KADIN HAREKETLERİNDE ADAPTİF STRATEJİLER: TÜRKİYE’DE KADINA YÖNELİK ŞİDDETLE MÜCADELE ÖRNEĞİ

Türkiye’deki kadına yönelik şiddetle mücadele hareketinde son yıllarda stratejik adaptasyon yönteminin benimsendiği görülmektedir. Seküler ve İslami kadın hakları savunucularının koalisyonu sonucu ortaya çıkan bu hareket şiddetle mücadele taleplerini “kadın-erkek eşitliği”ni vurgulayan feminist söylem yerine mevcut hükümetin vurgu yaptığı “kadının aile içindeki önemi”ne referans yaparak adapte etmiş, yani “uyumlandırmış,” bu çerçevede kadına yönelik şiddetin aile yapısını sarstığını öne sürmüştür. Bu söylemsel uyumlandırma ve koalisyon stratejilerine ek olarak kadınların hükümet kurumlarıyla birlikte hareket etme, onları kendi yanlarına çekme yoluna gittiği, devlet kurumlarını protesto eden, çatışmacı yaklaşımların ise azaldığı görülmektedir. Malezya ve Mısır gibi Müslüman toplumlardaki kadın hakları hareketlerinin seyri incelenip karşılaştırıldığında bunlarda da son yirmi yılda benzer stratejilere yönelindiği görülmektedir. Bir başka deyişle, Müslüman “kızkardeşlerin” benzer siyasi kısıtlara ve fırsatlara benzer tepkiler verdikleri ve birbirlerinden ders alarak stratejik repertuarlarını geliştirdiklerini söyleyebiliriz.

ADAPTIVE STRATEGIES IN WOMEN'S MOVEMENTS: COMBATING VIOLENCE AGAINST WOMEN IN TURKEY

Women’s movement to fight violence against women in Turkey embraced adaptive strategies over the past years. Forming a coalition of secularist and Islamist women’s rights groups, the movement chose to deemphasize “gender equality”- which used to shape women’s movements in Turkey in previous decades-and instead framed their demands with a discourse compatible with the government’s, highlighting “women’s role in the family.” Accordingly, the women’s coalition emphasized that violence against women hurts the family institution. In addition to this discursive adaptation and the use of coalition strategies, women also began seeking to work with state institutions and including them to their struggle, rather than protesting and confronting them, as previous movements often did. When we look at the trajectories of women’s movements in other Muslim societies, such as Malaysia and Egypt, we see that they held similar strategic maneuvers over the past two decades. This suggests that Muslim “sisters” react similarly to comparable political restrictions and opportunities, learn from each others’ experiences, and widen their repertoires of political strategies.

___

  • Akyüz, S. ve F.Sayan-Cengiz. 2016. “Overcome your anger if you are man: Silencing womens agency to voice violence against women,” Women’s Studies International Forum, 57, 1-10. Arat Y. 2005. Rethinking Islam and Liberal Democracy: Islamist Women in Turkish Politics. Albany: SUNY Press. Ayata, A. ve Y. Arat. 2007. Türkiye’de Kadın’a Yönelik Şiddet, İstanbul: Punto. Benford, R. D. 1997. “An Insider’s Critique of the Social Movement Framing Perspective,” Sociological Inquiry, 67:4, 409-430. Benford, R. D. and D. A. Snow. 2000. “Framing Processes and Social Movements: An Overview and Assessment,” Annual View of Sociology, 26, 611-39. Çaha, Ö. 2010. Sivil Kadın: Türkiye’de Kadın ve Sivil Toplum. Ankara: Savaş Yayınevi. Ferree, M. M. 2003. “Resonance and Radicalism: Feminist Framing in the Abortion Debates of the United States and Germany.” American Journal of Sociology 109, 304-344. Fisher, S. 2017. “The AKP’s Women in the 2015 Parliamentary Elections: Increasing Visibility, Utility, and Power,” (forthcoming ms). Sancar, S. 2011. “Türkiye’de Kadın Hareketinin Politiği: Tarihsel Bağlam, Politik Gündem ve Özgünlükler,” Birkaç Arpa Boyu...21. Yüzyıla Girerken Türkiye’de Feminist Çalışmalar: Prof.Dr. Nermin Abadan Unat’a Armağan içinde, der. Serpil Sancar. KASAUM, 1-57. Singerman, D. 2004. “Rewriting Divorce in Egypt: Reclaiming Islam, Legal Activism, and Coalition Politics,” in Remaking Muslim Politics: Pluralism, Democratization, Contestation, der. Robert W. Heffner, 161-188. Princeton, N.J.: Princeton University Press Sisters in Islam, 2007. In Transition, Chronology of a Struggle for Equal Rights, der. John Donohue and John Esposito, 197-230. NY and Oxford: Oxford University Press.