___

• Âbî, S. (1335). es-Semeru’d-dâni şerhu risaletü ibni Zeyd el-Kayravânî. Beyrut: Mektebetü’s-sekafiyye.
• Acar, H. İ. (2017). Mehrin İslamhukuku açısından değerlendirilmesi. İslam Hukuku Araştırmaları Dergisi, 17, 367-388.
• Adevî, E. (1991). Haşiyetü’l-adevî. Yusuf eş-Şeyh Muhammed el-Bekâî (Edt), Beyrut: Daru’l-fikr.
• Âlûsî, Ş. (t.siz). Ruhu’l-meani. Beyrut: Daru ihyai türası’l-arabi.
• Apak, A. (2010). Sariye b. Züneym. Diyanet İslam Ansiklopedisi. Ankara.
• Bağavî, M. (1997). Meâlimü’t-tenzîl. Osman Cuma Damiriyye (Edt), Riyad: Dâru’t-taybe.
• Baktır, M. (1998). Hutbe. Diyanet İslam Ansiklopedisi. Ankara.
• Behûtî, M. (t.siz). Keşşâfu’-kına’ an metni’-ikna’. Riyad: Daru’l-kütübü’l-ilmiyye.
• Beyhaki, A. (1344). es-Sünenü’l-kübra. Haydarabad.
• Bulut, M. (1997). Diyanet işleri başkanlığının yaygın din eğitimindeki yeri (Doktora Tezi). Ankara Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Ankara.
• Cavit, A. (1325). Hutbelere dair. Sırat-ı müstakim. 64, 327.
• Cessas, A. (t.siz). Ahkamü'l-Kur'an. Muhammed es-Sadık Kamhavî (Edt), Kahire: Daru'I-mushaf.
• Cevdet, A. vd. (1986). Mecelletü’l-ahkami’l-adliyye. İstanbul.
• Cezîrî, A. (1972). el-Fıkhu ala mezahibi’l-erbaa ve mezheb-i ehli’l-ehyt. Beyrut: Daru’l-sakaleyn.
• Derdîr, A. (t.siz). eş-Şerhu’l-kebîr. Beyrut.
• Doğan, R. (1998). Cumhuriyet öncesi dönemde yaygın din eğitimi. Dini Araştırmalar Dergisi, 2,5-51.
• Doğan, R. (1999). Cumhuriyet öncesi dönemde yaygın din eğitimi. Ankara Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, 34,491- 533.
• Ebu’l-Meâli, B. (2004). el-Muhîtü’l-burhanî fi’l-fıkhı’n-nu’mâni. Abdülkerim Sâmi el-Cundî (Edt), Beyrut: Daru’l- kütübi’l-ilmiyye.
• el-Hâcce K. (1986). Fıkhu’l-ibâdât al-mezhebi’l-malikî. Şam: Matbaatü’l-inşaa.
• Erdoğan, M. (2005). Fıkıh ve hukuk terimleri sözlüğü. İstanbul: Ensar neşriyat.
• Esbahî, M. (t.siz). el-Medevvenetü’l-kübra. Zekeriyya Amirat (Edt), Beyrut: Daru’l-kütübü’l-ilmiyye.
• es-Seyyid, S. (1969). Fıkhu's-sünne. Beyrut.
• Görgülü, H. A. (1996). Hazreti Peygamber'in hutbede izlediği metot ve günümüzde hutbe uygulamaları. Isparta: Süleyman Demirel Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, 3/171-235.
• Gürsoy, İ. H. (1999). Hz. Peygamber’in hükümdarlara gönderdiği davet mektupları ve önemi. Süleyman Demirel Üniversitesi, İlahiyat Fakültesi, II. Kutlu Doğum Sempozyumu Tebliğ Kitabı, 5,119-138.
• Hamd, A. (t.siz). Şerhu zâdi’l-mustekni’. Riyad.
• Hamevî, Y. (1990). Mu’cemü’l-büldân. Ferîd Abdülazîz el-Cündî (Edt), Beyrut.
• Hamidullah, M. (2005). Hz. Peygamberin altı orijinal diplomatik mektubu. İstanbul.
• Hanbel, A. (1999). el-Müsned. Şuayb el-Arnaûd (Edt), Amman: Müessesetü’r-risâle.
• Heyet, (1983). Fetevâyi hindiyye. Tercüme, Mustafa Efe. Ankara: Akçağ yayınevi.
• Heyet. (1989). Doğuştan günümüze büyük islam tarihi. İstanbul: İlkçağ yayınevi.
• Hın, M. Buğa, M. Şerbecî, A. (1982). el-Fıkhı’l-menhecî ala mezhebil-imami’ş-şafiî. Şam: Daru’l-kalem.
• İbn Âbidîn, M. (1992). Reddu’l-muhtar ala’d-dürri’l-muhtar. Beyrut: Daru’l-fikir.
