Bu makalede, aile içi iletişimin, bireyin çocukluk dönemi içerisinde dinsel gelişimine etkisinin nasıl olduğu teorik olarak araştırılmıştır ve şu sonuçlara ulaşılmıştır: Başarılı bir dinsel iletişim kurmanın birinci şartı anne-babanın öncelikle kendi yaşamları ile çocuklarına örnek olmalarıdır. Anne-baba çocuğa gerektiği kadar sevgi göstermelidir. Gerektiği kadar sevgi bulamamış çocuklar özgüvenlerini kazanamamış olduklarından yaşamın diğer koşulları gibi dinî muhtevalı mesajlara da kapalı kalabilirler. Kapalı kalmasalar bile normal bir dinî yaşam geliştiremezler. Özellikle ilk çocukluk döneminde çocukların zihinsel gelişimi göz önünde bulundurularak somut örneklerden hareketle dinî içerikler sunulmalıdır. Çocukların sorularına mantıklı ve doğru cevap verilmelidir. Çocuğun dil gelişimi de dikkate alınarak basit ve çocuğun dünyasına hitap eden cevaplar verilmelidir. Çocuğun kişilik gelişimine ve sosyalleşmesine katkı sağlayarak onun diğer insanlarla ilişki kurabilme ve onlarla paylaşabilme yeteneğini geliştirmek için çaba göstermek gerekir. Bu sağlanırsa çocuk dinsel içerikleri ya da dine dayanmayan içerikleri kendine mal ederek benliğine oturtur. İçinde bir çatışma yaşamaksızın bilinçli bir dinsel tercihte bulunabilir.

This article, we theoretically aimed to study the effect of the comminication in the family on the religious development of the self in his childhood and we reached to that conclunions: The first condition to build a successive religious communication in that the parents must be a living example for their children. The parents must show the necessary loving-kindness to children. If not, the children could not have the necessary self-courage and for that reason, they could not be open to the contents of religious messages. And this lack of loving-kindness could make an anormal religious life development for children. In the first childhood, it must be showed the contents of religious life to the children in accordance to their mental development. The questions of children must be answered logically, truthfully. And in this position, the lingual development of children must be taken in to considention. The parents must strive to contribute the development and the process of socialisation of the children for that they make a communation with other people and to increase their sense of partition. By this way, the children could place the religious and unreligious realities and phenomens of life, being aware of the difference between the them. And this will be the reason of their, happy and prosperous religious life.