Feminist hareketin erkek egemenliği eleştirisi yalnızca aileyi, devlet kurumlarını, hukuku ve medyayı değil; birçok feminist kadının halen parçası oldukları karma sol örgütlerdeki erkek egemenliği de hedef almıştır. Örgüt içi hiyerarşik yapılanmanın yarattığı eşitsizlik, kadınları cinsiyetsizleştiren söylemlere eşlik eden toplumsal cinsiyet temelli işbölümü, üzeri örtülmeye çalışılan şiddet ve taciz, toplumsal cinsiyete ilişkin gündemlerin ikincilleştirilmesi eleştirilmiştir. Feministlerin eleştirilerinin de etkisiyle sol muhalefette bu durumun değişmeye başladığını görüyoruz; birçok örgütte kadınlar ve bazılarında da LGBTİ bireyler kendi gündemleri etrafında öz örgütlenmelerini gerçekleştirebiliyor, toplumsal cinsiyet eksenli bir mücadele yürütebiliyorlar. Artık toplumsal cinsiyete ilişkin gündemler, özellikle de kadına yönelik şiddet, sol örgütler tarafından da daha fazla sahipleniliyor. Bu örgütler şiddete karşı eylemlerin içinde sık sık yer alıyor, dahası kendileri eylemlerin örgütleyicisi olabiliyorlar. Tabii ki bu durumun tek nedeni feministlerin politik müdahaleleri değil. AKP iktidarının özellikle son yıllarda daha sık başvurduğu cinsiyet eşitliğini reddeden söylemleri ve aileci politikaları karşısında konum alan muhalif hareketler, cinsiyet eşitliğini de daha fazla vurgulamaya başladı. Özellikle Özgecan cinayetinden sonra, AKP iktidarı ile artan erkek şiddeti arasında kurulan doğrudan bağlantılar güçlendi. Mesele AKP iktidarı olunca sertleşen eleştirilerin, iş örgüt içi erkek egemenliğine veya geçmişte yüzleşmekten inatla kaçınılan örgütlü erkeklerin tacizine geldiğinde nasıl bir biçim kazanacağını bilemiyorum. Fakat geçmişte feminist gündem ve söylemleri benimsese de “feminizm” lafını kullanmaktan imtina eden sol örgütlerdeki pek çok kadın feminizm kelimesinden eskisi kadar ürkmüyor