İslâm Devletinin Diğer İslâm Devletiyle Savaşmasının Meşru ve Gayri Meşru Olduğu Durumlar

İslâm devletlerinin aralarındaki ilişkilerin barışa dayalı ve kardeşlik hukuku içinde olması gerekir. Ancak iç ve dış etkenlerle Müslümanların birbirleri ile ilişkilerin bozulduğu ve çatışmaların yaşandığı da tarihî bir gerçekliktir. Bu çalışmada bir İslâm devletinin kendisi ile aynı inancı paylaşan diğer İslâm devleti ile hangi durumlarda savaşabileceği ve hangi durumlarda da savaşamayacağı hususunun açıklığa kavuşturulması hedeflenmektedir. Ülkenin sınırlarını her türlü saldırıya karşı korumak, dünyadaki sömürgeci ve emperyalist güçlerin planlarını bozmak, haksız saldırıya uğrayan İslâm devletinin yanında yer alıp ona zor anında destek olmak, Müslümanların birlikteliğini ve ümmet şuurunu bozan ve müminler arasında fitne ve fesada yol açanları durdurmak amacıyla yapılacak savaşlar dinin genel ilkelerine aykırılık taşımadığı için meşru savaşlardır. Bu gayelere ulaşmak için bir İslâm devletinin diğer İslâm devletine karşı savaş dâhil olmak üzere zamanın şartlarına en uygun metotlarla mücadele içinde olması onun hakkıdır. İslâm devletinin meşru bir gerekçeye dayalı olmaksızın Müslüman toplumlara savaş açması ise hiçbir zaman meşru olmayacaktır. Mezhep taassubu ile hareket edip farklı mezhep mensuplarını ortadan kaldırmak, diğer İslâm devletlerinin zenginliklerini sömürüp hükümranlık alanını genişletmek, dünyadaki sömürgeci ve emperyalist güçlerin amaçlarına hizmet etmek gibi meşru zemine oturmayan gayelerle Müslümanların yaşadıkları ülkelere saldırılar düzenlemek gayri meşrudur. Meşru olmayan sebeplerle savaş ilan edip Müslümanların ölmesine sebep olanlar büyük bir sorumluluk taşımaktadırlar.

Anahtar Kelimeler:

Fıkıh, İslâm devleti, savaş, cihad

Situations Where Conflicts between Islamic States are Legitimate and Illegitimate

The relations between Islamic states should be based on the law of peace and fraternity. However, the historical reality is that internal and external factors as well as relationship between Muslims are being destroyed and conflicts arise. The aim of the study is to clarify the situations when the Islamic state can and cannot struggle with other Islamic states. The wars are considered to be legitimate and do not contradict their principles as they are held to protect the borders of the country against all kinds of attacks, to disrupt the plans of the colonial and imperialist powers in the world, to support the unfairly attacked Islamic state, and to stop those who cause mischief and mischief among the believers and stop the unity of Muslims and unity. In order to achieve it the Islamic state has right to fight with another Islamic state struggles using methods that are most suitable for the conditions and time. It will be illegitimate for the Islamic state to start a war against other Muslim societies without any legitimate reason. It is illegal to attack countries where Muslims live by committing actions that have no legal basis, such as acting through sectarian mourning and destroying members of various sects, exploiting the wealth of other Islamic states and expanding the zone of sovereignty, as well as serving the purposes of the colonial and imperialist powers in the world. Those who declared war for unjustified reasons and killed Muslims bear great responsibility.

