Acacius, ‘Tarsi Episcopus’: Discerning The Signs Of Arianism
Akakios’un önemi onun, Arius’un (Yun. Areios) izleyicileriyle, bütüncü Kilise öğretisi izleyicileri arasındaki çekişmeler ve bunun sonucu IV. yüzyılda Doğu Kilisesi’nde en büyük karışıklıklara yol açan farklı düşüncelerle bağlantılı olmasındadır. İznik’te, 325 yılında toplanan konsilde, Areios öğretisinin sapkın olarak kınanmasının ardından ortodoks karşıtlar birçok episkoposu sapkın olarak nitelediler ve bunların bir bölümü görevlerinden uzaklaştırılırken bir bölümü de İsa’ya ilişkin homoios, ‘benzer’ öğretisini izleyerek episkoposluğun gücünü oluşturdular. Akakios, Silvanos’tan sonra -ve Diodoros’tan önce-, 360 (?) yılında, Kaisareia (Filistin) episkoposu Akakios tarafından, Antiokheia Dioikesis’i, Tarsus Metropolis Kilisesi episkpopsu yapıldı –görevi, tahmin edildiği gibi 379 (?) yılına kadar sürmedi-; Theodoretos, Sozomenos, Epiphanios ve Basileios gibi kilise tarihi yazarlarının yaptıkları göndermelerde, bu kilise de sapkın mezhebin egemenliği altında gösterilir. Bildiride, bu etkileşimde belirleyici rolü olan eylemler araştırılarak, Roma İmparatorluğu’nun, geç bir dönemde, Kilikia’nın yönetimi sırasında karşı karşıya kaldığı toplumsal ve ekonomik sorunlar arasında ortaya çıkan dinsel bakış açısı saptanmaya çalışılmaktadır.
Tarsus Episkoposu Akakios: Ariusçu Belirtileri Ayırt Etmek
Acacius’s significance relates to the controversies between Arianism and monolithic church doctrine, and as a consequence, the ideas that developed during the 4th century that caused turmoil in the Eastern Church. After the condemnation of Arius’s doctrine as heretical at the Nicaean Council in A.D. 325, orthodox opponents regarded many bishops as heretics; some were expelled, while others, called Homoians, formed the base of the episcopate. Acacius, was appointed as episcopus by Acacius Caesariensis in 360 (?), presumably up to 379 (?), after Silvanus of the Ecclesia Tarsensis Metropolis of Dioecesis Antiochena (Le Quien, 869 sqq.). He was cited and studied by Basilius, Epiphanius, Sozomenus, and Theodoretus, who were interested in the Churches’ dealings with heretics. This paper analyzes the acts that played determinative roles in this interaction and focuses on the religious viewpoints that this aroused as well as the social and economic problems that the late Roman Empire faced in managing the Cilician territory.
___
- Basil Basil, Letters, trans. by R.J. Deferrari, I-IV, Loeb ser., 1926-1934 (trans. are derived from this edition). Basilius Magnus Basilius Magnus, Epistolae, PG, XXXII. Codex Theodosianus Yayınlayan: Th. Mommsen-P.M. Meyer,I-II, Berlin 1952. Dizionario Patristico Dizionario Patristico di Antichità Cristiana, dir. by Angelo Di Berardino, I-II, Alessandria 1983. Hanson 1997 Hanson, R., P., C., The Search for the Christian Doctrine of God, Edinburgh. Kaçar 2003 Kaçar, T., “Cilician Bishops and Fourth-Century Church Politics”, Olba, VIII, 109-128. Le Quien 1740 Le Quien, M., Oriens Christianus (V. Provincia Ciliciae Primae), see: The Oxford Dict. of the Christian Church, ed. by F. L. Cross, Oxford, repr. 1997, sv. ‘Le Quien’). pub. Posthumus, Paris. Özyıldırım 2007 Özyıldırım, M., “Ariminum ve Seleucia Ad Calycadnum Konsilleri 359 İkiz Konsiller Yılı”, Olba, XV , 103-143. Philostorgius Ecclesiastica Historia, PG, LXV. Simonetti 1975 Simonetti, M., La crisi ariana nel IV secolo, Studia Ephemeridis “Augustinianum”, 11, Roma. Socrates Socrates-Sozomenus, The Church Histories, in A Select Library of Nicene and Post-Nicene Fathers of the Christian Church, vol. II, (Michigan). Stead 1985 Stead, C., “The Platonism of Arius”, JThS, XV,164); Variorum reprints, 16-31. Stevenson 1989 Stevenson, J., Creeds, Council and Controversies, London. Theodoretus Ecclesiastica Historia (=HE),PG, LXXXII. Williams 1990 Williams, R., ‘Arianism’, Encyclopedia of Early Christianity, (ed. E. Furguson), Chicago-London.
- ISSN: 1301-7667
- Yayın Aralığı: Yıllık
- Başlangıç: 1998
- Yayıncı: Kilikia Arkeolojisini Araştırma Merkezi