• İbn Kayyım, Ş. (1989). Zadü’l-meâd. Şuayb el-Arnaûd (Edt), Beyrut: Müessetü’r-risale.
• İbn Kesîr, İ. (1988). el-Bidâye ve’n-nihâye. Beyrut.
• İbn Kesîr, İ. (1999). Tefsîru’l-Kur’anı’l-azîm. Sami b. Muhammed Selâme (Edt), Medine: Daru’t- taybe.
• İbn Kudâme, M. (1968). el-Muğnî. Kahire: Mektebetü’l-Kâhire.
• İbn Manzûr, M. (t.siz). Lisanu'l-arab. Beyrut: Darü’s-sadır.
• İbn Nüceym, Z. (t.siz). el-Bahru'r-râik şerhi kenzü’d-dekaik. Beyrut: Darü’l-marife.
• İbn Rüşd, M. (1982). Bidâyetü’l-müctehid ve nihâyetü’l-muktesid. Beyrut: Dâru’l-ma’rife.
• İbnü’l-Esîr, İ. (1436). Üsdü’l-ğâbe. Beyrut: Daru’l-kütübi’l-ilmiyye.
• İbnü’l-Hümam, K. (t.siz). Şerhu fethu’l-kadir, Beyrut; Daru’l-fikr.
• İbnü’l-Münzir, M. (2004). el-İşrâf alâ mezâhibi’l-ulemâ. Sağîr Ahmed el-Ensârî (Edt), Mekke: Mektebetü Mekke es- sekâfiyye.
• İdrîsî, A. (1326). Hutbelere dair. İstanbul: Sırat-ı müstekîm, V, 120-135.
• Karafî, Ş. (1994). Zahîra. Muhammed Hacı (Edt), Beyrut.
• Kasanî, A. (1974). Bedâiu's-sanaî' fî tertîbi’ş-şerâî’. Beyrut: Daru'I-kitabi'l-arabi.
• Koca, F. (2013). İslam ibadet esasları. Ankara: Türkiye diyanet vakfı.
• Kutub, S. (2003). Fî zılâli’l-Kur’ân. Kahire: Dâru’ş-şurûk.
• Mansur, S. (1985). Sünenu Sa’d b. Mansur. Beyrut.
• Merginâni, A. (t.siz). el-Inayetü şerhu’l-hidayeti. Ebu Mahrus Amir b. Mahrus (Edt), Beyrut: Darü'l-kütübi'l-arabiyye.
• Mevdûdî, E. (1986). Tefhîmu’l-Kur’an. İstanbul: İnsan Yayınları.
• Mûsılî, A. (2009). el-İhtiyar li ta’lîli’l-muhtar. Şam: Daru’r-risale ilmiyye.
• Nevevî, M. (1991). Ravdatu’t-talibîn ve umdetü’l-muftîn. Züheyr eş-Şâvîş (Edt), Beyrut: el-Mektebetü’l-İslamî.
• Nevevî, M. (t.siz). el-Mecmû’ şerhul’l-muhezzeb. Beyrut: Daru’l-fikr.
• Nüceym, Z. (t.siz). el-Bahru’r-râik şerhu kenzü’d-dekaik. Beyrut: Daru’l-ma’rife.
• Önkal, A. (2005). Sâriye olayı üzerine bir rivayet araştırması. İSTEM: İslâm San’at, Tarih, Edebiyat ve Mûsıkîsi Dergisi, III.
• Sabri, M. (1984). Dini müceddidler. İstanbul: Sebil yayınevi.
• Sancar, M. N. (2011). Şafiîler için islam fıkhı. İstanbul: Kahraman.
• Serahsî, Ş. (1978). el-Mebsut, Beyrut.
• Şevkânî, M. (1993). Neylü’l-evtâr min ehâdîsi Seyyidi’l-ahyâr. İsâmuddîn es-Sabâbatî (Edt), Mısır: Dâru’l-hadis.
• Şirbînî, M. (t.siz). el-Muğnî’l-Muhtac ila marifeti meâni elfâzı’l-minhac. Beyrut: Daru’l-fikr.
• Şürümbilâlî, H. (2005). Merakı’l-felah şerhu metni nuru’l-izâh. Kahire: Mektebetü’l-mısırıyye.
• Türkiye Diyanet Vakfı, (2010). İlmihal. Ankara.
• Vefâî, Ş. (t.siz). Nuru’l-İzah ve Necâtü’l-ervah.
• Vehbe Z. (1996). İslam Fıkıh Ansiklopedisi. İstanbul: Risale yy.
• Yusuf, S. (2010). Hutbe. Beyanü’l-hak. 1/10.
• https://islamqa.info/ar/answers/112041/ (Erişim: 21.01.2021).
• https://islamqa.info/ar/answers/112041/ (Erişim: 21.01.2021).
• https://www.youtube.com/watch?v=O7z4Wi-x_Do (Erişim:12.12.2019).
• https://www.youtube.com/watch?v=SxwwKNeEc90 (Erişim:12.12.2019).