YAPILANDIRMACI ÖĞRENME YAKLAŞIMI ÖZELLİKLERİ AÇISINDAN KÖY ENSTİTÜLERİ ÜZERİNE BİR İNCELEME
Araştırmanın temel amacı; yapılandırmacı öğrenme yaklaşımı özellikleri doğrultusunda Köy Enstitülerinin işleyişinin incelenerek değerlendirilmesidir. Bu temel amaç doğrultusunda Köy Enstitüleri yapılandırmacı yaklaşımın; kazanımlar, öğretim ilkeleri, yöntem ve teknikler, ölçme-değerlendirme, davranış yönetimi ve öğretmen-öğrenci anlayışı özellikleri doğrultusunda incelenmiştir. Derleme olarak tasarlanan çalışmada öncelikle yapılandırmacı yaklaşım ve Köy Enstitüleri başlığında konuyla ilgili alan yazına yer verilmiş, daha sonra da yapılandırmacı yaklaşımın özellikleri doğrultusunda Köy Enstitülerinin eğitim programı ve işleyişi incelenmiştir. İnceleme sonucunda; kazanımların esneklik açısından benzer olduğu, ancak yapılandırmacılıkta Köy Enstitülerinde olduğu kadar bölgesel esneklik sağlanamadığı sonucuna ulaşılmıştır. Aynı zamanda kullanılan öğretim ilkelerinin benzer olduğu, ancak Köy Enstitülerinde daha sık yaparak yaşayarak öğretimin kullanıldığı, ölçme-değerlendirme, davranış yönetimi, öğretmen-öğrenci anlayışı boyutlarında ise benzerliklerin olduğu tespit edilmiştir.
A REVIEW ON VILLAGE INSTITUTES IN TERMS OF THE FEATURES OF THE CONSTRUCTIVE LEARNING APPROACH
The main aim of the study is to investigate and review the functioning of The Village Institutes in light of the
features of the constructive learning approach. In regard to this main purpose, The Village Institutes are
investigated in terms of the acquisitions, teaching principles, methods and techniques, assessment and
evaluation, behaviour management and features of the perception on the roles of teacher-student of the
constructivist approach. Initially, the literature review is given on the topic under the heading of Constructivist
Approach and The Village Institutes and then the curriculum and the functioning of the Village Institutes are
reviewed in view of the features of the constructivist approach. As a result of the review, the acquisitions are
found to be similar in the point of flexibility however it is seen that there is not as much of a regional flexibility
in the constructivism as there is in The Village Institutes. Moreover; it is determined that the teaching principles
are similar between the two while The Village Institutes implement the hands-on teaching way more often than
the constructivist approach suggests, and that there are similar points in the assessment and evaluation,
behaviour management, and the perception on the roles of teacher-student between the constructivist approach
and The Village Institutes.
___
- Açıkgöz, K. (2008). Aktif öğrenme. İzmir: Eğitim Dünyası Yayınları.
- Akpınar, B. (2010). Yapılandırmacı yaklaşımda öğretmenin, öğrencinin ve velinin rolü. Eğitime
Bakış, 6(16), 16-20.
- Akyüz, Y. (1997). Türk eğitim tarihi: Başlangıçtan 1997’ye. İstanbul: İstanbul Kültür
Yayınları.
- Alt, D. (2014). The construction and validation of a new scale for measuring features of
constructivist learning environments in higher education. Frontline Learning Research, 5,
1-28.
- Altunya, N. (2009). Köy Enstitüsü sistemine toplu bir bakış. İstanbul: Köy Enstitülerini
Araştırma ve Eğitimi Geliştirme Derneği.
- Altunya, N. (2002). Köy Enstitüsü sisteminin düşünsel temelleri. Ankara: Düzgün Yayıncılık.
- Altunya, N. (2008). Türkiye’de öğretmen yetiştirme deneyimi (1848-2008). İstanbul: Eğitim İş
Yayınları.
- Anderson, J.R., Reder, L.M. ve Simon, H.A. (1998). Radical constructivism and cognitive
pshchology. Education Policy, 1, 227-278.
- Applefield, J. M., Huber, R. ve Moallem, M., (2001). Constructivism in theory and practice:
toward a better understanding. High School Journal, 84(2), 35-53.
- Arsal, Z. (2012). İlköğretim Fen ve Teknoloji dersi öğretim programı kazanımlarının
yapılandırmacılık ilkelerine göre değerlendirilmesi. Uluslararası Eğitim Programları ve
Öğretim Çalışmaları Dergisi, 2(3), 1-14.
- Arslan, Ö. Ö. (2018). Köy Enstitülerinin toplum kalkınmasındaki rolü. Barış Araştırmaları ve
Çatışma Çözümleri Dergisi, 6(1), 84-119.
