Pazarlama Yönlü Sağlık İletişimi Unsurları

Sağlık iletişimi uygulamaları, hem devlet ve kâr amacı gütmeyen kuruluşlar hem de özel sağlık kuruluşları tarafından yapılmakta ve yapılırken de genellikle pazarlama araç ve yöntemlerinden faydalanılmaktadır. Bu çalışma, Sağlık iletişimi faaliyetleri yapılırken hangi unsurlara dikkat edilmesi gerektiğini pazarlama bakış açısıyla ortaya koymaya çalışmaktadır. Son yıllarda sağlık alanında dikkat çeken healthism, tıbbileştirme ve sağlık okuryazarlığı gibi kavramlara da yine pazarlama bakış açısıyla yaklaşılmakta ve bu kavramlar yine sağlık iletişimi içerisinde değerlendirilmektedir. Çalışmanın sonunda ise sağlık iletişimi ve pazarlama çerçevesinde gözden geçirilen tüm bu kavramlar, pazarlama yönlü sağlık iletişimi adı altında özet bir şema ile sunulmaktadır.

Anahtar Kelimeler:

Sağlık İletişimi, Pazarlama İletişimi, Sağlık Okuryazarlığı, Healthism, Tıbbileştirme

PDF

___

Akbolat, M, Amarat, M, Otyıldız, N. (2019). Sağlık Kurumları, Paydaşları ile İletişimde Twitter’ı Nasıl Kullanıyor?, Hacettepe Sağlık İdaresi Dergis., 22 (1). 181-190.
Akbulut, Y. (2015). Sağlık Okuryazarlığının Sağlık Harcamaları ve Sağlık Hizmetleri Kullanımı Açısından Değerlendirilmesi. Sağlık Okur yazarlığı (Ed. Filiz Yıldırım ve Alev Keser). Ankara Üniversitesi Basımevi. Ankara. S. 113.
Ati̇lla, G, İşler, D. (2015). Tüketim Nesnesi Olarak Sağlıklı Olma Kültürü (Healthism) Üzerine Nitel Bir Ön Çalışma. Dumlupınar Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, (34) 221- 230.
Ayaz, F. (2019). Online Sağlık Haberciliğinin Magazinsel Boyutu. Sosyal ve Beşerî Bilimler Araştırmaları Dergisi. 20 (44). 37-50.
Bilişli, Y. (2018). Sağlık İletişimi Tıbbileştirme, Bireyselleştirme, Healthism” ve Tüketime ilişkin Sağlık Haber Çözümlemeleri. Nobel Bilimsel Eserler. İstanbul. S.14-23.
Bilişli, Y. (2019). İnternet Sağlık Haberlerinde Tıbbileştirmenin İnşası: Sağlık Haber Söylemine Eleştirel Bir Bakış. MANAS Sosyal Araştırmalar Dergisi, 8 (4), 3608-3629.
Brennan, R., Eagle, L., Rice, D. (2010). Medicalization and Marketing. Journal of Macromarketing. 30. 8-22.
Cheek, J. (2008). Healthism: A New Conservatism? Qualitative Health Research, 18(7), 974–982.
Corbin, C.L., Kelley, S.W., ve Schwartz R.W. (2001). Concepts in Service Marketing for Healthcare Professionals. The American Journal of Surgery. 181. S.1-7.
Çatı, K., Karagöz, Y., Yalman, F. ve Öcel, Y. (2018). Sağlık Okuryazarlığının Hasta Memnuniyeti Üzerine Etkisi. Ekonomik ve Sosyal Araştırmalar Dergisi.14.67-88.
Çınarlı İ. (2020). 21. Yüzyıl İçin Sağlık İletişimi. Nobel Akademik Yayıncılık. Ankara. S. 48-49
Deli̇baş, K. ve Kankurdan, Ş. (2020). Healthısm (Sağlıkçılık) İdeolojisi ve Sağlık Hareketinin Dönüşümü: Sağlıklı Olmak ve Sağlık Arayışının Değişen Sosyokültürel Dinamikleri. Sosyoloji Araştırmaları Dergisi, 23 (2) 67-103.
