Bu makalenin amacı, yenilenebilir enerji kaynaklarının toplam enerji tüketimindeki payının arttırılmasına yönelik olarak AB’nin 2020 hedeflerini içeren 2009/28/EC sayılı Direktifi ile 2030 hedeflerini içeren 2018/2001 sayılı Direktif’indeki hükümlerin AB’nin üçüncü devletlerle akdettiği serbest ticaret anlaşmalarına yansımalarının değerlendirilmesidir. Bu makalede ileri sürülen argüman ise, 2009/28/EC ve 2018/2001 sayılı Direktiflerin, AB’nin yenilenebilir enerji alanında üçüncü devletlerle işbirliği yapabileceğine dair maddeleri uyarınca, AB müktesebatının AB’nin serbest ticaret anlaşmalarındaki hükümleri şekillendirdiğidir. Bu argümana dayalı olarak, AB’nin üçüncü devletlerle akdettiği ve yürürlüğe giren serbest ticaret anlaşmalarındaki yenilenebilir enerjiye dair hükümler, AB’nin Ortak Ticaret Politikası çerçevesinde incelenmiştir. Makalede varılan sonuçlardan birisi, AB’nin yenilenebilir enerji alanında kendi müktesebatındaki birikimi ve tecrübesi sayesinde, üçüncü ülkeler ile akdettiği serbest ticaret anlaşmalarının bir sonucu olarak, uluslararası yenilenebilir enerji hukukuna ve ticaretine yön verdiği ve böylece bu alanda yeknesak bir müktesebatın oluşmasını sağladığıdır. Makalede varılan bir diğer sonuç ise, Lizbon Anlaşması sonrasında, yenilenebilir enerji ticaretini ve bu alandaki yatırımları da kapsayan Ortak Ticaret Politikasının Birlik düzeyinde ele alınmasının bir sonucu olarak AB’nin uluslararası hukuku şekillendirmede daha güçlendiği ve AB hukukunun önem kazandığıdır.

The aim of this article is to assess how the Directive 2009/28/EC and Directive 2018/2001, which respectively contain the EU’s 2020 and 2030 objectives related to increasing the share of renewable energy sources in total energy consumption, are reflected in the free trade agreements concluded by the EU with third states. This article argues that the acquis communautaire shapes the provisions of EU’s free trade agreements pursuant to the articles in the Directive 2009/28/EC and Directive 2018/2001 which state that the EU may cooperate with third states in the field of renewable energy. On the basis of this argument and within the framework of EU’s Common Commercial Policy, this article examines the provisions concerning renewable energy in the free trade agreements which have been concluded by the EU with third states and entered into force. One of the findings of this article is that, thanks to its background and experience embodied in its acquis communautaire, the EU gives direction to the international renewable energy law and trade as a result of its free trade agreements with third states, and in this way, ensures formation of a uniform acquis in this field. Another finding of the article is that the EU became stronger in shaping the international law and the acquis communautaire gained importance as a result of the Common Commercial Policy, which covers trade and investment in renewable energy as well, being discussed at the Union level after the Treaty of Lisbon.