- Atakul, S. (2008). Köy Enstitülerinin kuruluşu. Kalem Eğitim Bilimleri Dergisi, 1(Bahar), 1-
32.
- Avcı, Ü., Ergün, E. ve Gülbahar, Y. (2012). Yaparak öğrenme: “Hedefe sayalı senaryo
yaklaşımı” uygulamasına bir örnek. Eğitim ve Bilim, 37(165), 293-306.
- Ayaz, M. (2019). Köy enstitülerinin kariyer süreci bağlamında incelenmesi. (Yayınlanmamış
Yüksek Lisans Tezi). Toros Üniversitesi Lisansüstü Eğitim Enstitüsü.
- Bada, Dr. ve Olusegun, S. (2015). Constructivism learning theory: A paradigm for teaching and
learning. IOSR Journal of Research & Method in Education, 5(6), 66-70.
- Başar, H. (1999). Sınıf yönetimi. İstanbul: Milli Eğitim Basımevi.
- Başar, M.A., Şayan, N. ve Şayan Kösem, S. (2019). Çağdaş yönetim yaklaşımları ekseninde
köy enstitüleri yönetim anlayışı. Mehmet Şahin ve Mustafa Aydın Başar (Ed.), Köy
Enstitüleri Felsefesini Geleceğe Taşımak içinde (s. 41-52). Çanakkale: Rating Academy
Yayınları.
- Bütün, M. ve Gültepe, T. (2016). Ortaokul matematik dersi öğretim programının uygulamaya
yansıtılması ile ilgili öğretmen görüşleri. Eğitim ve Öğretim Araştırmaları Dergisi, 5(10),
80-89.
- Cengizhan, S. (2019). Öğretim Yöntemleri. Tuğba Yanpar Yelken ve Cenk Akay (Ed.),
Öğretim İlke ve Yöntemleri (5. Baskı) içinde (s. 223-256). Ankara: Anı Yayıncılık.
- Cırık, İ., Çolak, E., ve Kaya, D. (2015). Yapılandırmacı öğrenme ortamları: öğretmen ve
öğrencilerin bakış açıları. International Journal on New Trends in Education, 6(2), 30-44.
- Çoban, A. (2011). Öğretmen yetiştirme politikası olarak Köy Enstitüleri örneğinin
incelenmesi. Kastamonu Eğitim Dergisi, 19(2), 449-458.
- Demirtaş, A. (1970). Köy Enstitüleri 1943 programı (Hacettepe Üniversitesi Uzmanlık tezi).
Driver, R. ve Oldham, V. (1986). A constructivist approaach to curriculum development in
science. Studies in Science Education, 13(2), 110-115.
- Dönmez, B. ve Yıldırım, M. (2008). Yapılandırmacı öğrenme yaklaşımı uygulamalarının sınıf
yönetimine etkileri üzerine bir çalışma. İlköğretim Online, 7(3), 664-679.
- Ekinci, N. (2005). İş birliğine dayalı öğrenme. Ö. Demirel (Ed.), Eğitimde yeni yönelimler (s.
93-109) içinde. Ankara: PegemA Yayıncılık.
- Elpe, E. (2014). Köy Enstitüleri ve sanat eğitimi. Batman Üniversitesi Yaşam Bilimleri Dergisi,
4(2), 15-34.
- Ezer, F. (2020). Köy Enstitülerinin Türk eğitim tarihindeki yeri ve önemi. Belgi Dergisi, 2(19),
1786-1804.
- Fosnot, C. T. ve Perry, R. S. (2007). Oluşturmacılık: Psikolojik bir öğrenme teorisi.
Oluşturmacılık, teori, perspektif ve uygulama (Çev. S. Durmuş). Ankara: Nobel Yayın
Dağıtım.
- Gedikoğlu, Ş. (1971). Evreleri, getirdikleri ve yankılarıyla Köy Enstitüleri. Ankara: İş
Matbaası.
- Gürsel, A. (2018). Türk eğitim sisteminde Köy Enstitüleri. Asia Minor Studies, 6(11), 1-11.
- Güvercin, C. H., Aksu, M. ve Arda, B. (2004). Köy Enstitüleri ve sağlık eğitimi. Ankara
Üniversitesi Tıp Fakültesi Mecmuası, 57(2), 97-103.
- Harlow, S., Cummings, R., Aberasturi, S. M. (2006). Karl Popper and Jean Piaget: A rationale
for constructivism. The Educational Forum, 71(1), 41–48.
- Holmes, A. G. (2019). Constructivist learning in university undergraduate programmes. Has
constructivism been fully embraced? Is there clear evidence that constructivist principles
have been applied to all aspects of contemporary university undergraduate study?
