TÜRKÇE ÖĞRETMENLERİNİN YAZMA YÖNTEM VE TEKNİKLERİNİ UYGULAMA DURUMLARI

Öz Bu araştırma, Türkçe öğretmenlerinin İlköğretim Türkçe Öğretim Programı’ndaki yazma yöntem ve tekniklerini uygulama durumlarını ve yazma uygulamaları sırasında karşılaştıkları sorunları tespit etmeyi amaçlamaktadır. Araştırmanın çalışma grubunu 2016-2017 eğitim öğretim yılında MEB’e bağlı resmi ve özel ortaokullarda çalışmakta olan 11’i kadın ve 7’si erkek olmak üzere toplam 18 Türkçe öğretmeni oluşturmaktadır. Araştırmada nitel araştırmalardan durum çalışması uygulanmıştır. Durum çalışması için nitel veri toplama tekniklerinden gözlem tekniği kullanılmıştır. Gözlem formundan elde edilen veriler içerik analiziyle incelenmiştir. Araştırmanın bulguları gözlem formundan elde edilen verilerle 9 başlıkta toplanmıştır. Araştırmada ulaşılan sonuçlar şu şekildedir: Türkçe öğretmenleri yazma yöntem ve teknikleri konusunda yeterli düzeyde bilgiye sahiptir. Türkçe öğretmenleri genel olarak yazma yöntem ve tekniklerini uygulamada sorun yaşamazken teorik bilgi ve çevre faktörlerine bağlı olarak yazma çalışmalarında istenen başarı düzeyine ulaşılamamaktadır. Bitişik eğik el yazısı, öğrencilerin yazmaya karşı isteksizliği, sınıf mevcutları, yazmaya ayrılan sürenin yetersizliği, öğrencilerin okuma alışkanlığına sahip olmaması öğretmenlerin yazma uygulamalarını olumsuz yönde etkilemektedir. Öğretmenler materyal kullanımında ve yazma uygulamalarındaki geri bildirimlerde sorunlar yaşamaktadır. Türkçe eğitimi alan mezunu olmayan öğretmenler, alan mezunu öğretmenlere göre yazma uygulamalarında daha yetersizdir.

Anahtar Kelimeler:

Yazma, Yazma eğitimi, yöntem ve teknikler, Türkçe öğretmenleri

PDF

___

Ağca, H. (1999). Yazılı anlatım. Ankara: Gündüz Eğitim ve Yayıncılık.

Aktaş, Ş. ve Gündüz, O. (2008). Yazılı ve sözlü anlatım. Ankara: Akçağ Yayınları.

Büyüköztürk, Ş. vd., (2014). Bilimsel araştırma yöntemleri. Ankara: Pegem Akademi Yayınları.

Covey, S. R. (2006). Etkili insanların yedi alışkanlığı (Çev.: Osman ve Filiz Nayır Denizteki). İstanbul: Varlık Yayınları.

Demirel, Ö. (1999). İlköğretim okullarında Türkçe öğretimi. İstanbul: MEB Yayınları.

Göçer, A. (2011), Öğrencilerin yazılı anlatım çalışmalarının Türkçe öğretmenlerince değerlendirilmesi üzerine. Ondokuz Mayıs Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 30(2), 71-97).

Göçer, A. (2013). Türkçe Öğretmeni Adaylarına Göre Yazma Becerisinin Ediniminde ve Gelişiminde Etkili Olan Unsurlar. Mustafa Kemal Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 10(24) 1-14.

Gömleksiz, M. N., Sinan, A. T. ve Demir, S. (2010). İlköğretim Türkçe Dersi Öğretim Programındaki Yazma Öğrenme Alanının Etkililiğinin Değerlendirilmesi. TurkishStudies, 5(4), 1135-1173.

Güney, N. (2016). Öğretmenlerin yazma eğitimine yönelik düşünceleri. Uluslararası Türkçe Edebiyat Kültür Eğitim Dergisi, 5(2), 970-985

Güzel, A. (1987). Türk dili ve edebiyatı öğretmenliği programları. Öğretmen Yetiştiren Yüksek Öğretim Kurumlarının Dünü – Bugünü - Geleceği Sempozyumu Tebliğler. 8-11 Haziran. Ankara: Gazi Üniversitesi Yayınları.

