2019 YEREL SEÇİMLERİNDE ADAYLARIN TWITTER KULLANIMI

Bu çalışmada siyasal iletişim pratiklerinde Twitter kullanımı konu edinilmiştir. 31 Mart 2019 yerel seçimlerinde üç büyükşehirde belediye başkanlığı için ittifak adayı (Cumhur İttifakı ve Millet İttifakı) olan siyasetçilerin Twitter kullanımları çalışmanın odağını oluşturmaktadır. Siyasal iletişim mecrası olarak giderek daha yaygın biçimde kullanılmaya başlanan Twitter’da altı siyasetçinin kişisel hesapları, 1 Şubat-31 Mart 2019 tarihleri arasındaki paylaşımları aracılığıyla etkileşim ve katılım perspektifinden incelenmiştir. Betimsel çözümleme yöntemi ile iletişimin niteliğini değiştirme kapasitesi olan yeni bir mecranın siyasal iletişim süreçlerini nasıl etkilediği araştırılmıştır. Başka bir ifadeyle, tek yönlü ve klasik propaganda nitelikleri taşıyan bir iletişimden, etkileşimli ve karşılıklı bir iletişime geçişin görünür olup olmadığı sorgulanmıştır. Araştırma bulguları Türkiye’de siyasal iletişim faaliyetlerinin yeni medyanın sağladığı imkânlara halen uyum sağlayamadığını ortaya koymaktadır. Bu tespit, siyasal kültürün yeni iletişim mecralarının yapısal imkânlarından daha baskın olduğu göstermektedir.

CANDIDATES’ TWITTER USE IN THE 2019 LOCAL ELECTIONS

This study focuses on the use of Twitter in political communication practices in Turkey. It explores the use of Twitter by politicians who were candidates for the electoral alliances (The People’s Alliance and Nation Alliance) in three metropolitan municipalities at the local elections of March 31, 2019. During the period from 1 February to 31 March 2019, the personal accounts of six politicians on Twitter, which had begun to be increasingly used as a political communication medium, were examined in terms of interaction and participation. Using a descriptive analysis method, it is investigated how political communication processes were affected by new media such as Twitter, which has the potential to change the quality of communication. In other words, this study examines whether oneway communication with classical propaganda qualities could be transformed into collaborative interaction. Research findings have shown that it is still not possible to adapt to the opportunities offered by new media for political communication practices in Turkey. This shows that the political culture is more dominant than the structural opportunities of new communication media.

