1970’li yılların ortalarından günümüze değin Almanya’da otobiyografik metinlere olan dikkat çekici bir ilgi baş gösterir. Bu metinlerin ana konusunu çocukların Nasyonal Sosyalizm geçmişi olan babalarıyla olan çatışması oluşturur. Hem özyaşantı, hem de baba figürü odaklı bu türden metinler, özü itibariyle melez bir tür olarak değerlendirilebilir. Babaya yaklaşma, babanın geçmişini ve bu yolla kendi özünü sorgulama ve hatta babaya olan örtük özlem hissi de, bu heterojen türün oluşmasındaki etkenlerdendir. Baba edebiyatının ütopyaları, asıl gücünü 68 Öğrenci Kuşağı’ndan alır. Çağdaş Alman yazar Uwe Timm’in ismi, ister kurgusal bağlamda, ister hakikat bağlamında olsun, tüm tartışma ortamlarında söz konusu kuşağın ideallerini ve eylemlerini akla getirir. Timm’in Kardeşimin Gölgesinde adlı otobiyografik anlatısı, her ne kadar başlığın işaret ettiği üzere ağabey figürüne yoğunlaşmış görünse de, detaylı bir okuma, baba figürünün de anlatıya sindiğini ortaya çıkarabilmektedir. Bu çalışmada da söz konusu anlatının, baba edebiyatı bağlamında yeni bir okuması yapılacak ve anlatı, türün özellikleri açısından yorumlama ve sosyoloji tekniğiyle tartışılacaktır.