Hayvancılık, folklor yönünden edebiyatımıza ve inançlarımıza çok şeyler kazandırmıştır. Sivas halkının hayvan sevgisi, koç katımı, davar yüzü (saya gezme) gibi birçok adetleri kökleştirmiştir. Çalışmada, Sivas Folklorunda davar yüzü ve koç katımı törenlerine ait folklorik bilgilere ulaşılarak unutulmaya yüz tutan hayvancılık geleneklerinin değerlendirilmesi amaçlandı. Çalışmanın materyalini, Sivas yöresinde folklorik veteriner hekimliği ve hayvancılıkla ilişkili halktan (halk hekimliği uygulayıcıları, hayvan sahipleri ve diğer kaynak kişiler) “bilgi derleme formu” yoluyla 09 Nisan 2012 - 10 Temmuz 2012 arasında elde edilen folklorik bilgiler oluşturdu. Çalışmada, kuzuların doğumuna elli gün kala ya da koç katımından yüz gün sonra, kuzunun anasının karnında canlandığına, tüylerinin çıktığına inanılan bu günlerde “davar yüzü” ya da “saya gezme” denilen bir seyirlik oyunun düzenlendiği belirlendi. Doğacak sürü yavrularının sağlıklı, verimli ve bereketli olması ümidiyle kışın en soğuk ayında her sürü sahibinin kapısında tek tek oynanan bu oyun ekibinin beş kişiden (bir Arap, gelin, dede, deve ve tilki) oluştuğu; ekibin köyde gezerek, mani söyleyip yiyecek ve bahşiş (arpa, bulgur, yağ, yumurta vb) topladığı; toplanan bu yiyeceklerin hayvanların yemlerine (sağlıklı doğum, bolluk ve bereket getirmesi dileğiyle) katıldığı; koç katım zamanı koçların “aşı toprağı” denilen kırmızı toprakla ya da renkli boyalarla süslendiği, koç katım duasının okunarak silahların atıldığı, hangi koyunun “koçsadığı”, hangi keçinin “tekesediği”nin izlendiği ve bugünün yeni bir başlangıç tarihi olarak pazarlıklarda, borçlanmalarda kabul gördüğü belirlendi. Sonuç olarak, koç katımının genel olarak sonbaharda yapılmasının, yavrulama zamanlarını kış soğuklarından bahar başlangıcına ötelemek ve doğaca yavruların soğuktan ve açlıktan kırılmasını önlemeye yönelik olduğu; davar yüzü oyununun da doğacak kuzuların sağlıklı ve verimli olması dileğini taşıdığı söylenebilir. Bu törenlerin, Orta Asya Türk kültürünün bir devamı şeklinde geliştiği ve bu çalışmalar ile bu geleneklerin Yazılı Türk Kültür birikimine kazandırılabileceği ileri sürülebilir.

Animal husbandry brought many things to our literatureand our beliefs in terms of folklore. Animal love of Sivas people has beenrooted many traditions such as “koçkatımı” (ramming season, mating) and “davaryüzü” (saya gezme).In this study, it is aimed to evaluate animalhusbandry traditional that into oblivion by accessing information related onfolkloric of rituals of “davar yüzü”,“koç katımı” in Sivas folklore.The material of the study, the information obtained by“information review form” from the public (practitioners of folk medicine,animal owners and other source persons) associated with the folkloricveterinary medicine and livestock in Sivas. The information data was collectedbetween 04/09/2012 to 10/07/2012. In this study, it is stated that a spectacle gameso-called “davar yüzü” or “saya gezme” were laid out about fiftydays before the birth of lambs or after hundred days of “koç katımı”. In these days it is believed that lambs rouse up andfeathers in their mother's womb; this game is played by a team with five people(Arab, the bride, grandfather, camel and fox) in the coldest winter, played inthe front door of every herdsman in the hope of healthy, productive and fertilethat will born lambs; the team toured in the village and sing a folk songcalled “mani” and collected food and vail (barley, wheat, oil, eggs, etc.);these foods are fed to animals (in hope of healthy birth and for bringabundance and fertility); rams dressed up with red soil so-called “aşı toprağı” at the time of “koç katımı” and shooting when readingthe prayer of “koç katımı”, andtracing which sheep and a goat wants coition (koçsama, tekeseme) and this day accepted as a new zero hour forbargain and borrowing.As a result it could be said that the reason of thefall of “koç katımı” is displaced tobirth time from cold winter to the beginning of spring and thus prevent oflambs from cold and starvation and the game of “davar yüzü” in the hope of to be healthy and productive for theselambs. It can be argued that these ceremonies, as a continuation of the CentralAsian Turkish culture and they can bring in accumulation of Written Turkish Culture with these studies.