PDF

___

Altınok, B. (2017). Sosyal Medya Analizi vee Raporlama İpuçlari. Webmaster Kitchen. Erişim: 10 Temmuz 2018, Https://Webmaster.Kitchen/Sosyal-Medya- Analizi-Ve-Raporlama-Ipuclari/.
Barbera, P. (2015). Birds of the Same Feather Tweet Together: Bayesian Ideal PointEstimation Using Twitter Data. Political Analysis, 23 (1), 76-91.
Barker, S. (2018). Why Twitter Engagement is Essential for Brands Today. Sproud Social. Erişim: 22 Temmuz 2018, Https://Sproutsocial.Com/Insights/Twitter- Engagement/.
Bayraktutan, G., Binark, M., Çomu, T., Doğu, B., İslamoğlu, G. ve Telli Aydemir, A. (2012). Sosyal Medyada 2011 Genel Seçimleri: Nicel-Nitel Arayüzey İncelemesi. Selçuk Üniversitesi İletişim Fakültesi Akademik Dergisi, 7 (3), 5- 29.
Bayraktutan, G., Binark, M., Çomu, T., Doğu B., İslamoğlu G. ve Telli Aydemir A. (2014). Siyasal İletişim Sürecinde Sosyal Medya ve Türkiye’de 2011 Genel Seçimlerinde Twitter Kullanımı. Bilig, (68), 59-96.
Berkup, B. (2015). Bu Siyasal Mesajı Tweetlesek de mi Paylaşsak Tweetlemesek de mi Paylaşsak? 2015 Türkiye Genel Seçimlerinde Siyasal Partilerin Twitter Kullanımları Üzerine Karşılaştırmalı Bir Analiz. Global Media Journal, 6 (11), 112-143.
Bialy B. (2017). Social Media-FromSocial Exchange to Battlefield. The Cyber Defense Review, 2(2), 69-90.
Blumler, J. G. ve Kavanagh, D. (1999). The Third Age of Political Communication: Influences and Features. Political Communication, 16 (3), 209-230.
Blumler, J. G. (2016). The Fourth Age of Political Communication. Politiques de Communication, (6), 19-30.
Bulovsky A. (2018). Authoritarian Communication on Social Media: The Relationship Between Democracy and Leaders’ Digital Communicative Practices. The International Communication Gazette, 0(0), 1–26. doi: 10.1177/1748048518767798.
Castells, M. (2001). The Internet Galaxy: Reflections on the Internet, Business, and Society. Oxford: Oxford University Press.
Castells, M. (2013). The Impact of the Internet on Society: A Global Perspective. Society, the Community and People. BBVA 2013. Erişim: 11 Ekim 2019, http://aasa.ut.ee/augsburg/literature/CASTELLS_BBVA-OpenMind-book- Change-19-key-essays-on-how-internet-is-changing-our-lives-Technology- Internet-Innovation.pdf.
Çetin, S. (2015). 2014 Yerel Seçimlerinde Büyükşehir Belediye Başkan Adaylarının Twitter Kullanımları Üzerine Karşılaştırmalı Analiz. Global Media Journal: Tr Edition, 5 (10), 87-119.
Demirhan, K. (2017). Yeni medyada siyasal iletişim Sürecinin Kavramsallaştırılmasında Alternatif Modeller: Müzakereci ve Agonistik Demokrasi Yaklaşımları. Gümüşhane Üniversitesi İletişim Fakültesi Elektronik Dergisi, 5 (1) , 174-200.
Dilber, F (2018). Siyasette Sosyal Medyanın Rolü: AKP, CHP ve MHP’nin Sosyal Medya Kullanım Düzeylerinin Karşılaştırması. Middle Black Sea Journal of Communication Studies, 3 (2), 54-66.
Doğan, A. ve Alptekin, G.. (2018). Bir Siyasal İletişim Aracı olarak Sosyal Medya: TBMM Üyelerinin Twitter Kullanım Pratikleri Üzerine İnceleme. Bitlis Eren Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 7 (2), 737-756.
Dominique, J. (17 Nisan 2017). Complete Guide to Hashtag Analytics. SproudSocial. Erişim: 11 Mayıs 2018, https://sproutsocial.com/insights/hashtag-analytics/.
Doğu, B., Bayraktutan, G., Binark, M., Çomu, T., İslamoğlu, G., Aydemir Telli, A. (2013). Milliyetçi Hareket Partisi’nin Alternatif Mecra Arayışında 2011 Genel Seçimleri ve Twitter Kullanımı. Global Media Journal Tr Edition, 4 (8), 96-124.
Doğu Öztürk, İ. ve Erkmen, Ö. (2019). Bir Siyasal Kampanya Aracı Olarak Twitter: 24 Haziran 2018 Cumhurbaşkanlığı Seçimlerinde Adayların Twitter Kullanımı. Kültür ve İletişim, 22 (43), 44-70.