Kantemir, E. (1991). Yazılı ve sözlü anlatım. Ankara: Ankara Üniversitesi Eğitim Bilimleri Fakültesi Yayınları.

Karadağ, Ö. ve Maden, S. (2014). Yazma eğitimi: kuram, uygulama ve ölçme değerlendirme. ( Ed: Güzel, A. ve Karatay, H.), Türkçe öğretimi el kitabı, Ankara: Pegem Akademi Yayınları.

Karakoç Öztürk, B. (2012). İlköğretim II. kademe öğrencilerinin yazma kaygılarının çeşitli değişkenler açısından incelenmesi. Çukurova Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 21(2), 59-72.

Kavcar, C. (1986). Türk dili. Eskişehir: Anadolu Üniversitesi Açık Öğretim Fakültesi Yayınları.

MEB. (2006). İlköğretim Türkçe dersi (6-8. sınıflar) öğretim programı. Ankara: Talim ve Terbiye Kurulu Başkanlığı Yayınları.

MEB. (2012). Ortaokul ve imam hatip ortaokulu yazarlık ve yazma becerileri dersi (5, 6, 7 ve 8. sınıflar) öğretim programı. Ankara: Talim ve Terbiye Kurulu Başkanlığı Yayınları.

MEB. (2019). Türkçe dersi öğretim programı (İlkokul ve ortaokul 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7 ve 8. sınıflar). Ankara: Talim ve Terbiye Kurulu Başkanlığı Yayınları.

Rao, Z. (2007). Training in brain storming and developing writing skills. ELT Journal, 61(2), 100-106.

Robbins, A. ( 1993). Sınırsız güç (Çev.: M, Değirmenci). İstanbul: İnkılap Kitabevi.

Sever, S. (2004). Türkçe öğretimi ve tam öğrenme. Ankara: Anı Yayıncılık.

Susar Kırmızı, F. ve Akkaya, N. (2009). Türkçe öğretimi programında yaşanan sorunlara ilişkin öğretmen görüşleri. Pamukkale Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, Yıl 2009, 25. Sayı

Şengül, M. (2014). Türkçe öğretmenlerinin yazma öğrenme alanına ilişkin öğretim ve ölçme değerlendirme yeterlikleri. International Journal of Language Academy, 2(4), 348-374.

Temizkan, M. (2008). Türkçe ve sınıf öğretmeni adaylarının yazılı anlatım çalışmalarını düzeltme ve değerlendirme durumları. Ahi Evran Üniversitesi Kırşehir Eğitim Fakültesi Dergisi, 9(3), 49-61.

Temizkan, M. (2010). Yaratıcı yazma becerilerinin geliştirilmesi. TÜBAR-XXVII-, 2010, Bahar, 631-643.

Ungan, S. (2007). Yazma becerisinin geliştirilmesi ve önemi. Erciyes Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 23(2),461-472.

Ünalan, Ş. (2001). Türkçe öğretimi. Ankara: Nobel Yayın Dağıtım.

Yalçın, G. Ü. (1999). Beyin dil ilişkisi ve bunun yazma becerilerine yansımaları. 4. Ulusal Eğitim Bilimleri Kongresinde Sunulan Bildiri. Anadolu Üniversitesi, Eğitim Teknolojisi, Dil Eğitimi ve Mesleki Teknik Eğitim, Eskişehir.

Yaman, H. (2009). İlköğretim Türkçe dersi programının kalabalık sınıflarda uygulanabilirliğine ilişkin öğretmen görüşleri. Kuram ve Uygulamada Eğitim Bilimleri/Educational Sciences: Theory and Practice 9(1), 329-359.

Yaylı, D. ve Solak, M. (2014). Ortaokul Türkçe ders kitaplarında ve öğretmen kılavuz kitaplarında yer alan yazma etkinliklerine dair öğretmen görüşleri. İnternational Periodical for the Languages, Literature and History of Turkish or Turkic, 9/6, 1139-1151.

Yıldız, C. vd., (2010). Yeni öğretim programına göre kuramdan uygulamaya Türkçe öğretimi (3. Baskı). Ankara: Pegem Akademi Yayınları.