Sohbet ve görüşme, insan sosyalleşmesinin en temel araçlarındandır. Şekilsel, yapısal olarak farklı olmakla birlikte her toplum, kendi usüllerince bunlara müracat eder. Bu müracat, insanlar arasındaki iletişimi ve sevgi bağlarını sağlamlaştırır. İslamî hassasiyeti taşıyan topluluklar da yine bu dinin getirmiş olduğu kurallar doğrultusunda bu sosyalleşme araçlarına başvurur. İslam dinine ait olup şekillendirici etkiye sahip olan bu kurallar ilmihal adı verilen eserlerle ortaya konulur. İmamzade adıyla da bilinen Muhammed b. Ebu Bekr’in, Şir’atü’l-İslam ila dari’s-selam adlı eseri de bu türden bir eser olup Osmanlı ulemasınca çok sevilmiş ve eserin, Türkçeye manzum-mensur birçok tercümesi yapılmıştır. Eser üzerine yapılan manzum tercümelerden biri de Derviş Mehmet Bahti tarfından 17. yy da yapılan tercümedir. Çalışmamızda bu tercümenin, otuz üçüncü faslı olan “Sohbet ve Görüşmenin Adabı” konu edilmiş olup ilim talebelerinin; fıkhi meseleleri daha kolay öğrenebilmeleri için yazılmış olan eserden hareketle bu öğrendiklerini insanlara, sohbet ve görüşme yoluyla nasıl aktaracakları, peygamber kıssaları ve hadislerle desteklenerek ortaya konulmuştur.