Türkiye’de veteriner hekimliği folkloru alanında yapılan bilimsel çalışmaların yaklaşık 50 yıllık bir geçmişi bulunmaktadır. Her ne kadar veteriner hekimliği folklorunun yazılı kaynakları olarak kabul edilen baytarname araştırmaları ile bu tarihi daha gerilere götürmek mümkünse de, gerek yazılı kaynakların esas alındığı çalışmalar, gerekse veteriner hekimliği folkloruna ilişkin veriler de içeren diğer folklor araştırmaları bu bildirinin kapsamı dışında tutulmuştur. Bu çerçevede, doğrudan sözlü kaynaklardan yola çıkılarak yapılan veteriner hekimliği folkloruna ilişkin müstakil çalışmaların ilki, 1967 yılında doktora tezi olarak, Prof. Dr. Ferruh Dinçer tarafından yapılmıştır. Bu tarihten başlayarak sürdürülen çalışmalarda, bugün itibarıyla altı doktora tezi ile üç yüksek lisans tezi tamamlanmıştır. Sözü edilen lisansüstü tezler ile sınırlı sayıdaki münferit folklor araştırması sonucunda, Ege Bölgesi, Bozlak Kültürünün hâkim olduğu bölge, Aşağı Fırat Havzası ile Balıkesir, Burdur, Alanya ve Osmaniye çevresi veteriner hekimliği folkloru yönünden taranmıştır. Bu taramalar sonucunda gerçekleştirilen çalışmaların veteriner hekimliği folkloru açısından önemli bir envanter oluşturduğu söylenebilirse de, Türkiye’deki taranmamış coğrafi bölgenin genişliği, alınması gereken yolun uzunluğunu göstermesi açısından önemlidir

Scientific research conducted in Turkey in the field of veterinary folklore has a history of almost 50 years. Although research on veterinary manuscripts referred to as “baytarname”, which are considered as the written sources of veterinary folklore, may date back to even earlier times, both previous research on written sources and other folklore research containing data on veterinary folklore have been left out of the scope of this study. In this framework, the first individual study carried out on veterinary folklore on the basis of oral sources, is the doctorate thesis of Prof. Dr. Ferruh Dinçer, which dates back to 1967. Similar studies conducted up till today encompass six doctorate theses and three postgraduate theses. These postgraduate theses and the very few separate folklore researches have enabled the screening of the veterinary folklore of the Aegean region, the region predominated by the culture of the Turkish folk songs referred to as “Bozlak”, the Lower Euphrates Basin, and the vicinity of the Balıkesir, Burdur, Alanya and Osmaniye provinces. Although it can be said that the studies produced as a result of these screenings constitute an important inventory of veterinary folklore, the vast geography that has not yet been screened in Turkey bears significance in terms of showing the long road that lies ahead