Son dönemlerde AB ile ilişkilerde yaşanan olumsuz gelişmelerden Adalet ve Kalkınma Partisi’ni (AK Parti) sorumlu tutan eleştirel bir dil kullanılmaktadır. AB karşıtı görüşleriyle bilinen Milli Görüş çizgisinden gelen AK Parti’nin lider kadrosunun son dönemlerde AB’ye eleştirel tavır takınmasının da bu yöndeki kanaatlerin oluşmasında önemli bir payı olmakla birlikte, meseleden tamamen AK Parti’nin sorumlu tutulması, yapılan tartışmaların nesnel olmaktan çok yanılgılar üzerinden yürütüldüğüne işaret etmektedir. Oysaki AB ile ilişkiler 1959’dan bugüne hep inişli-çıkışlı bir yol izlemiş; hatta zaman zaman durma noktasına gelmiştir. Bir aktör olarak AK Parti bu ilişkilerin sadece son 15 yılında vardır. Kaldı ki Türkiye’nin AB üyeliği konusunda en kapsamlı politikalar bu 15 yıllık dönemde uygulamaya konulmuş, son yıllar istisna edilecek olursa ilişkilerde en ciddi adımlar bu dönemde atılmıştır. Bu konuda AK Parti’nin özellikle 2002 ve 2006 yılları arasında gerçekleştirdiği reformlar bu konuda yapılanları ortaya koyacak niteliktedir. İlişkilerde özellikle 2006 yılından sonra tekrar gün yüzüne çıkmaya başlayan mevcut problemler ise aslında Türkiye’deki aktörlerin tutumlarından daha ziyade Avrupa’ya içkin tarihsel ve AB’ye ilişkin yapısal nedenlere dayanmaktadır. Görünürde siyasal ve ekonomik nedenlerle Avrupa Parlamentosu gibi bazı AB kurumları ile Yunanistan, Güney Kıbrıs Rum Yönetimi, Avusturya ve Fransa gibi AB üyesi ülkelerin Türkiye’nin üyeliğine ilişkin negatif yaklaşımları sürecin çıkmaza sürüklenmesinde etkin rol oynamaktadır. Bu aktör ve faktörlere etkinlik kazandıran ve Türkiye’nin üyeliğinin önünü son tahlilde tıkayan temel unsur ise Türkiye’nin kimliği konusunda Avrupalıların taşıdığı ortak kaygılardır. Bu makalede üyeliğe ilişkin AB normları esas alınarak, algılar ve yanılgılar tarihsel olay ve olgulara dayalı örnekleri ile ortaya konulacaktır. Teorik tartışmalara güçlü bir katkı sunma imkânı da olan Türkiye örneği, AB’nin özellikle Türkiye’nin üyeliği ile ilgili kararlarında son tahlilde kendi müktesebatı çerçevesinde inşa edilen normların değil, inançların ve kimliklerin başat rol oynadığını göstermektedir. 

In the recent years, critical language has been used against Justice and Development Party (JDP) for the negative developments in the Turkey-EU relations. To some extent it is true that the leading cadre of JDP came from the National View (Milli Görüş) line which has been known for their critical assumptions about the EU, however, it is a grave mistake to hold them entirely responsible for all what went wrong with the EU. At this point, misperceptions and fallacy determine all the discussions rather than objective realities. That is certainly why the EU relations that started in 1959 have always followed a bumpy road and even from time to time it came to almost a standstill position. The JDP, as an actor has been present only in the last 15 years of this relationship. Moreover, the most constructive, comprehensive and the most serious policies regarding to Turkey's EU membership were taken and even put into practice during this party period. The reforms implemented by the JDP since 2002, when it came to power, are the living witnesses in this sense. The current problems, which started to reappear again after 2006, are in fact related more to historical and structural factors embedded in and still effect EU’s identity formation, despite the economic and political rhetoric in appearance that have been employed by the EU institutions such as the Parliament and many member states including Greece, the Greek Administration of Southern Cyprus, Austria and France. Taking the EU’s membership norms as the point of discussion, this article aims to demonstrate how the EU’s policy towards Turkey’s full membership are based on misperceptions and fallacies that have been determined by ideational factors rather the norms developed since its inception and even applied to the countries that have already became part of the European integration. In this context, the case of Turkey, with its strong theoretical implications, demonstrates that the EU institutions and member countries have double standards for their own norms, and could not be objective in applying them when the time comes for final decision about Turkey’s full membership. Therefore, it would be unfair to blame Turkey, the JDP or President Erdoğan as the sole responsible body for all the developments recently taking place between Turkey and the EU. Should there not be substantial changes in this understanding, identities and ideational factors, rather than objective and material norms observed and constructed by EU since its very inception would dominate these relations as have continued for centuries.