, Türkiye’de Nevşehir şehrinde bulunan kamu kurumlarından örneklem seçilen kurumların personeline yönelik olarak, anket yöntemi ile yürütülmüştür. Araştırma sonucu elde edilen veriler SPSS istatistik programı ile analiz edilmiş ve dindarlık seviyesi ile göreve yönelik sahip olunan motivasyon derecesi arasında zayıf ancak pozitif yönlü bir ilişki bulunduğu belirlenmiştir.

Anahtar Kelimeler:

Kamu Personel Yönetimi, Dindarlık, Görev Motivasyonu

An Analysis On Relationship Between Stated Piety Level And Task Motivation Of Public Personnel

Today, the necessity of conducting public administration in a flexible, accountable, effective and efficient manner has emerged as a general requirement. For this reason, the motivation levels of the public personnel that fulfill the public service are important. In the focal point of all the theories about motivation, no matter what methods and tools are used, it is seen that there is a need to ensure the internal satisfaction of the employee. In this case, the concepts of conscience and belief, which shape the inner life of the person, are in question. Piety in the sense of the level of application of the belief system that the person belongs to to his life carries the potential to shape human life. Since the working life is an important part of daily life, it is possible that the level of piety may have an impact on the motivation of the person. The relationship between the level of motivation and the level of piety and the force and direction of this relationship were tried to be determined. In this way, it is aimed to increase the motivation of public employees in public personnel management. The study, samples from public institutions located in the city of Nevsehir in Turkey as to the personnel of selected institutions, was conducted with survey method. The data obtained from the study were analyzed with SPSS statistical program and it was determined that there was a positive but weak relationship between the level of piety and motivation

Keywords:

Public Personnel Management, Piety, Task motivation,

PDF

___

Ağca, V. ve Ertan, H. (2008). duygusal bağlılık içsel motivasyon ilişkisi: Antalya’da beş yıldızlı otellerde bir inceleme. A.K.Ü İ.İ.B.F. Dergisi, 10 (2), 56-71.
Akbaba, S. (2006). Eğitimde motivasyon. Kazım Karabekir Eğitim Fakültesi Dergisi, 13(3), 24-36.
Akçakaya, M. (2004). Personelin verimliliğinde motivasyonun etkisi: Keçiören belediyesi örneği. Gazi Üniversitesi İİBF Dergisi, 6(2), 17-29.
Allport, W. G. ve Ross, J. M. (1967). Personal religious orientation and prejudice. Journal for the Scientific Study of Religion, 5(4), 432-443.
Ayverdi, İ. (2005). Misalli büyük Türkçe sözlük. İstanbul: Kubbealtı Neşriyat
Barutçu, S. ve Sezgin, S., (2012). Satış yönetimi sürecinde motivasyon araçları ve etki düzeyleri: Tıbbi satış temsilcileri üzerine bir araştırma. Uluslararası Alanya İşletme Fakültesi Dergisi, 4(2), 33-44.
Başaran, İ. E. (2008). Örgütsel davranış. Ankara: Ekinoks Yayın.
Batmaz, N.Y. ve Gürer, A., (2016). Dönüştürücü liderliğin çalışanların içsel motivasyonu üzerindeki etkisi: Yerel yönetimlerde karşılaştırmalı bir araştırma. Süleyman Demirel Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Dergisi, 21(2), 48-60.
Baysal, A. ve Tekarslan, E. (1998). Davranış bilimleri. İstanbul: İstanbul Üniversitesi İşletme Fakültesi Yayıncılık.
Bentley, T. (2000). Takımınızın yeteneklerini geliştirmede insanları motive etme. İstanbul: Hayat Yayınları.
Berkman, Ü., Can, H. ve Yüksel, Ö. (2007).Yönetim ve organizasyon. Ankara: Nobel Yayın Dağıtım.
Ceylan, A. ve Anbar, A. (2014). Modern işletmecilik. Bursa: Ekin Yayınevi.
Chen, G. ve Mathieu, J. E. (2008). Goal orientation dispositions and performance trajectories: the roles of supplementary and complementary situational inducements. Organizational Behavior and Human Decision Processes, 25(4), 106-118.
Cihangiroğlu, N. ve Uzuntarla Y. (2015). Mesleki özendiricilerin örgütsel bağlılık düzeyleri ile ilişkisi. Yönetim ve Ekonomi Araştırmaları Dergisi, 13(2), 84-95.
Coştu, Y. (2009). Dine normatif ve popüler yaklaşım “Bir Dinî Yönelim Ölçeği denemesi”. Hitit Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, 8(15), 119-139.
Çalışkan, İ. (2002). Kur’an’da din kavramı. Ankara: Ankara Okulu Yayınları.
Dillon, M. (2003). Handbook of the Sociology of Religion. Cambridge: Cambridge University Press.
Eren, E. (2015). Örgütsel davranış ve yönetim psikolojisi. İstanbul: Beta Yayın.
Ergül, H. F. (2005). Motiasyon ve motivasyon teknikleri. Elektronik Sosyal Bilimler Dergisi, 4(14), 68.
Fındıkçı, İ. (2009). İnsan kaynakları yönetimi (7. Baskı). İstanbul: Alfa Yayınları.
Fauklner, E. J. ve De Jong, F. G. (1966). Religiosity in 5-D: An empirical analysis. Social Forces, 45(2), 246-254.
Grant, A. M., Nurmohamed, S., Ashford, S. J. ve Dekas, K. (2011). The performance implications of ambivalent initiative: The interplay of autonomous and controlled motivations. Organizational Behavior and Human Decision Processes, 14(8), 116-126.
Gröpel, P. ve Kehr, H. M. (2014). Motivation and self-control: implicit motives moderate the exertion of self-control in motive-related tasks. Journal of Personality, 82(6), 67-81.
Günay, Ü. (2002). Din sosyolojisi. İstanbul: İnsan Yayınları.
Gündüz, Ş. (1998). Din ve inanç sözlüğü. Ankara: Vadi Yayınları.
Hökelekli, H. (2010). Din psikolojisine giriş. İstanbul: Dem Yayınları.
Johnstone, R. L. (1992). Religion in society: a sociology of religion. New Jersey: Prentice Hall.
Kanfer, R. ve Chen, G. (2016). Motivation in organizational behavior: history, advances and prospects. Organizational Behavior and Human Decision Processes, 7(4), 136-148.
Katı, M. ve Düşükcan, M. (2017). Performansla ilişkili motivasyon araçlarının kişisel özelliklere göre farklılığını belirlemeye yönelik bir araştırma. Social Sciences (NWSASOS), 12(1), 1-24.
King, B. M. ve Hunt, A. R. (1969). Measuring the religious variable: Amended findings. Journal for the Scientific Study of Religion, 8(2), 321-333.
Koçel, T. (2013). İşletme yöneticiliği. İstanbul: Beta Yayın.
Köklü, N., Büyüköztürk Ş. ve Bökeoğlu, Ö. Ç., (2006). Sosyal bilimler için istatistik. Ankara: Pegem Yayıncılık.
Kurt, A. (2009). Dindarlığı etkileyen faktörler. Uludağ Üniversitesi İlâhiyat Fakültesi Dergisi, 18(2), 1-26.
Latham, G. P. ve Locke, E. A. (1992). Self-regulation through goal setting. Organizational Behavior and Human Decision Processes, 17, 50-58.
Mutlu, K. (1989). Bir dindarlik ölçeği: Sosyoloji’de yöntem üzerine bir tartışma. İslami Araştırmalar, 3(4), 194-199.
Newstrom, J.W. ve Davis, K. (2002). Organizational behavior. McGraw-Hill Com.
Ölçer, F. (2005). Departmanlı mağazalarda motivasyon üzerine bir araştırma. Erciyes Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Dergisi, 10(3), 25-36.
Özdaşlı, K.; Akman, H., (2012). İçsel ve dışsal motivasyonda cinsiyet ve örgütsel statü farklılaşması: Türk Telekomünikasyon A.Ş. çalışanları üzerinde bir araştırma. Süleyman Demirel Üniversitesi Vizyoner Dergisi, 4(7), 13-25.
Rawolle, M., Wallis, M. S., Badham, R. ve Kehr, H. M. (2016). No fit, no fun: the effect of motive incongruence on job burnout and the mediating role of intrinsic motivation. Personality and Individual Differences, 8(2), 64-72.
Seyhan, Y. B. (2015). Dinî şuur ölçeği:Geçerlilik ve güvenilirlik çalışması. Ekev Akademi Dergisi, 19(61), 399-413.
Sönmez, Ö. (2016). Dindarlığın ölçülebilirliği üzerine geliştirilen dindarlık ölçekleri. SEFAD, 36(5), 557-578.
Spilka, B. Ve Hood, W. R. (1985). The psychology of religion: An empirical approach. New Jersey: Prentice-Hall Inc.
Subaşı, N. (2014). Din sosyolojisi, İstanbul: Dem Yayınları.
Şenel, B., Şenel, M. ve Gümüştekin, G.E. (2012). Banka çalışanlarının motivasyon düzeyleri üzerine karşılaştırmalı bir çalışma. Akademik Bakış Dergisi, 32(16), 41-52.
Şimşek, M. Ş., Akgemci, T. ve Çelik, T. (2010). Davranış bilimleri. Konya: Gazi Kitap
Pinder, C. C. (1998). Work motivation in organizational behavior. Saddle River: Prentice Hall.
Taş, K. (2006). Dindarlığın kriterleri üzerine tipolojik bir araştırma. Dindarlığın Sosyo-Psikolojisi. (Ed. Ü. Günay ve C. Çelik), Adana: Karahan Kitabevi.
Uysal, V. (1995). İslami dindarlık ölçeği üzerine bir pilot çalışma. İslami Araştırmalar Dergisi, 8(3), 263-271.
Vural, B. ve Coşkun, G. (2009). Örgüt kültürü. Ankara: Nobel Yayın Dağıtım.