FENOMENOLOJİK BAKlŞ VE SİNEMA

Düşüncenin dili ile sanatın dili arasındaki ilişki karşılıklı bir ilişkidir. Bu karşılıklı ilişkiyi belirleyen ise sanatın ve düşüncenin içinde nefes alıp verdiği ortam, başka bir deyişle, yaşanılan zaman ya da çağdır. Bu nedenledir ki, sanat ve sanatçı "çağının tanığı" olarak da tanımlanır. Sinema, 20. yüzyılda çağına tanıklık etme sorumluluğunu yüklenen genç bir sanattır. Söz konusu bu tanıklığın tam olarak anlaşılması ve doğru değerlendirilmesi, ancak sinema dili film estetiği ve biçerni ile bu dilin ardındaki düşüncenin iyi anlaşılmasına ve doğru değerlendirilmesine bağlıdır. Bu makalede, sinema dili ile bu dilin gelişiminde önemli bir etkiye sahip olduğu düşünülen fenomenoloji arasındaki ilişkinin açığa çıkartılması amaçlanmış ve bu amaçla öncelikle fenomenolojinin ve fenomenolojik bakışın ne olduğu, bu bakışın genelolarak sanatla ilişkisi açıklanmış ve ardından sinema sanatı ile fenomenoloji arasındaki ilişki irdelenmeye çalışılmıştır.

FENOMENOLOJİK BAKlŞ VE SİNEMA

PDF

___

Akarsu, B. (1979). Cağdas felsefe akımları. İstanbul: Milli Eğitim Bakanlığı Yayını
Aksoy, N. (1989). Iris Murdoch, felsefesi ve sanatı. İstanbul: Marmara Üniversitesi ve Atatürk Eğitim Fakültesi Yayını.
Alsan, N. (1969). Eylem ve düşünce açısından çağırnız: 20. yüzyıl. İstanbul: Varlık
Ayfre, A. (1985). Neo-Realism and phenomenology. 1. Hillier (Ed.), Chaiers du Cinema, The 1950's: Neo-Realism, Hollywood, New Wave. USA: Harward University Press.
Başo (1991). Haiku. C. Çapan. (Çev.). İstanbul: İyi Şeyler.
Bazin, A. (1993). Sinema nedir? İ. Şener. (Çev.). İstanbul: Sistem.
Buson (1991). Haiku. C. Çapan. (Çev.). İstanbul: İyi Şeyler.
Camus, A. (1962). Sisifos efsanesi. T. Yücel (Çev.). Ankara: Ataç.
Canetti, E. (1995). Realizm ve yeni gerçek. H. Salihoğlu (Ed.), 20. yüzyıl edebiyat sanatı. İstanbul: İmge.
Cruickshank, J. (1965). Albert Camus ve başkaıdırma edebiyatı. R. Güran (Çev.). İstanbul: De.
Dostoyevski, F. M. (1988). Karamazofkardeşler. L. Soykut. (Çev.). İstanbul: Cem.
Duras, M. (1966). Hiroşima sevgilim. C. Çapan. (Çev.). İstanbul: Uğrak.
Gasset, O. Y. (1992). Tarihsel bunalım ve insan. N. G. Işık. (Çev.). İstanbul: Metis.
Hesse, H. (1999). İnanç da, sevgi de aklın yolunu izlemez. K. Şipal. (Çev.). İstanbul: Afa.
Hızır, N. (1981). Felsefe yazıları. İstanbul: Çağdaş.
Husserl, E. (1997). Kesin bir bilim olarak felsefe. T. Merıgüşoğlu (Çev.). İstanbul: Yapı Kredi.
İnam, A. (1995). Edmund Husserl felsefesinde mantık. Ankara; Vadi.
Marcuse, H. (1990). Tek boyutlu insan. A. Yardımlı (Çev.). İstanbul: İdea.
Matisse, H. (1973). On art. Oxford: Phaidon.
Murdoch, ı. (1964). Sartre, yazarlığı ve felsefesi. S. Hilav. (Çev.). İstanbul: De.
Nadeau, M. (1989). Yeni roman. Argos.ll, 140-144.
Rhode, E. ve Gabriel P. (1980) Görünüm sineması. Y. Demir. (Çev.). Kurgu. Eskişehir: Anadolu Üniversitesi İletişim Bilimleri Fakültesi yayını.
Richardson, R. (1978). La Dolce Vita: Fellini and T. S. Eliot. Waste land: The breakdown of order. In P. Bondanella (Ed.), Essays in criticism: Federico Fellini. New York: Oxford University Press.
Roud, R. (1993). Dışlanmışlar. E. Yılmaz (Ed.), Jean-Luc Godard. Ankara: Gece.
Ryoto (1991). Haiku. C. Çapan. (Çev.). İstanbul: İyi Şeyler.
Sartre, 1. P. (1961). Bulantı. S: Hilav (Çev.). İstanbul: Ataç. (1984).Yazınsal denemeler. B. Onaran. (Çev.). İstanbul: Payel. ----
Woolf, V. (1995). Sanatın dar köprüsü. H. Salihoğlu (Ed.), 20.yüzyıl edebiyat sanatı. İstanbul: İmge.

ISSN: 1309-3487
Başlangıç: 2014
Yayıncı: Anadolu Üniversitesi

Arşiv