EKO-BELEDİYE MODELİ VE TÜRKİYE ÜZERİNE BİR DEĞERLENDİRME

Sanayi devrimi sonrası kentlerde yaşanan değişim birçok problemi de beraberinde getirmiştir. Özellikle çevre problemlerinin zaman içerisinde arttığı gözlemlenmiş ve 1900’lü yılların ikinci yarısında çevre sorunlarının uluslararası boyutlara taşınmasıyla beraber çevreye yönelik birçok girişim gerçekleştirilmiştir. Yaşanan ekolojik problemler doğrultusunda sürdürülebilir gelişme anlayışına yönelik yaşam tarzlarını ön plana çıkaran modeller ortaya çıkmıştır. Eko-belediye de sürdürülebilir gelişmeye dayalı bir yönetim modelidir. Çalışmanın amacı; eko-belediye modelini tanıtarak Türkiye’de 5393 Sayılı Belediye Kanunu ve 5216 Sayılı Büyükşehir Belediye Kanunu doğrultusunda eko-belediye modeli uygulanabilir mi sorusuna yanıt bulabilmektir.

Anahtar Kelimeler:

Eko-belediye, Sürdürülebilir Gelişme, Çevre Yönetimi, Yerel Gündem 21

ECO-MUNICIPALITY MODEL AND AN ASSESSMENT ON TURKEY

The change in cities after the industrial revolution has brought many problems with it. In particular, it has been observed that environmental problems have increased over time, and in the second half of the 1900s, many initiatives towards the environment were carried out with the internationalization of environmental problems. In line with the ecological problems experienced, models have emerged that emphasize the lifestyles for the understanding of sustainable development. Eco-municipality is also a management model based on sustainable development. The aim of the study is to introduce the eco-municipality model and to find an answer to the question of whether the eco-municipality model can be applied in line with the Municipality Law No. 5393 and the Metropolitan Municipality Law No. 5216.

Keywords:

Eco-municipality, Sustainable Development, Environmental Management, Local Agenda 21,

PDF

___

Alada, A., Gürpınar, E. Ve Budak S. (1993). “Rio Konferansı Üzerine Düşünceler”. İstanbul Üniversitesi Siyasal Bilgiler Fakültesi Dergisi, 0(0): 117-139. Belediye Kanunu (2005). T. C. Resmî Gazete. (25874, 13 Temmuz 2005).
Bostancı, S. ve Albayrak, A. (2016). The Role of Eco-Municipalitiesin Climate Change for a Sustainable Future. W. Ganpat ve W. Isaac (Ed.). Environmental Sustainability and Climate Change Adaptation Strategies içinde (213-231). Hershey: IGI Global.
Büyük Şehir Belediye Kanunu (2004). T.C. Resmî Gazete. (25531 23. Temmuz 2004).
Eko-belediyeyi Tanımlayan İlkeler (ty). 05 Mayıs 2018 tarihinde http://www.sustainablesweden.org/?page_id=493&lang=fr adresinden erişildi.
Emrealp, S. (2005). Yerel Gündem 21 Uygulamalarına Yönelik Kolaylaştırıcı Bilgiler Elkitabı. İstanbul: IULA-EMMA Yayım.
Holmberg, J. (1998). Backcasting: A Natural Step in Operationalising Sustainable Development. The Journaly of Corporate Strategy Environment and Practice, 28 (Autumn): 30-51.
Janicke, M. and Jörgens, H. (2006). New Approaches to Environmental Governance. M. Janicke ve K. Jacob (Ed.). Environmental Governance in Global Perspective içinde (167-209). Berlin: Triggeragent.
Karacan, A., R. (2013). Çevre Ekonomisi ve Politikası. İzmir: Ege Üniversitesi Yayınları.
Lahti, T. (2014). My Journey with the Ecomunicipalities. Karlstad: Campus ReDesign.
Lahti, T. and James, S. (2004). The Natural Step For Communities How Cities and Towns can Change to Sustainable Practices. Gobriola: New Society Publishers.
Lahti, T. and James, S. (2005). The Eco-municipality Model for Sustainable Community Change. 1 Nisan 2021 tarihinde http://wisconsinplanners.org adresinden erişildi. Mengi, A. ve Algan N. (2003). Küreselleşme ve Yerelleşme Çağında Bölgesel Sürdürülebilir Gelişme. Ankara: Siyasal Kitabevi.
Mengi, A. ve Yıldız, M. S. G. (2017). Eko-Kent İçin Yeni Bir Belediyecilik Anlayışı ve Türkiye’de Uygulanabilirliği. M. Güler ve A. M. Turan (Ed.). Belediyelerin Geleceği ve Yeni Yaklaşımlar içinde (483-492). İstanbul: Ofset Marmara Belediyeler Birliği Kültür Yayınları.
Mutlu, A. (2008). Ekoloji ve Yönetim Toplumsal Ekoloji ve Sürdürülebilir Gelişmenin Karşılaştırılması. Ankara: Turhan Kitabevi.
Norbeck, M (t.y) Eko-belediye Olma Şartları ve Eko Belediye Gelişim Aşamaları 20. Mart 2019 tarihinde www.ekoby.org/cs4.html adresinden erişildi. Orhan, G. (2014). Türkiye’de Yerel Yönetimler ve Çevre. Bursa: Ezgi Kitabevi Yayınları.
Our Partners (t.y.). Genel Bilgi içinde 02. Nisan 2022 tarihinde https://www.sustainablesweden.org/?page_id=120&lang=en adresinden erişilmiştir.
SEKOM, (t.y.). Sveriges Ekokommuner 01. Nisan 2022 tarihinde http://www.sekom.se/In-English adresinden erişildi.
Silberstein, Jane (2010). Expanding Prosperity by Becoming an Eco-Municipality. Business and Society Review, 115 (4), 467–475.
Silo mantığı verimsizliği ve riskleri artırıyor. (2018, 07 Nisan) Erişim adresi https://www.dunya.com/kose-yazisi/silo-mantigi-verimsizligi-ve-riskleri-artiriyor/410549
Swedish National Board of Housing, Building and Planning and Swedish National Committee on Agenda 21 and Habitat. (2001). Swedish Municipalities and the Sustainable Development of Towns, Cities and Communities. Karlskrona: Boverket Publikationsservice.
Ulpham, P. (2000). An assessment of The Natural Step theory of sustainability. Journal of Cleaner Production, 1 (8): 445-454.
What is an Eco-municipality 5.0. (t.y.). Genel Bilgi içinde 01 Nisan 2022 tarihinde http://www.sustainablesweden.org/?page_id=432&lang=en adresinden erşildi.