Keywords:

Fıqh Islamic state, war, jihad, colonialism,

PDF

___

Altuğ, Y. (1995). Terörizmin anatomisi. İstanbul: Altın Kitaplar Yayınevi.
Atar, F. (1992). Fıkıh usulü. İstanbul: Marmara Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Vakfı Yayınları.
Belik, M.R. (1956). Devletlerin harp salahiyetinin tahdidi ve milletlerarası ihtilafların sulh yolu ile halli usulleri. İstanbul: İstanbul Üniversitesi Hukuk Fakültesi Yayınları.
Buhârî, İ. (1993). Sahîhu’l-Buhârî. Beyrut: Daru İbn Kesir.
Doğan, H. (2018). İslâm Hukuku Açısından Müslümanlar ve Müslüman Olmayanlar Arasındaki İlişkinin Dayandığı Esaslar Işığında Savaş-Barış Kavramları. Muhafazakâr Düşünce, 14, 97-118.
Durmuş, Z. (2006). Kur’an-ı Kerim’de ulus ve uluslararası ilişkiler. İstanbul: Gökkubbe Yayınları.
Ebû Dâvûd, S. (1987). Sünen-i Ebû Dâvûd tercüme ve şerhi (Çev: N. Yeniel ve H. Kayapınar). İstanbul: Şâmil Yayınevi.
Graham, E. ve Jeffrey, N. (2007). Uluslararası ilişkiler sözlüğü (Çev: A. Utku). İstanbul: Gökkubbe Yayınları.
Gündüz, A. (1996). Terörle Mücadelede İnsan Hakları ve Güvenlik İkilemi. İstanbul: y.y.
Halîl b. Ahmed, A. (1988). Kitâbü’l-Ayn. Beyrut: Müessetü’l-A’lemi li’l-Matbu.
İbn Kudâme, M. (1992). el-Muğnî. Kahire: Hecr li’t-Tıbaa ve’n-Neşr.
İbn Kuteybe, A. (1973). Te’vîlü müşkili’l-Kur’an. Kahire: Darü’t-Türas.
İbn Nüceym, Z.(1983). el-Eşbah ve'n-nezâir. Dımaşk: Dâru’l-Fikr.
Müslim, H. (1983). Sahîh-i Müslim Tercüme ve Şerhi. Çev: A. Davudoğlu. İstanbul: Sönmez Neşriyat.
Nesâî, A. (1981). Sünen’ün-Nesâî. Çev: A. Muhtar Büyükçınar v.dğr. İstanbul: Kalem Yayıncılık.
Örgün, F. (2001). Küresel Terör. İstanbul: Okumuş Adam Yayınları.
Özdemir, A. (2014). Hadislerin Rehberliğinde Kardeşlik Hukuku. Ankara: Murat Kitabevi.
Özdemir, A. (2017). İslâm Hukukunda Uluslararası Kamu Düzeni ve Savaş Hukuku. Ankara: Murat Kitabevi.
Özdemir, M. N. (2014). Hz. Peygamber Döneminde Ganimet Uygulamaları. Ankara: İlahiyat Yayınları.
Özek, A. vdğr. (1993). Kur’an-ı Kerim Açıklamalı Meali. Ankara: Türkiye Diyanet Vakfı Yayınları.
Özel, A. (1981). İslâm Hukukunda Ülke Kavramı. İstanbul: İklim Yayınları.
Öztürk, O. (2000). Avrupa ve Orta Doğu Ülkelerinin Terör Karşısındaki Konumları. Terörizm İncelemeleri, Ankara: Avrasya Stratejik Araştırmalar Merkezi.
Serahsî, M. (1989). el-Mebsût. Beyrut: Darü’l-Ma’rife.
Seyyar, A. (2007). İnsan ve Toplum Bilimleri Terimleri. İstanbul: Değişim Yayınları.
Tirmizî, M. (t.y.) Sünen-i Tirmizî Tercümesi. Çev: O. Mollamehmetoğlu. İstanbul: Yunus Emre Yayınevi.
Udeh, A. (1988). Sömürge Hukuku ve İslâm. Çev: Ahmet Davutlugil. İstanbul: İşaret Yayınları.
Ülken, H. Z. (1969). Sosyoloji Sözlüğü. İstanbul: Milli Eğitim Bakanlığı Yayınları.