Epistemik Sorumluluk ve Siyasal Alanda Anlaşmazlıklar

Siyaset alanı, ortak bir epistemik topluluk ve bu topluluk dolayımında öğrendiklerimiz üzerine kuruludur. Kendimize bu dünyada bir yaşam alanı kurarken öğrendiklerimizin doğru olduğuna dair epistemik güvenden hareket ederiz. Epistemik güven, yalan ve manipülasyonun her icrasında sarsılır. Böyle bir ortamda bir yanda üretilen yalana, kayıtsızlık ve ilgisizlikleri nedeniyle inanan kapalı ve dogmatik kitlelerin sayısı artarken, öte yanda siyasal inançlara yönelik şüphecilik ve agnostisizmden beslenen anlaşmazlıklar yaygınlaşır. Bu çalışma, epistemolojinin kavramsal araçlarından biri olan epistemik sorumluluğu ele almakta ve siyasal alanda ortaya çıkan anlaşmazlıkların nedenlerini çözümlemede işlevsel olabileceğini değerlendirmektedir. Tartışmanın ilk aşaması, içselciler ile dışsalcıların epistemik sorumluluk konusunda ayrıldığı hususlara, ikinci aşaması ise siyasal alanda epistemik sorumluluğu tanımlama denemesine ayrılmıştır.

Anahtar Kelimeler:

Epistemik Sorumluluk, Siyaset Felsefesi, Anlaşmazlık, İçselcilik

PDF

___

Alston, W. P. (1988a). An Internalist Externalism. Synthese, 74 (3), 265–283.
Alston, W. P. (1988b). The Deontological Conception of Epistemic Justification Philosophical Perspectives. Epistemology, 257-299.
Althaus, S. & Bevir, M.,vd. (2014). Roundtable on Political Epistemology. Critical Review, 26 (1-2), 1-32. doi: 10.1080/08913811.2014.907026.
Arendt, H. (2018a). Zihnin Yaşamı (İ. Ilgar, Çev.). İstanbul: İletişim Yayınları.
Arendt, H. (2018b). Siyasette Yalan (İ. Oranlı & B. Şeker, Çev.). İstanbul: Sel Yayıncılık.
Başdemir, H. Y. (2010). Epistemoloji: Temel Metinler. Ankara: Hitit Kitapevi.
Bonjour, L. (1985). The Structure of Empirical Knowledge. Harvard University Press.
Chisholm, R. M. (1988). The Indispensability of Internal Justification. Synthese, 74 (3), 285–296.
Chomsky, N. (2000). Yeni Dünya Düzeninde Yalanlar ve Gerçekler (S. Göbelez, Çev.). İstanbul: Mavi Ada Yayınevi.
Chrisman, M. (2020). Believing as We Ought and the Democratic Route to Knowledge. S. Schmidt & G. Ernst (Ed.), The Ethics of Belief and Beyond Understanding Mental Normativity içinde (ss. 47-70). London: Routledge.
Clifford, W. K. (1886). Lectures and Essays. L. Stephen & F. Pollock (Ed.). London: Macmillan and Co.
Code, L. (1984). Toward a ‘Responsibilist’ Epistemology. Philosophy and Phenomenological Research, 45(1), 29–50. https://doi.org/10.2307/2107325.
Code, L. (2020). Epistemic Responsibility. New York: Suny Press.
Corlett, J. A. (2008). Epistemic Responsibility. International Journal of Philosophical Studies, (16) 2, 179-200. https://doi: 10.1080/09672550802008625.
Dahl, R. A. (1961). The Behavioral Approach in Political Science: Epitaph for a Monument to a Successful Protest. American Political Science Review, 55, 770-71.
Edenberg, E. (2021). The Problem with Disagreement on Social Media: Moral not Epistemic. E. Edenberg & M. Hannon (Ed.), Political Epistemology içinde (ss. 259-279). Oxford: Oxford University Press.
Feldman, R. (2018). Epistemolojik Yükümlülükler. (Ş. Yazıcı, Çev.), P.K. Moser (Ed.), Oxford Epistemoloji içinde (333-354). Ankara: Adres Yayınları.
Goldberg, S. C. (2018). To the Best of Our Knowledge Social Expectations and Epistemic Normativity. Oxford: Oxford University Press.
Gültekin, A. C. (2013). Çağdaş Epistemolojide İçselcilik ve Epistemik Sorumluluk. Posseible Düşünme Dergisi 3.
Hetherington, S. (2002). Epistemic Responsibility: A Dilemma. The Monist, 85 (3), 398–414.
Katzoff, C. (2001). Epistemic Virtue and Epistemic Responsibility. Dialectica, 55 (2) 105-118.
Kornblith, H. (1983). Justified Belief and Epistemically Responsible Action. The Philosophical Review, 92 (1), 33–48.
Mehdiyev, N. (2011). İçselcilik ve Dışsalcılık Tartışmasına Uzlaşmacı Bir Yaklaşım. N. Mehdiyev (Ed.), Çağdaş Epistemolojiye Giriş içinde (ss.201-210). İstanbul: İnsan Yayınları.
Nelson, M. T. (2010). We Have No Positive Epistemic Duties. Mind, 119 (473), 83–102.
Ölmez, T. (2018). İnançlarımızı Seçebilir miyiz? Kutadgubilig: Felsefe Bilim Araştırmaları, (37), 291-313.
Öztürk, F. S. M. (2007). Quine, Dogallaştırılmış Epistemoloji ve Epistemolojinin Normatif Yönü. Felsefe Dünyası, (45), 92-110. ¬ Pappas, G. (2017). Internalist vs. Externalist Conceptions of Epistemic Justification, The Stanford Encyclopedia of Philosophy. E. N. Zalta (Ed.), URL = https://plato.stanford.edu/archives/fall2017/entries/justep-intext.
Quine, W. V. (1969). Epistemology Naturalized. Ontological Relativity and Other Essays içinde (ss. 69-90). New York: Columbia University Press.
Rawls, J. (1987). The Idea of an Overlapping Consensus. Oxford Journal of Legal Studies, 7 (1), 1–25.
Rawls, J. (2007). Siyasal Liberalizm. (M. F. Bilgin, Çev.). İstanbul: İstanbul Bilgi Üniversitesi Yayınları.
Richardson, H. S. (2015). Method of Avoidance. J. Mandle & D. A. Reidy, (Ed.), The Cambridge Rawls Lexicon içinde (ss. 41-42). Cambridge: Cambridge University Press.
Sandel, M. J. (2014). Liberalizm ve Adaletin Sınırları. (A. E. Zeybekoğlu, Çev.). Ankara: Dost Kitabevi Yayınları.
Scheall, S., & Crutchfield, P. (2021). The Priority of the Epistemic. Episteme, 18 (4), 726-737. doi:10.1017/epi.2019.56.
Shaw, J. J. (2008). Emmanuel Levinas on the Priority of Ethics: Putting Ethics First. New York: Cambria Press.
Steup, M. (2000). Doxastic Voluntarism and Epistemic Deontology. Acta Analytica, 15, 25–56.
Talisse, R. B. (2009). Democracy and Moral Conflict. New York: Cambridge University Press.
Westphal, M. (2019). Theorising Modus Vivendi. J. Horton, M. Westphal & U. Willems (Ed.), The Political Theory of Modus Vivendi içinde (ss. 1-27). Springer.
Uslu, C. (2014). Liberal Tarafsızlık ve Modus Vivendi. Turkish Studies: International Periodical For The Languages, Literature and History of Turkish or Turkic, 9 (2), 1539-1556.
Zagzebski, L. T. (2012). Epistemik Authority: A Theory of Trust, Authority, and Autonomy in Belief. New York: Oxford University Press.