International Journal of Education, 8(1), 7-15.
- Işıldak, A. (2022). Köy Enstitüleri fen bilimleri etkinlik örneklerinin STEM yansımaları
açısından değerlendirilmesi. (Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi). Gazi Üniversitesi
Eğitim Bilimleri Enstitüsü.
- İnci, Ş. ve Taşpınar, M. (2019). Yapılandırmacı yaklaşıma göre tasarlanan ilköğretim
programında velilerin rollerini yerine getirme düzeyi (Ankara ili Polatlı ilçesi örneği). The
Journal of Educational Reflections. 3(1), 11-27.
- Jaramillo, J. A. (1996). Vygotsky’s sociocultural theory and contributions to the development
of constructivist curricula. Education, 117, 133-140.
- Karadeniz, O., Eker, C. ve Burunsuz, E. (2015). Ortaokul sosyal bilgiler dersi öğretim programı
kazanımlarının yapılandırmacı öğrenme kuramı ilkelerine göre değerlendirilmesi. Turkish
Studies International Periodical For The Languages, Literature and History of Turkish or
Turkic, 10(3), 563-580.
- Karadüz, A. (2009). Türkçe öğretmenlerinin ölçme ve değerlendirme uygulamalarının
“yapılandırmacı öğrenme” kavramı bağlamında eleştirisi. Uludağ Üniversitesi Eğitim
Fakültesi Dergisi, 22(1), 189-210.
- Karagöz, S. (2021). Güncellenen 6. sınıf matematik dersi öğretim programının öğretmen
görüşleri doğrultusunda incelenmesi. (Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi). Marmara
Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü, İstanbul.
- Kavcar, C. (2000). 60. kuruluş yıldönümünde Köy Enstitüleri. İstanbul: Türk Eğitim Derneği
Yayınları.
- Keskin, Y. (1998). Cumhuriyet’in 75. yıldönümünde devrim mimarisi olarak Köy Enstitülerine
“Resmi Geçit”. Mimarlık, 284, 8-15.
- Kırmızı, F. (2015). Köy Enstitülerinde öğretmen yetiştirmede kullanılan
yöntemler. Dumlupınar Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 43, 1-11.
- Kocabaş, A. (2014). Süreç temelli öğrenme ve Köy Enstitüleri. MSGSÜ Sosyal Bilimler, 10,
50-61.
- Köy Enstitüleri Kanunu (1940, 17 Nisan). Resmî Gazete (Sayı: 4491).
- Köy Enstitüleri ve Çağdaş Eğitim Vakfı (2004). Köy Enstitüsü programları. Ankara: Köy
Enstitüleri ve Çağdaş Eğitim Vakfı Yayınları.
- Kubat, E. (2019). Köy enstitülerinden mezun öğrencilerin enstitülerin eğitim programlarıyla
ilgili görüşleri: Bursa örneği. (Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi) Uludağ Üniversitesi
Eğitim Bilimleri Enstitüsü.
- Loyens, S.M.M. ve Gijbels, D. (2008). Understanding the effects of constructivist learning
environments: Introducing a multi-directional approach. Instructional Science, 36, 351-357.
Maden, F. (2009). Kepirtepe Köy Enstitüsü (1937-1954). Atatürk Araştırma Merkezi Dergisi,
25(75), 495-522.
- Millî Eğitim Bakanlığı. (2019). Köy Enstitüleri. 26.10.2019 tarihinde
http://www.meb.gov.tr/meb/hasanali/egitimekatkilari/koy_enstitu.htm adresinden
erişilmiştir.
- Oğuzkan, A.F. (1990). “Köy Enstitüleri öğretim programları”, Kuruluşunun 50. yılında
Köy Enstitüleri, Eğit-Der Yayınları, 2, 12-37.
- Öz, E. (2018). 2005-2018 yılları arasında değişen ortaokul matematik öğretim programlarının
öğretmen görüşleri ve içerik boyutları açısından değerlendirilmesi. (Yayımlanmamış
yüksek lisans tezi). Bayburt Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Bayburt.
- Özden, Y. (2020). Öğrenme ve öğretme. Ankara: Pegem Akademi.
- Özgen, B. (1993). Çağdaş eğitim ve Köy Enstitüleri. İzmir: Dikili Belediyesi Kültür Yayınları.
- Özsoy, N. (2004). Yaratıcı drama ve Köy Enstitüleri. Yeniden İmece, 4, 34-36.
- Pande, M. ve Bharathi, S.V. (2020). Theoretical foundations of design thinking-a
constructivism learning approach to design thinking. Thinking Skills and Creativity, 36.
https://doi.org/10.1016/j.tsc.2020.100637
- Perkins, D. (1999). The many faces of constructivism. Educational Leadership, 57(3), 6-11.
