Temel YEŞİLYURT

MATURİDİLERDE TEKVİN SIFATI VE TEMELLENDİRİLMESİ

Tekvîn, Arapça kevn kökünden “tef’il’ babında türetilmiş bir kelimedir. Mazisi itibarıyla 'omak, meydana gelmek; sonradan olmak' gibi anlamlara gelse de tef’il kalıbında kullanıldığında kelimenin anlamı “oluşturma, meydana getirme, var etme ve yaratma” anlamı taşır. Bu terim nerede ve nasıl kullanılırsa kullanılsın, kastedilen ana tema “bir şeyin yoktan var edilmesi”dir. Mâturîdîlere göre Tekvîn, Allah’ın zatı ile kaim ezeli bir sıfattır. Allah’ın diğer fiili sıfatlarını da ihtiva edecek şekilde “yok olanı, yokluktan varlığa çıkarma” anlamında Allah’ın yaratıcılığını ifade eder. Mâturîdî’lerin tekvîn sıfatı konusundaki düşüncesi son derece açık ve netttir. Çünkü Allah’ın âlemin yaratıcısı oluşu ittifakla kabul edilmektedir. Âlemin yaratılmışlığı (hudusu) ve bir yaratıcıya olan ihtiyacı ortada olduğuna göre, Allah’ın tekvîn sıfatının var olması zorunludur. Mâturîdî Gelenek Tekvîn Sıfatını Allah’ın subuti sıfatlarından birisi olarak görmüştür ve O’nun yoktan yaratıcılığını ifade etmek için kullanmıştır.

Anahtar Kelimeler:

Maturidilik, Tekvin, Alemin Yaratılmışlığı

PDF

___

Ali el-Kari, Şerhu Fıkhi’l-Ekber, Beyrut, 1984
Cürcani, Seyyid Şerif, Ta’rifât, Tah: Abdurrahman Umeyra, Beyrut, 1987.
Ebu Hanife, Numan b. Sabit, Fıkhul’l-Ekber (Ali el-Kâri Şerhiyle Birlikte), Beyrut, 1984.
Eş’ari, Ebu’l-Hasen, Makalâtü’l-İslamiyyîn, tah.Muhammed Muhyiddin Abdülhamid, Beyrut, 1990.
Kâdı Abdülcebbar, Şehru Usûli’l-Hamse, Beyrut, 1988.
Maturidî, Ebu Mansur, Kitâbu’t-Tevhîd, Tah.Bekir Topaloğlu, Beyrut, 2007.
Maturidî, Kitabu’t-Tevhid Tercümesi, çev.Bekir Topaloğlu, İsam, Ankara, 2005.
Maturidî, Te’vilâtu’l-Kur’an, tah. Ahmet Vanlığolu-Bekir Topaloğlu, Dâru’l-Mizan, İstanbul, 2005.
Nesefî, Ebu’l-Berekât, el-İ’timâd fi’l-İ’tikâd, Süleymaniye Kütüphanesi, Fatih: 3085.
Nesefî, Ebu’l-Berekat, el-Umde fi’l-İtikâd, tah.Temel Yeşilyurt, Malatya, 2000.
Nesefî, Ebu’l-Berekat, Medâriku’t-Tenzil, İstanbul, 1984.
Nesefî, Ebu’l-Muin, Tabsıratü’l-Edille, tah. Claude Selame, Dımaşk, 1993.
Nesefî, et-Temhid fi Usuli’d-Din, tahkik: Abdulhay Kabil, Kahire, 1987.
Pezdevî, Ebu’l-Yüsr, Usûlu’d-Din, Kahire, 2003.
Razî, Fahruddin, Muhassal (Çev.Hüseyin Atay), Ankara, 1978.
Sabunî, Nurettin, el-Bidâye fi Usuli’d-Diyâne, tah. Bekir Topaloğlu, Ankara, 1991.
Semerkandî, Şemsuddin, el-Mu’tekad li İtikadi Ehli’l-İslam, tah.İsmail Yörük-İsmail Şık, Araştırma Yayınları, Ankara, 2011.
Taftazan, Saduddin, Şerhu’l-Akaid, Tah. Ahmed Hicazi es-Saka, Kahire, 1988.
Taftazanî, Saduddin, Şerhu’l-Mekâsıd, tah. Adurrahman Umeyra, Beyrut, 1989.
Yücedoğru, Tevfik, “Tekvîn”, DİA, İstanbul, 2011.