Genel, M. G. (2012). Siyasal İletişim Kampanyalarında Sosyal Medyanın Kullanımı (12 Haziran 2011 Seçimleri “Twitter” Örneği). The Turkish Online Journal of Design, Art and Communication – Tojdac, 2(4), 23-31.
Gohdes, A. R. (2015). Pulling the Plug: Network Disruptions and Violence in Civil Conflict. Journal of Peace Research, 52 (3), 352-367.
Güdekli, A. (2016). Yeni Medyada Siyasal Söylem: 7 Haziran 2015 Milletvekili Genel Seçimi Sürecinde Siyasi Liderlerin Twitter Kullanımı. CBÜ Sosyal Bilimler Dergisi, 14 (1), 131-154.
Güz, N., Yegen, C. ve Aydın, B. O. (2019). Dijital Propaganda ve Politik Başarı: 24 Haziran 2018 Cumhurbaşkanlığı Seçiminin Twitter Analizi. Erciyes İletişim Dergisi, 6 (2), 1461-1482.
Hindman, M. (2009). The Myth of Digital Democracy. New York: Lexington Books.
Kruikemeier, S. (2014). How political candidates use Twitter and the impact on votes. Computers inHuman Behavior, 34, 131-139.
Lee, E. ve Shin, S. (2012). Are they talking to me? cognitive and affective effects of interactivity in politicians’ Twitter communication. Cyberpsychology, Behavior, and Social Networking, 15(10), 515-535.
Lilleker, D. G. (2015). Interactivity and Political Communication: hypermedia campaigning in the UK. Comunicação Pública, 10 (18) Special Issue, 1-16.
Nimmo, B. (23.12.2016). Human, Bot or Cyborg? Three Clues that Can Tell You If A Twitter User is Fake. Erişim: 21 Ağustos 2018, Https://Medium.Com/ @Dfrlab/Human-Bot-Or-Cyborg-41273cdb1e17.
Norris, P. (2000). The Worlwide Digital Divide: Information Poverty, the Internet and Development. Paper for the Annual Meeting of the Political Studies Association of the UK, LondonSchool of Economics and Political Science, 10-13 th April 2000. Roundtable on The Future Role of New Media in Elections Wednesday 12th April 10.45-12.15. Erişim: 13 Ekim 2019, https://sites.hks.harvard.edu/fs/pnorris/Acrobat/psa2000dig.pdf.
Norris, P. (2001). Digital Divide: Civic Engagement, Information Poverty, and the Internet Worldwide. New York: Cambridge University Press.
Örselli, E., Sevinç, İ., Karabulut, N. ve Dinçer, S. (2018). Web 2.0 Uygulamalarının Seçim Çalışmalarındaki Yeri: Anayasa Referandumu ve Twitter Kullanımı. Uluslararası Sosyal Araştırmalar Dergisi, 11 (57), 696-713.
Rainee, L. ve Wellman, B. (2012). Networked: The New Social Operating System, Cambridge, MA: MIT Press.
Shirky, C. (2008). Here Comes Everybody: How Change Happens when People Come Together. London: Penguin.
Steinert-Threlkeld, Z. C. (2017). Spontaneous Collective Action: Peripheral Mobilization during the Arab Spring. American Political Science Review, 111 (2), 379-403.
Tongut, S., Akman, E. (2014). Sosyal Medyanın Siyasi Partiler Tarafından Siyasal İletişim Aracı Olarak Kullanılması: 2014 Yerel Seçimleri ve Cumhuriyet Halk Partisi İstanbul Büyükşehir Belediye Başkan Adayı Mustafa Sarıgül’ün Twitter Kullanımı. Turkish Studies-International Periodical for The Languages, Literature and History of Turkish or Turkic, 9 (5), 117-137.
Tosyalı, H. ve Cem Sefa Sütçü. (2019). Türkiye’de Sosyal Medya Üzerinden Siyasal Propaganda Yapmak: 2018 Cumhurbaşkanı Seçimi Örneği. Marmara Üniversitesi Öneri Dergisi, 14 (51), 61-89.
Tufekci, Z. ve Christopher W. (2012). Social Media and the Decision to Participate in Political Protest: Observations from Tahrir Square. Journal of Communication, 62 (2), 363-379.
Zeitzoff, T. (2011). Using Social Media to Measure Conflict Dynamics: An Application to the 2008–2009 Gaza Conflict. Journal of Conflict Resolution, 55 (6). 938-969.
Zeitzoff, T. (2017). How Social Media is Changing Conflict. Journal of Conflict Resolution, 61 (9), 1970-1991.