Egbert N, Nanna KM. Health Literacy: Challenges and Strategies.OJIN: The Online Journal of Issues in Nursing. 2009; 14(3): 1-9.
Ekiyor, A. ve Tengilimoğlu, D. (2014). Sağlıkta Reklam Serbest Olmalı Mı? Tüketici Görüşleri. Gazi Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Dergisi, 16 (2), 45-71.
Gabriel, J. ve Goldberg, D. (2014). Big Pharma And The Problem Of Disease Inflation. International Journal Of Health Services. 44(2). 307-322.
Gürcü, M, Korkmaz, S. (2018). The Importance Of Word Of Mouth Communıcatıon On Healthcare Marketıng And Its Influence On Consumers’ Intentıon To Use Healthcare. International Journal Of Health Management And Tourism, 3 (1), 1-22.
Gürdin, B. (2017). Sağlık Hizmetleri Sektöründe Reklam Yasağı: Uygulama Örnekleri. Sosyal ve Beşerî Bilimler Dergisi, 9 (2), 17-30.
IIIich, I. (2011). Sağlığın Gaspı. (Çev. S. Sertabiboğlu). Ayrıntı Yayınları. İstanbul. S.91.
İnceoğlu, Y., Özçetin, B., Tol, M. ve Alkurt, S. (2014). Health and Its Discontents: Health Opinion Leaders’ Social Media Discourses and Medicalization of Health. Galatasaray Üniversitesi İletişim Dergisi. 21. 103-103.
İstiroti, M. (2017). Sağlık Hizmetleri Pazarlamasında Bütünleşik Yaklaşım Pusula. Akademisyen Kitabevi. Ankara. S.8.
Karaca Ş. (2015). Sağlık Hizmetlerinde Pazarlama. Beta Basım Yayım Dağıtım. İstanbul. S.4.
Kaya İ. (2015). Pazarlama Bi’tanedir. Babıali Kültür Yayıncılığı. İstanbul. S.319.
Koçak, A, Bulduklu, Y. (2013). Sağlık İletişimi: Yaşlıların Televizyonda Yayınlanan Sağlık Programlarını İzleme Motivasyonları. Selçuk İletişim Dergisi, 6 (3), 5-17.
Kristensen, D. B., Lim, M., ve Askegaard, S. (2016). Healthism in Denmark: State, market, and the search for a “Moral Compass.” Health, 20(5), 485–504.
Nutbeam, D. (1986). The WHO Health Promotion Glossary. Health Promotion (Oxford, England). 1.113-127.
Okay A. (2016). Sağlık İletişimi. Derin Yayınları. İstanbul. S. 16-18
Sönmez M. (2017). Paran Kadar Sağlık. Yordam Kitap. İstanbul.
Şahin, B. (2013). “Sağlık Hizmetlerinde Pazarlamanın Önemi ve Geçmişi”. Sağlık Hizmetleri Pazarlaması. Bayram Şahin (Ed.). Anadolu Üniversitesi Yayınları. Eskişehir. S. 15-20.
Toraman, A. ve Erdem, R. (2016). Kavramsal Açıdan Tıbbileştirme. Hacettepe Sağlık İdaresi Dergisi, 19 (4), 423-442.
Turancı, E. ve Bulut, S. (2016). Neo-Liberalizm ve Sağlık Hizmetlerinin Dönüşümü: Özel Sağlık Sektörünün İletişim Politikaları Üzerine Bir Analiz. İletişim Kuram ve Araştırma Dergisi. 43. 40-63.
Waite L. (2012) This Doctor's Visit is Brought to You By … an İnvestigation of Twenty-First Century Disease Mongering, Journal of Communication in Healthcare, 5:3, 171-181
Williams, S., Martin, P. ve Gabe, J. (2011). The Pharmaceuticalisation Of Society? A Framework For Analysis. Sociology Of Health & İllness. 33. 710-25.
https://www.ttb.org.tr/images/stories/haberler/file/etik_ihlaller_kilavuzu.pdf (Erişim Tarihi: 21.02.2021)