Bu makale, Yunus Emre'nin şiirlerini görüngübilimsel bir perspektiften şiirsel bir imkan olarak okumayı denemektedir. Bizi varlık, hakikat ve zamansallık başlıkları altında Yunus Emre'nin felsefi-şiirsel dünyasında bir yolculuğa çıkarmaktadır. Yunus'a göre, varlıkta değişme değil, ancak tecelli söz konusudur. Bununla beraber varlık-oluş karşıtlığı yoktur; hatta varlık, oluşun imkanının temelidir. Tanrı, Varlık ve Aşk özdeştir. Varlığa duyulan bir aşk olan yokluk Yunus Emre için olumsuz bir anlam içermez. Onda zamansallık bir "orada-bulunmadurumu/ kesiti" değil, fakat bir "oradangeçmehali"dir. Bu yüzden zamansallık insanda bir yokluk, bir yaşanmamışlık hissi olarak belirir. İnsanda yokluk ve yaşanmamışla hissi olarak zamanlılık temelde insanın varolma tarzıdır.

This essay tries to interpret Yunus Emre's poems as a poetic possibility within the phenomenological perspective. It leads us to the poetic-philosophical world of Yunus Emre under the concepts such being, truth and temporality. According to him, being does not change; it has only manifastations. The opposition between being and becoming does not hold for him. Yet, being is the fundament of possibility of becoming. God, Being and Love are identical. As for nothingness, it is a love felt for being; it is an experience of being. Temporality is not a situation of to be found there, but hal (unstable situation) of passing through there. Therefore, temporality as a feeling of nothingness is the mode of human's existence.