Sinemada Gerçekçi Temsil Ekseninde “Nefesim Kesilene Kadar” Filmine Bir Bakış

Sinemada gerçekliğin elçileri olarak tanımlanabilecek Siegfried Kracauer ve Andre Bazin’in gerçekçi kuramının izleri, günümüzde gerçeğin peşinde olan yönetmenlerin sinema süreçlerinde görülmektedir. Bu makale, Emine Emel Balcı’nın gerçek bir sunum yaratma çabasının bir ürünü olan Nefesin Kesilene Kadar/Until I Lose My Breath (2015) filmini Kracauer ve Bazin’ci gerçeklik ekseninde sinematografik açıdan incelemektedir. Yönetmen izleyiciyi, film boyunca Serap’ın bitmeyen hayatta kalma mücadelesinin yakın şahidi haline getirmiştir. Başka bir deyişle izleyicinin Serap ile gerçeğe tanıklık etmesinin kapılarını aralamıştır. Bu noktada karakterin içsel yolculuğu gerçeğin bir parçasıyken metropolün parçalanmış hali de bir diğer boyutunu oluşturmaktadır. Yönetmen gerçekliği biçimselliğin koridorlarından geçerek üretmektedir. Bu noktada sinemada gerçekçilik ve biçimcilik birbirine karşıt olarak değil, birbirine varlık kazandıran alanlar olarak kavranmaktadır. Balcı’nın filmde kullandığı biçimsel özellikler; alan derinliği, kamera açıları, ışık, ses vb. gerçeğe daha da fazla yaklaşmasının araçları olarak kullanılmıştır.

Anahtar Kelimeler:

Sinemada Gerçeklik, Gerçekçi Kuram, Alan Derinliği, Nefesim Kesilene Kadar

A Look at the Movie "Until I Lose My Breath" on the Axis of Realistic Representation in Cinema

They can be defined as the ambassadors of reality in cinema the traces of the realistic theory of Siegfried Kracauer and Andre Bazin can be seen in the cinema processes of the directors who are in pursuit of the truth today. This article examines the movie Until I Lose My Breath (2015) a product of Emine Emel Balcı's effort to create a real presentation, from a cinematographic perspective on the axis of Kracauer and Bazinist reality. The director has made the audience a close witness of Serap's unending struggle for survival throughout the movie. In other words, it opened the doors for the audience to witness the truth with Serap. At this point, while the inner journey of the character is a part of reality, the fragmented state of the metropolis constitutes another dimension. The director produces reality through the corridors of formalism. At this point, in cinema, realism and formalism are not comprehended as opposing areas, but as areas that give each other. Balcı's depth of field, camera angles, light, sound, etc. It has been used as tools for even more approach to reality.

Keywords:

Reality İn Cinema, Realist Theory, Depth Of Field, Until I Lose My Breath,

PDF

___

Andrew, J.D. (2010). Büyük Film Kuramları (Çev.: Z. Atam) İstanbul: Doruk Yayımcılık.
Akyol O. (2010).Temel Fotoğrafçılık. http://auzefkitap.istanbul.edu.tr/kitap/radyotelevizyonsinema_ue/temelfotografcilik.pdf (Erişim:10.05.2021) Aristoteles. (2017). Poetika. İstanbul: Say Yayınları.
Aslan M. (2013). Gerçekçi sinema perspektifinden Nuri Bilge Ceylan’ın Koza, Kasaba ve Mayıs Sıkıntısı filmlerinin incelenmesi. Çankırı Karatekin Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 4 (2), 157-174.
Bağır M. (2018). Aristoteles’in mimesis ve katharsis kavramları üzerinden bir film incelemesi: Dogville. Ege Üniversitesi İletişim Fakültesi Medya ve İletişim Araştırmaları Hakemli E-Dergisi, (2), 36-55.
Bazin, A. (1966). Çağdaş Sinemanın Sorunları. Ankara: Bilgi Yayınevi.
Bazin, A. (2011). Sinema Nedir? İstanbul: Doruk.
Beaver F. (2005). Talking about the movies: film theory applied: junebug and the passenger. http://www.umich.edu/NewsE/11_05/movies.html (Erişim: 04.Mart.2021)
Ceylani, M.U. (2017). Andre Bazin'in alan derinliği kuramı ve Nuri Bilge Ceylan'ın Uzak filmi. Akdeniz Sanat Dergisi,10 (20), 19-29.
Daldal, A. (2005). 1960 Darbesi ve Türk Sinemasında Toplumsal Gerçekçilik. İstanbul: Homer.
Ekici, A. (2019). Nefesim kesilene kadar ayaktayım. (edt. A. Oktan ve M. Aytaş) Arafta İmgeler Sinemada Kimlik Aidiyet ve Ontolojik İkilemler, içinde 285-295. İstanbul: Doruk Yayınları.
Gök. C. (2007). Sinema ve gerçeklik. Beykent Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 1 (2), 112-123.
İpek, Ö. (2019). İmgeler Arasında Yeni Türkiye Sinemasının Düşünen İmgeleri Üzerine. İstanbul: Doruk Yayımcılık.
Kılıç, L. (1981). Siegfied Kracauer'in sinema kuramı. Kurgu, 4 (1), 217-229.
Kibaroğlu, B. (2015). Sinema sanatında gerçekçilik ve biçimcilik, Hacettepe Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi, Ankara.
Köksal Çekiç S. (2006). Film Biçimi ve Gerçekçilik. http://selmakoksal.com/film-bicimi-ve-gercekcilik/ (Erişim: 10.05.2021)
Köktürk, M. (2020). Post-truth ya da mağaraya dönüş. Pasajlar Sosyal Bilimler Dergisi, 2 (4), 35-55. Kracauer, S. (1960). Theory of Film the Salvation of External Reality. New York: Oxford Unıversty Press.
Lino C. (2020). Realism in cinema: Bazin and modern cinema part II. https://www.pressenza.com/es/2020/09/el-realismo-en-el-cine-bazin-y-el-cine-moderno-parte-ii/ (Erişim:10.05.2023)
Marx, K. (2013). El yazmaları. (Çev.: M. Belge). İstanbul: Birikim Yayınları.
McKee, A. (2003). Textual Analysis a Beginner's Guide. London: Sage Publications.
Odabaş, B.(2015). Andre Bazin. (edt. Zeynep Özarslan) Sinema Kuramları I, içinde 155-180, İstanbul: Su Yayınları.
Öztürk S. (2017). Kısa film yapımında anlam yaratma aracı olarak ses. Erciyes İletişim Dergisi Akademia, 5 (2), 366-382.
Sayıcı F. (2018).1990 sonrası Türk sinemasında gerçekçilik. TRT Akademi, 3 (5), 460-469.
Suner, A. (2006). Hayalet ev: yeni Türk sinemasında aidiyet kimlik ve bellek. İstanbul: Metis.
Yiğit, Z. (2012). Kracauer’ın basit anlatı sineması ve sonbahar. The Journal of Academic Social Science Studies, 5 (8), 1371-1384.