- Pritchard, A. (2017). Ways of learning: Learning theories for the classroom. Routledge.
- Richey, R., Klein, J.D. ve Tracey, M.W. (2011). The Instructional Design Knowledge Base:
Theory, Research and Practice. New York: Routledge.
- Schunk, D.H. (2014). Öğrenme teorileri eğitimsel bir bakışla (Çev. M. Şahin). Ankara: Nobel
Yayıncılık.
- Sözer, M. A. ve Yıldırım, G. (2017). Yapılandırmacı perspektiften 3. sınıf hayat bilgisi
öğretiminin incelenmesi: Ders-öğretmen kılavuz kitapları. Ahi Evran Üniversitesi Kırşehir
Eğitim Fakültesi Dergisi, 18(1), 451-469.
- Sünbül, A. M. (2011). Öğretim ilke ve yöntemleri. Konya: Eğitim Kitabevi.
- Switzer, J. S. (2004). Teaching computer-mediated visual communication to a large section: a
constructivist approach. Innovative Higher Education, 29(2), 89-101.
- Şahin, Ç. (2020). Öğrenme-öğretme modelleri ve stratejileri. S. Güven (Ed.) ve M.A.
Özerbaş (Ed.), Öğretim ilke ve yöntemleri (s. 192-259) içinde. Ankara: Pegem Akademi.
- Şaşan, H. H. (2002). Yapılandırmacı öğrenme. Yaşadıkça Eğitim, 74-75, 49-52.
- Şeşen, M. (2008). Köye öğretmen yetiştirme yönüyle Köy Enstitüleri. Gazi Üniversitesi Eğitim
Fakültesi Dergisi, 28(1), 203-226.
- Tekben, Ş. (2005). Canlandırılacak Köy. Ankara: Köy Enstitüleri ve Çağdaş Eğitim Vakfı
Yayınları.
- Titiz, T. (1999). Ezbersiz eğitim: Yol haritası. İstanbul: Beyaz Yayınları.
- Tonguç, E. (1970). Devrim açısından Köy Enstitüleri ve Tonguç. İstanbul: Ant Yayınları.
- Tonguç, İ. H. (1976). Mektuplarla Köy Enstitüsü Yılları: 1935-1946. (Haz. Engin Tonguç).
İstanbul: Çağdaş Yayınları.
- Tonguç, İ.H. (1998). Eğitim yolu ile canlandırılacak köy. Ankara: Köy Enstitüleri ve Çağdaş
Eğitim Vakfı Yayınları.
- Tonguç, İ. H. (1952). Öğretmen ansiklopedisi ve pedagoji sözlüğü. İstanbul: Bir Yayınevi.
- Tuncel, G. ve Öztürk, C. (2004). Köy Enstitüleri modelinin eğitim felsefesi üzerine bir
değerlendirme. Çukurova Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 26, 36-42.
- Türkoğlu, P. (2000). Tonguç ve Enstitüleri. İstanbul: Kültür Yayınları.
- Uludağ, İ. (2012). İlköğretim (1-5) matematik programının öğretmen görüşlerine göre
değerlendirilmesi (Aksaray ili örneği). (Yayımlanmamış yüksek lisans tezi). Necmettin
Erbakan Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Konya.
- Ülkü, C. (2008). Sanat eğitimi, sanat ve Köy Enstitüleri. Mersin Üniversitesi Eğitim Fakültesi
Dergisi, 4(1), 37-45.
- Vadeboncoeur, J.A. (1997). Child Development and Purpose of Education: A Historical
Context for Constructivism in Teacher Education. Constructivist Teacher Education
Building a World of New Understandings. (Ed.;Richardson, Virginia). The Falmer Press:
London.
- Yalçın, D. (2017). 2015 ilkokul 1-4 matematik öğretim programının geometri öğrenme alanı
kazanımlarının öğretmen görüşlerine göre incelenmesi. (Yayımlanmış yüksek lisans tezi).
Uşak Üniversitesi. Sosyal Bilimler Enstitüsü, Uşak.
- Yurdakul, B. (2004). Yapılandırmacı öğrenme yaklaşımının öğrencilerin problem çözme
becerilerine, bilişötesi farkındalık ve derse yönelik tutum düzeylerine etkisi ile öğrenme
sürecine katkıları. (Yayımlanmamış Doktora tezi). Hacettepe Üniversitesi. Sosyal Bilimler
Enstitüsü, Ankara.
- Yurdakul, B. (2020). Yapılandırmacılık. Ö. Demirel (Ed.), Eğitimde yeni yönelimler (s. 41-68)
içinde. Ankara: Pegem Akademi.