KİTLE İLETİŞİM ARAÇLARI FONKSİYONLARI VE TELEVİZYONUN GÖRÜNMEYEN YÜZÜ

İletişim en yalın şekilde, bilgi üretme aktarma ve anlamlandırma süreci olarak tanımlanabilir. Ortaya çıkması ve yaygınlaşması ile insanlar arası iletişime yeni boyutlar getiren kitle iletişimi ve kitle iletişim araçları, bireylerin bilgi düzeylerini, tutum ve davranışlarını etkilemekte hatta belirlemektedir. Ana akım kitle iletişim kuramlarında, kitle iletişiminin toplumun geneli için oldukça faydalı işlevleri olduğu ileri sürülmektedir. Bu araçlara getirilen eleştiriler de ise daha çok kendi başlarına hareket eden bağımsız ‘özneler’ olarak ele alınması ve kitle iletişiminin ise; toplumsal sorumluluk, cinsel ayrımcılık, şiddet, içerik kontrolü, sosyal sorumluluk ve etik gibi etkileri üzerinde durulur. Toplumsal olan her şey gibi kitle iletişimi de toplumsal yapının bir parçasıdır ve tarihsel süreç içerisinde toplumsal yapıda ortaya çıkan değişikliklerinden etkilenmiş ve toplumsal yapıyı da etkilemiştir. Bu çalışmada günümüzde hala en çok tercih edilen kitle iletişim araçlarından biri olan televizyonunun siyasal geri planı açıklanmaya çalışılacaktır. Çalışmanın temel sorusu olarak, “Kitle iletişim araçları hangi geri plan felsefelerine hizmet etmekte ve toplumda ne tür bireylerin yetişmesi gerektiği inancını taşımaktadır?” belirlenmiştir. Çalışmanın amacı ise Türkiye’de toplumun yönlendirilmesi ve şekillendirilmesinde televizyonun etkinliği üzerine farklı siyasal düşünce gruplarına ilişkin argümanların ortaya konulması, televizyon yayınlarının geri plan felsefeleri ile hedeflenen siyasi ve ekonomik amaçların aydınlatılması, Türkiye’de televizyonun gücünü elinde tutanların toplumda yaratmak istedikleri kimlik ve kültür gibi alanlardaki politikalarının yorumlanmasıdır.

Anahtar Kelimeler:

İletişim, Kitle İletişimi, Televizyon ve Toplum

FUNCTIONS OF MASS MEDIA AND THE INVISIBLE FACE OF TELEVISION

Communication can be simply defined as the process of producing, transferring and making sense of information. With its emergence and spread, mass communication, which has brought new dimensions to communication between people, affect and even determine individuals' level of knowledge, attitudes and behaviors. In mainstream mass communication theories, it is argued that mass communication is off critically beneficial functions for the general public. The criticisms brought to these tools are that they are mostly handled as independent 'subjects' acting on their own. Mass communication, on the other hand, is focused more on its effects on social responsibility, sexual discrimination, violence, content control and ethics. Mass communication, like everything that is social, is a part of the social structure and has been affected by the changes in the social structure and has affected it in the historical process. This study tries to explain the political background of television, which is still one of the most preferred means of mass media. As the main question of the study, “What background philosophies do mass media serve for and believe in what kind of individuals should be grown for the society?” was determined. The purpose of this study is to lay bare the arguments of different political ideas over the effect of television on directing and shaping the society in Turkey and as well as the background philosophy of television programs to reveal the targeted political and economic purposes and to comment on the policies in the field of culture and identity that power holders of television want to create in the society.

Keywords:

Communication, Mass Communication, Television and Society,

PDF

___

Adaklı, G. (2006). Türkiye’de Medya Endüstrisi: Neoliberalizm Çağında Mülkiyet ve Kontrol İlişkileri, Ankara: Ütopya Yayınevi.
Arsan, E. (2011), ‚Gazeteci Gözüyle Sansür ve Otosansür.‛, Cogito, Sayı:67
Bourdieu, P. (2000). Televizyon Üzerine. Çev. Turhan Ilgaz. İstanbul: Yapı Kredi Yayınları.
Dağtaş, E. (2006). Türkiye’de Magazin Basını, Ankara: Ütopya Yayınevi.
Damlapınar, Z. (2005). Medya ve Siyaset İlişkileri Üzerine. Turhan Kitabevi, Ankara.
Erdoğan, İ. ve Alemdar, K.(2005). Öteki Kuram. Ankara: Erk Yayınları.
Erjem, Y. ve Çağlayandereli, M.(2006). Televizyon ve Gençlik: Yerli Dizilerin Gençlerin Model Alma Davranışı Üzerindeki Etkisi. C.Ü. Sosyal Bilimler Dergisi Mayıs 2006 Cilt : 30 No:1 15-30.
Eslin, M. (1991). TV Beyaz Camın Arkası. Çev: Murat Çiftkaya. İstanbul: Pınar Yayınları.
Fisherkeller, J. (2002). Growing Up with Television. Philadelphia: Temple University Press.
Geçgil, B. A. (2005), Medya Piyasalarında Hukuki Düzenlemeler Ve Rekabet Hukuku Uygula- maları. Yayınlanmamış Uzmanlık Tezi, Radyo ve Televizyon Üst Kurulu, Ankara.
Gülüm, Ş. (2006). Küresel Kapitalizmin Yeni Kamusal Alanı Olarak İnternet: International Journal of Cultural Studie, 2, 246–259.
Kaya Kamil, T. M. (2008). İlköğretim Çağındaki Çocukların Sosyalleşmesinde Televizyonun Etkisi. Süleyman Demirel Üniversitesi Fen-Edebiyat Fakültesi Sosyal Bilimler Dergisi , 2008 (17), 159-182 .
Kaya, R. (2009). İktidar Yumağı: Medya Sermaye Devlet. Ankara: İmge Kitabevi.
Keane, M.(1999). Television and civilization-The unity of opposites? International Journal of Cultural Studies, 2(2), 246–259.
Mcquail, D. ve Sven, W. (1993). Communication Models for the Study Of Mass Communication, Second Edition, USA: Longman.
Oskay, Ünsal (2004). Yıkanmak İstemeyen Çocuklar Olalım. İstanbul: YKY Yayınları.
Reijnders, S. (2005). The people’s detective. True crime in Dutch folklore and popular television. Media, culture & society, 5, 635-651.
Robins, K. (2000). Turkish (television) culture is ordinary. European Journal of Cultural Studies, 3, 291-295.
Sungur, S. (2007), Türkiye'de Medyanın Ekonomi Politiğine Eleştirel Bir Yaklaşım: Değişen Değerler ve Bozulan Düzen. Uluslararası ‚Medya ve Siyaset‛ Sempozyumu, 645-653.
Türkoğlu, N. (2004). Toplumsal İletişim. İstanbul: Babil Yayınları.
Uğurlu, H. (2005), ‚Televizyonun Yarattığı Etkinin Nedeni: Anlık-Etkili Görüntü‛, Kurgu Der- gisi, Anadolu Üniversitesi İBF Yayınları, No:64, Sayı:21.
Ünal, N. ve Durualp, E. (2012). Televizyonun Okul Öncesi Çocuklar Üzerindeki Etkisi. Çankırı Karatekin Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 3 (2) , 93-104.