Müslümanlar için inanç, ahlak ve hukukla ilgili normların temel kaynağı olan Kur’ân-ı Kerim’in hitap mı, kitap mı, yoksa metin mi olduğu tartışmaları bir yana, vahyin dilsel ifade şeklinde vücut bulduğu bir gerçektir. Bu olgu genel olarak dille, özel olarak Arap diliyle ilgili özelliklerin ve sorunların vahiy kaynaklı dilsel ifadeler için de geçerli olmasını gerekli kılmaktadır ki, bu sorunlardan birisi ‘dilde kesinlik’ problemidir. Dilde kesinlik sorunu genel manada insanlar arası iletişim açısından önemi haizken, vahiy ürünü ifadeler söz konusu olduğunda Şâri’nin muradını anlayabilmek ve O’nun muradına uygun hükümler elde edebilmek açısından ayrıca ehemmiyet arz etmektedir. Nitekim usul âlimleri şer‘î hüküm çıkarabilmek için, nasları, ‘anlama delâlet eden lafızlar’ olarak değerlendirmişler ve eserlerinde elfâz bahislerine hatırı sayılır bir yer ayırmışlardır.

Apart from the debates on whether the Qur'an, which is the main source of norms related to belief, morality and law for Muslims, is an address, a book or a text, it is a fact that revelation is embodied in the form of linguistic expression. This fact necessitates that the characteristics and problems related to language in general and Arabic language in particular should also be valid for linguistic expressions originating from revelation, and one of these problems is the problem of 'certainty in language'. While the problem of certainty in language is important in terms of interpersonal communication in general, it is also important in terms of understanding the Shāri's intention and obtaining rulings in accordance with His intention when it comes to revelational expressions. As a matter of fact, the scholars of usul (Islamic jurisprudence), in order to derive sharī'ah rulings, have considered the nafs as 'words that signify meaning' and have devoted a considerable amount of space to alfāz in their works.